The Secret Of Our Universe | THE PHANTAZEIN SERIES 2

Chapter 5 ~ 1820 Painting

[ Ronick Zulaivan ]

I’m Ronick Zulaivan and here’s the first chapter of my mystery life that I couldn’t imagine that’ll happen. I’m awake but not totally wake. I’m here in unfamiliar places na kahit ang pangalan ko ay hindi ko maalala noong unang punta ko. When I close my eyes in reality ay siya naman ang pagmulat ko sa kakaibang mundo na ito.

What is this? A dream? Nightmare? Hallucinations? Imagination or illusions dahil sobrang hilig ko manood ng mga fictionalized movies like Harry Potter, Lord of the ring, naaddict na rin ako sa mga Korean drama na Historical fiction, Scifi at ang last na pinanood ko last week lang ay yung Goblin, Scarlet Heart Ryeo, Doom at Queen and I. Kahit ’yong mga Anime fairytales ay pinapatulan ko pa din. Gustong-gusto ko panoorin ang One Piece at DN Angel.

At first halos mabaliw na ako dahil hindi ko alam paano makawala sa mundong kinalalagyan ko sa tuwing pumipikit ako pero dahil lalaki ako hindi dapat ako natatakot. Nasanay na rin naman ako na sa tuwing malalagay ako sa panganib sa loob ng mahiwagang mundo na ito ay nagigising ako.

Nakakatawa hindi ba? Para akong baliw. Ni wala ngang naniniwala sa akin sa tuwing sinusubukan kong ikwento sa mama ko at sa kapatid ko. Pero kay Bruce ang close na pinsan ko ay mukha naman siyang naniniwala ng konte pero dahil baliw din siya ayoko pilitin na maniwala siya dahil baka matuluyan na.

Starting that day. Before I graduated elementary my dreams is consistent. It’s like about playing hide and seek. I find myself walking and running on the same road na parang laging may hinahabol ako na kung ano. I don't know what does it mean.

“Ma, aminin niyo! may lahi tayong witch? Or may kapangyarihan na mag time travel?.” Nakasalubong ko si Mama Leanne galing sa kusina. Kanina pa ako gising sa kwarto ko but I want to refresh the dream I had last night.

“Ano kaba?! Ang aga-aga yan ang pabungad mo! Hindi ka pa nga nagtotoothbrush e!” Singhal ni mama na diritso lang ang lakad papunta sa sala.

“Ma, seryuso. Kase lagi akong nananaginip
na napupunta ako sa nakaraan.” Sinunod ko siya sa sala.

“Witch?! Juzmiyo Ronick! Tumigil ka na nga d’yan sa panonood mo ng mga magic-magic na yan ha! At pati ako pinagkakamalan mo ng mangkukulam!” Nagpupunas naman siya ngayon ng mga display sa sala.

“Tatanong lang e. Baka sakali lang naman. Malay ko tinatago niyo lang pala na may powers tayo.” Pangungulit ko pa. Napatakbo ako ng babatuhin niya ako ng basang basahan. Diritso na ako sa kusina para magkape.

“Mag-almusal kana o kaya maligo ka na. Sumabay kana sa akin papunta ng grocery. Alas sais na nananaginip ka pa! Powers ka pang nalalaman.” Narinig ko pang sigaw ni mama.

Seryuso naman talaga ang sinasabi ko. Last night my dream was surreal. I always dream about running and walking in a random places then I saw a sad girl on my way pero hindi ko siya mamukhaan, blared ang mukha niya sa panaginip ko.

Nagsimula ito noong grade six ako. Nagtour ang school namin doon sa lumang Museum na nakatirik sa siyudad. Iba-ibang school ang nandoon kaya sobrang crowded ng tao sa loob. Naalala ko ng itinulak ako ni Bruce palapit sa mga estudyanteng tumitingin rin ng mga obra at paintings. At sabay warning ng nakabantay doon.

“Class! Don’t touch anything inside the Museum okay? Especially the old paintings. There’s a rumor na kung ano ang una ninyong hinawakan ay mapupunta kayo sa loob niyan. You like it?”

“Yes ma'm! No ma'm!” Magkakasalungat ang sagot ng estudyanteng naroon sabay tawanan at bulungan.

“Heck! Is this really true?” Narinig kong sabi nung isang estudyante na galing sa ibang school.