Öperek Sev ~ayanyok~

6

4 ay sonra...

O geceden sonra hayatım tamamen değişmişti. Dayımla konuşup onunla kalmaya karar verdigimi soylemistim. Sonrasinda da tum esyalarimla onun evine tasinmistim. Dayimda kaldigim ilk gün yemek yemedigimi ve uyumadigimi fark etmisti. Önce yemek yemem konusunda elinden geleni yapmaya basladi sonrasinda ise bir tanıdığı sayesinde tedavi gormeye baslamistim.

ilk zamanlar bunaltici geliyordu ama sonrasinda rahatlamaya baslamistim. Uyku konusu hâlâ tam çözülmüş diyemem ama en azindan 4 saat de olsa uyuyabiliyordum. Tabi bazi geceler kabuslar yuzunden zor gecerdi. Bu yuzden ilac kullanmaya baslamistim... Dayimla ise aramızdaki tum o nedensiz sorunlari cozmustuk artik daha iyiydim ona karşı...

Ve okul konusunda okulu tamamen bırakıp bir ise girmeyi düşünmüştüm bunu dayıma söylediğimde asla kabul etmemişti. Bu yuzden dayımın evine en yakın fakülteye kaydimi yaptırmıştık.

Ve su an o fakültenin önündeydim.
Bugun ilk günüm olacaktı acikcasi biraz heyecanliydim.
Okul kapısından iceriye girip yürümeye basladim. İleride büyük bir kalabalik vardi ve muzik sesi geliyordu. Oraya biraz daha yaklastim.

Bir kişi ayakta arkası dönük sarki söylüyordu, diger kisi ise sandalyede ve arkasi bana dönük sekilde gitar caliyordu. Karsilarinda ise onlari izleyen insanlar vardi. Seslerini daha iyi duyabilmek icin iyice yaklastim.

Soyledikleri sarkiyi da tam o anda fark etmistim. Car's outside...
Sevdigim bir sarkiydi.

Diger cocuk nakaratı soyledikten sonra gitar calan cocuk söylemeye baslamisti.

Sesini sevmistim. Farklı bir tonu vardi...

Yüzünü gorebilmek adina daha da yaklastim.

Ve o an o kişinin, intihar edecegim gün beni kurtaran cocuk oldugunu fark ettim...
Hayat sanirim tesadüfleri seviyordu ya da bu gercekten bir kaderdi...