Donker // Bankzitters

18.

Hij houdt de deur voor me open. Wat onzeker loop ik de grote klapdeur door. Een piepend geluid onder mij. Even vergeten dat ze me weken terug een enkelband hadden gegeven en ik me nu dus in verboden gebied bevind. Waarom heb ik die band eigenlijk nog?

Raoul loopt rustig door. Heeft hij niet door dat mijn enkelband piept?
Met mijn handen in mijn zakken loop ik rustig achter hem aan. 

"Daar is ie!" Geschreeuw achter me. langzaam draai ik me om. Te langzaam, want als ik sneller had gekeken had ik ze zien aankomen. Dan had ik gezien dat ze me wilden tackelen. Maar goed, nu lig ik daar. Op de grond. Twee handen om allebei mijn enkels. 

Raoul, die dit gelukkig ook heeft gehoord, draait zich om en komt meteen op ons afgelopen. "Wat is dit?" Vraagt hij streng en duidelijk aan de ik denk bewakers. "Deze jongen probeerde weer te ontsnappen. We kregen een signaal van de enkelband meneer De Graaf." Zegt de kale, terwijl hij zijn kleding afklopt. "Pardon?!" 

~

Terwijl ik naar mijn kamer ben gestuurd, is Raoul binnen met de bewakers en zelfs de begeleiders. Oké ik moest naar mijn kamer, maar ik kan het echt niet laten om even langs te lopen. Ik wil gewoon weten wat ze over me zeggen, want ik weet zeker dat dit gesprek over mij gaat.

En dus doe ik net alsof ik naar de keuken loop voor een glaasje drinken. "Een enkelband?!" Hoor ik Raoul hard roepen. "ja ... .. Hij ... ... ontsnappen ....." Als ik het goed hoor, is dit Leroy. Helaas praat hij een stuk zachter en kan ik geen volledige zinnen horen. Ook de rest praat te zacht om het te horen.

Om niet op te vallen besluit ik om door te lopen richting de keuken en daadwerkelijk terug te komen met een glaasje water. Maar om één of andere reden kan ik niet lopen en struikel ik. Het glas valt kapot op de grond. Binnen vijf seconden gaat de deur open en staat Sander voor mijn neus. Ongemakkelijk lach ik naar hem. "Sorry, ik had wat drinken gehaald, maar ik struikelde.." Probeer ik mezelf maar te verdedigen. "Is oké, loop maar naar je kamer. We ruimen dit straks wel op." Zegt hij met een botte toon. "Oh oké?" Maar hij is al weer terug in de kamer en de deur slaat met een klap dicht. Verward loop ik weer terug naar mijn kamer om daar vervolgens naar de witte muur, met nog steeds een gat van mijn vuist van eerder, te staren.

~

De deur gaat open. Misschien een kwartier later sinds ik terug in mijn kamer kwam. Nog steeds staar ik naar de muur. Heb niet veel beters te doen eigenlijk. Ik voel me leeg, gewoon echt helemaal leeg. 

Raoul is binnengekomen met iets in zijn hand. Ik kan niet duidelijk zien wat hij vast heeft. "Kom hier met die enkel, ik ga je verlossen." Ik draai mijn been naar hem toe. Hij haalt eindelijk die band van mijn enkel af. "Ik heb ze even flink aangesproken over die enkelband. Die band had er al weken geleden af gemogen." Hij lacht een beetje. Ik lach een beetje mee. Niet wetende of het een oprechte lach is of niet.

"Wil je nog mee naar buiten?" Ik knik zonder mijn gezicht te laten zien. Mijn capuchon zit nog steeds over mijn hoofd. Hij mag de blauwe ogen en de dikke neus niet zien. Niemand mag dat hier zien. Als ze erachter komen heb ik echt problemen. Misschien slaat Leroy me de volgende keer helemaal in elkaar. Ik durf er niet aan te denken. Ik weet gewoon niet tot wat hij allemaal in staat is.

Maar goed, nu eerst naar buiten.
Echt naar buiten.
Eindelijk.

----------------------------------------------------------

Heyy ik heb een vraag voor de mensen die dat nog niet gezien hadden.

Lijkt het jullie leuk als ik een boek maak vanuit Raoul's perspectief? Over hoe Raoul ermee omgaat als in met Matthy enz. :)