Avukat Hevidar Evin Şahin.
Baran Korkmazbey'in hikayesi.
Avukat Hevidar Evin'in, Baran Ağa'yı kurtarmasıyla hikaye başlar...
^^^
**Kitabın tüm hakları şahsıma aittir. Kitabın çalınması, kopyalanması durumunda gerekli yasal işlemler başlatılacaktır. *
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
32. BÖLÜM, "Kayıp."
3.5 Ay Sonra
Hayat ne demekti? Ölüm? Aşk kavramını tam 9.5 aydır unutmuş gibiydim her günüm çok sıkıcıydı, aşırı sessizdi zaten Duygu sürekli uyuyordu, ben de evden işlerimi yürütmeye çalışıyordum. Doğum yaptıktan birkaç ay sonra tekrar işimin başına geçniştim. Şu an ne mi yapıyordum?
Dilşad'la karşılıklı kahve içiyordum. Zor zaman dostum hep Dilşad olmuştu. Ve böyle devam edeceğine emindim.
"Eee sonra ne oldu Rojhat ne yaptı?" diye sordum merakla. Çeman ve Rojhat'ın yakınlaştıklarını bana anlatıyordu.
"Ne yapacak? Kızı hâlâ seviyor, evleneceklermiş. Yani anlayacağın şükür seneler sonra birlikte olmayı başardılar." dedi Dilşad, bana bakıp duraksadı.
"Baran'ı affetmemekle kararlı mısın? Adam her gün kapına gelip af diliyor Evin, el insaf ya tamam süründür ama Duygu'yla bağını kesmen haksızlık."
"Dilşad ben şu an affedersem tekrar aynı şeyleri yapmasından korkuyorum... Tamam Duygu'yu göstermemekle hata yapıyorum ama beni delirtiyor ne yapayım?" diye sordum bunalmış gibi. Dilşad kafasını aşağı yukarı salladı, "Haklısın." derken ayaklanmıştı.
"Ben gideyim artık çok geç oldu." derken kafamı salladım. "Tekrar gel." demiştim gülümseyerek.
Dilşad da gülümsedi. "Tamam canım." Yanaklarını öpüp onu geçirdim, o evden çıkarken kapıyı tam kapatacakken kapı aniden güçlü bir şekilde iteklenerek açılmıştı.
Kapı kapanırken karşımdaki Baran'a şaşkınlıkla baktım. Ne yapmaya çalışıyordu?
"Hemen sinirlenme, kızımı görmek istiyorum. Yüzünü göster, lütfen..."
İçimden sabır diledim. "Baran gerçekten seni akıl hastanesine kapatmak lazım." dedim sinirle komurdanarak. Baran aniden sağ elimi tuttuğunda elini elimden çekmek için çabalarken Baran elimi daha sıkı tutmuştu. Yatak odasına girerken söyleniyordum, Baran ışığı yaktığında beşiğe doğru ilerlerken elimi bırakmıştı.
Beşiğin içinden uyanık olan Duygu'yu kucakladı. "Bebeğim, kurban olsun baban sana... Özledin mi babanı?"
"Kim seni özler be?!" diye sordum ona çıkışarak.
Bana bakıp güldü. "Sen." derken yüzümü buruşturup kafamı iki yana salladım. "Çok özledim biliyor musun? O yüzden kafanı duvara duvara vurup seni öldürmek istiyorum."
"Sen görmeyeli çok mu seri katil filmleri izledin? Avukat olacaksın bir de... Değil mi babacım?" diye sordu Duygu'ya bakarken. Duygu ona gülmüştü.
