SIMOWE OPOWIEŚCI- Miłosne życie Hanny M

5

- Dzisiaj nie możemy się spotkać- usłyszałam w słuchawce- muszę odwiedzić dawnego przyjaciela, który przyjechał do miasta na kilka dni.

- Szkoda, że masz inne plany. Cieszyłam się na nasz spacer po parku.

- Wybierzemy się za tydzień. Obiecuję. Pa.

-Pa- rzuciłam równie chłodno,  co Bartek.

Niedziela była piękna i słoneczna więc zmarnować tak piękny dzień było by grzechem. Postanowiłam, że i tak wybiorę się do parku. To nic, że będę sama. Posiedzę na ławce i pogrzeję się do słońca.

Jak tylko przekroczyłam bramę parku miejskiego przetarłam oczy, bo zdawało mi się,  że wzrok mnie zawodzi.
Czy Bartek nie miał się spotkać z dawnym przyjacielem?
Więc co robi tutaj w towarzystwie kobiety?

Serce zakołatało mi szybko i zadrgało boleśnie, kiedy Bartek całował swoją towarzyszkę. Obserwowałam ich z bezpiecznej odległości, chociaż łzy cisnęły mi się do oczu.

Powinnam ujawnić się czy lepiej zmyć do domu i zaoszczędzić sobie dalszych zranień?
Uznałam, że zdemaskuję Bartosza. Podeszłam, kiedy kleił się do swojej towarzyszki obściskując się z nią na ławce.

Spojrzał na mnie obojętnie i odezwał się do rudej kobiety:

- To Hanna. Moja znajoma. Spotkaliśmy się parę razy.

- Jestem żoną Bartosza- powiedziała ruda uśmiechając się beztrosko.

Była nie brzydka. Miała posągowe, surowe rysy i duże oczy. A ja stałam tam i patrzyłam na nich, jak bym urwała się ze snu w którym Bartek jest moim kochankiem.

Zatkało mnie, kiedy ruda okazała się żoną Bartka. Pozostawiłam ich samych siadając przy stoliku do gry w szachy. Co to za ludzie? Jakim on musi być psychopatą, żeby tak się zachowywać.

A może to ja jestem wariatką? Może to co z nim przeżyłam wydarzyło się tylko w mojej głowie? Musiałam to sprawdzić.
Chodziłam za nimi, wdawałam się w dyskusję, ale Bartek zachowywał się tak, jak by między nami nigdy nic nie było. Jak gdyby nasze niebiańskie bara-bara nie miało miejsca.

Siedząc przy szachowym stoliku nie życzyłam sobie towarzystwa. Starałam się uspokoić rozkołatane serce w samotności. Aż tu nagle na drugim krzesełku zasiadła ona- rudowłosy posąg. Kobieta rozpoczęła rozmowę wypytując mnie o zwykłe, przyziemne rzeczy. Wtem nadszedł Bartosz. Co za chora sytuacja. Jego kochanka gawędzi sobie z jego żoną, a on zachowuje stoicki spokój i obojętność.

Jeszcze bardziej nienormalne było to, że na moich oczach zaczęli się całować. Co to za chorzy ludzie, pomyślałam z obrzydzeniem. Gdzie mam teraz podziać oczy, żeby na nich nie patrzeć...
Nie mogłam w prost uwierzyć, że Bartek okazał się takim emocjonalnym psychopatą. Uparcie udawał, że jest tylko moim znajomym.

Wróciłam do domu poturbowana psychicznie. Nie chciałam nigdy więcej spotkać Bartosza. Okłamał mnie, oszukał i wykorzystał. Powinien za to zapłacić. A jego żonka powinna poznać prawdę. Na potrzebę okoliczności, uknułam w głowie misterną intrygę, którą niedługo zamierzałam wprowadzić w życie.