Bekle Dedi Gitti // Taekook

43

Uyariyorum, az once attigim bolumu atlamayin!!!

"Nasilsin sevgilim?"

"Iyiyim bir tanem, seni sormali. Sizde bir seyler var gibi ama bana anlatmiyorsunuz."

Emin degildim. Ona tum olan biteni anlatirsam kesinlikle kendini suclu bulacakti ve eger oyle olursa tedavisi olumsuz etkilenir miydi bilmiyordum, bu yuzden anlatip anlatmama konusunda kararsizdim. Nitekim, o bunlari bilmeden islerin cozulmesi de imkansizdi. Cunku Taehyung'un diger kisiligi o fotograftaki kizlari tembihlemisti ve sadece Taehyung'un onayiyla annemlerle konusmayi kabul ediyorlardi.

Annemlerin bosanmasinin uzerinden bir bucuk ay gecmisti. Zehir gibi bir bucuk ay. Lily de ben de cok etkilenmistik ama asil etkilenenler annemlerdi tabii. Eun Mi annem bize yardim ediyordu. Birlikte ariyorduk cozumu, annem tekrar bir araya geleceklerine emin oldugu icin ayri bir eve tasinmak yerine arkadasinda kaliyordu. Cunku sonradan tekrar evimize gelecegini biliyordu, buna benim de inancim tamdi.

"Sana anlatmam gerekenler var Taehyung. Annemler bosandi ve sanirim bu 2'nin bize bahsettigi intikam meselesiyle alakali. Hatta sanirim degil, oyle. O planlamis. Eun Mi anneme benzeyen biri ve baska bir kadinla olan fotograflari Hana anneme yollamis. Hana annem aldatildigini sandigi icin bosandilar. Simdi o fotograftaki kadinlari annemlerle konusmaya ikna etmek icin senin onlarla konusman lazim."

Ben daha konusmami yeni bitirmistim ki Taehyung fenalasti. Doktorlar odaya girdi ve onu sakinlestirdiler. Her ne kadar anlattigima pisman olsam da bunu yapmak zorundaydim. Su an bir araya gelmeleri icin bir sansimiz vardi, hem bunu degerlendirmezsek Taehyung sonradan kendisine daha cok kizacakti.

Doktorlar onu dinlenmek icin goturmeyi teklik etseler de Taehyung'un zorlamasiyla durdular.

"Jungkook ben... Bunlari zaten biliyordum ama hepsini ruya sanmistim. Daha dogrusu, yasadiklarim benim icin gercekliklerini kaybetmis gibi. Yasadigim seyler ruya miydi, gercekten oldu mu, yoksa sadece hayal mi anlayamiyorum. Ben bu dediklerini ruyamda gordum saniyordum. Bilsem daha once bahsederdim size ama kafam o kadar karisik ki neyin ne oldugunu bile cikaramadigim icin sizi de telaslandirmak istemedim bos yere. Ozur dilerim bebegim, hepsi benim sucum ama merak etme, telafi edecegim. Hemen simdi onlari buraya getirin, konusup ikna edeyim de bir an once kapansin bu konu."

Cok kotu olmaliydi, yasadigi seylerden bile emin degildi. Kafasinda surekli bir suru ses vardi ve her seyden suphe etmelerini sagliyorlardi, biliyordum. Daha once bahsetmisti bunlardan. Yine de bunlarin bitmesine az kalmisti. Ilaclarla zaten kontrol altina alinmisti ve psiko terapi sayesinde de baya yol kat etmislerdi. Burdan cikmasina yalnizca iki hafta kalmisti.

"Hayir, sen cikana kadar bekleyebiliriz. Su an bunlarla mesgul olmani istemiyorum askim. Sen sadece iyilesmene bak tamam mi, sonrasinda hep birlikte cozecegiz. Sadece bilmen gerekiyordu, bu yuzden anlattim. Iki hafta sonra sen burdan ciktiginda halledecegiz her seyi hayatim."

Ona sarildim, yaklasik bes dakika o halde kaldik. Cok sey atlatmistik. Yuzmus yuzmus kuyruguna gekmistik. Artik bitiyordu, sona yaklasmistik. Bizim mutlu sonumuz gelmek uzereydi, hissediyordum. Tum bu olaylari ve anlasmazliklari geride birakip birlikte cok guzel bir hayat surecektik. Hatta hayallerimiz gerceklesirse evlenip bir suru hayvan sahiplenecektik. Gerci arkadaslarimiz zaten o hayvanlarin yerini tutuyordu ama neyse.

"Emin misin bebegim? Benim icin sorun degil, hemen yapabilirim biliyorsun."

"Olsun askim, bekleyebiliriz. Hem onlar yakinin olmadigi icin ziyarete alirlar mi bilmiyorum."

"Dogru, o da var. O zaman sana soz veriyorum, cabucak toparlanip her seyi duzeltecegim. Bundan sonra ne benim aptal kisiliklerimle ugrasacagiz ne aramizda baska anlasmazliklar olacak ne de ailen hakkinda sorunlarin olacak. Her seyi duzeltecegim bebegim, soz veriyorum."

Gozlerim dolmustu. Nasil oldugunu anlamadan ikimiz de bir anda aglamaya baslamistik. Onun dizlerine yattim, o da saclarimla oynadi. Dolu gozlerimle onu bulabik gormeme ragmen o kadar guzeldi ki... O benim hayatimin anlamiydi, hatta hayatimin ta kendisiydi. Bunca zaman yeri geldi arkadas yeri geldi dusman olarak birlikte olmustuk ama artik birbirimizin hayat arkadasi olarak yolumuza devam edecektik.

Taehyung sonunda hastaneden cikti. Tedavisi cok iyi gidiyordu, bundan sinra sadece duzenli olarak psikolog randevularina gitmesi ve ilaclarini almasi yeterli olacakti. Hatta doktor boyke giderse bir sure sonra ilaclara da gerek kalmayacagibi soylemisti.

Hep birlikte toplanip,bu sefer Taehyung'u da yanlarina alarak, o kizlarin yanina gittiler.
Biraz kafa karisikligi ve konusmanin sonunda ikna etmeyi basarmislardi.
Fotograftaki kizlar bizzat Hana'nin yanina giderek olayi acikladilar. Ayrica Taehyung da her sey icin ozur diledi.
Daha fazla dayanamayan Eun Mi ve Hana ikilisi ozlemle birbirlerine sarildilar. Kimseye belli etmese de Hana da onlarin Eun Mi'nin sucsuz oldugunu kanitlamalarini bekliyordu tum bu zaman boyunca.

Yaklasik iki hafta sonra Eun Mi ve Hana tekrar evlendiler. Dillere destan bir dugun yaptilar, aslinda sadece kendi aralarinda bir kutlamaydi ama hepsi icin dillere destan denebilecek kadar guzeldi. 

___________________________________

Artik final geldi catti
Fazla uzatmak istemiyorum zaten baya gereksiz uzadi
Bir iki bolum icinde final olurr

Bu arada 6k olmusuz hepinize tesekkur ederimm