Paramparça hayaller ve kalpler

Bölüm 23: papatyalar

Yorgunlukla gözlerimi biraz araladım ve etrafa baktım. Etraf karanlıktı ama her yerde yıldızlar ve aylar vardı. Bitkinlikle gülümsedim ve gözlerimi geri yumdum.

Hayaller alemine gelmiştim sanırım.

💫💫💫

Göz kapaklarımı delen ışık sayesinde kirpiklerimi kırpıştırdım ve zor da olsa gözlerimi araladım.

Uyandığıma göre ameliyatım iyi geçmişti!

Ağrıyan göğsüme dikkat ederek arkaya doğru kaydım ve yastığımı düzelterek arkama yaslandım.

Oda bayağı aydınlıktı ama erken bir saat olduğu belliydi. Yine de etrafa saçılan güzellikleri görebiliyordum. Bu lambayı kimin getirdiğini de biliyordum. İçim anında sıcacık oldu.

Lambaya uzandım ve kapattım. Bütün gece açık kaldığı belliydi, ısınmıştı biraz. Bozulmasını istemediğim için ışığı söndürdüm.

Bakışlarımı koltuğa çevirdim ve başka güzelliklerle karşılaştım. Umut ve Bulut uyuyorlardı. Çok masum ve tatlı duruyorlardı. Yanaklarını sıkmamak için zor duruyordum, parmaklarımın ucu karıncalanıyordu.

Yatağın yanındaki iki sandalyede de abilerim uyuyordu. Atlas abim kollarını göğsünde birleştirmiş ve başını duvara yaslamıştı. Barlas abi ise yan dönmüştü, yüzü bana doğru bakıyordu. Rahatsız görünüyorlardı. İkisinin de koşuluz boynu tutulacaktı.

Ellerimi kucağımda birleştirdim ve odayı, odadaki eşyaları, odadaki insanları incelemeye başladım. Eşyalarım muhtemelen dolaptaydı ama şu an almak için üşeniyordum. Hem ayağa kalkabilir miydim onu da bilmiyordum. En iyisi bir doktor beni kontrol edene kadar yataktan çıkmamaktı.

Yutkunmamın zor olduğunu fark ettiğimde küçük masanın üzerinde duran cam şişeye uzandım ve zorlukla açtım. Ses yapmamaya çalışarak suyu yanındaki bardağa boşalttım. Bardağı elime alıp dudaklarıma yaklaştırdım ve kana kana içtim. Bardağı geri koydum ve arkama yaslandım.

İç çektim ve uyanmalarını bekledim. Annem ve babam muhtemelen farklı bir odadaydı. Uyumalarını istiyordum, dün yorulmuş olmalılardı.

Yanımda bir hareketlilik hissettiğimde oraya baktım.

Atlas abim uyanmıştı ve gözlerini oluşturuyordu. Benim uyandığımı henüz görmemişti. Kıkırdadım ve elimle ağzımı örttüm. Anında gözünün önünden elini çekti ve uyku sersemliğiyle bana baktı.

"Güzel kızım." Dedi gözlerini birkaç kez açıp kapatarak.

"Günaydın." Dedim ona sevimlice gülümseyerek.

Konuşmamla anında kendine geldi ve yatağa oturup serum takılı olan elimi tuttu. "İyi misin güzelim?"

"İyiyim. Sadece biraz göğsüm ağrıyor o kadar."

Serumuma baktı ve konuştu. "Ağrı kesicilerin bitmiş. Doktoru çağırdığımızda söyleyeyim de yenisini taksın."

"Gerek yok. Çok ağrımıyor. Sevmiyorum ben ilaçları, beni sanki daha kötü yapıyolar."

Dudağını kıvırarak saçlarımı okşadı ve bir öpücük kondurdu. "Sarp abiyi çağırayım da bir kontrol etsin her şey yolunda mı diye."

Ona başımı salladığımda diğer yanımdan bir hışırtı sesi geldi. Barlas abim elinin tersiyle ağzını kapatarak esniyor ve yerinde doğruluyordu.

Gözlerini açtığında gülümseyen beni gördü ve yerinden kalkarak yanıma oturdu. "Bebeğim benim." Dedi fısıltıyla yanağımı okşayarak. "İyi misin?"