უხმო ქუჩა

აივანზე.

-ნენე!

ყვირის შუახნის ლამაზად და ელეგანტურად ჩაცმული ქალი ქვემოდან ზედა სართულზე

-დე გავდივარ მე სამსახურში მაგვიანდება ვერ გაგაცილებ გუდაურში წასვლის დროს და დამირეკე რა როცა გახვალ რო მშვიდად ვიყო!

-კაიი-იძახის  ნამძინარევი ხმით გოგონა  და გვერდ იბრუნებს.

ყველაზე მეტად ეზარება ახლა ადგომა და   კლასთან ერთად გუდაურში წასვლა მაგრამ სხვა გზაა არ აქვს გუგას შეპირდა და ვერ გაუტეხავდა. წინა წლებში კი ჰქონდა მუღამი და არცერთს არ მაზავდა მაგრამ წელს სხვა სკოლასთან ერთად იქნებოდა და ეს აწუხებდა ვერ იტანდა ასეთ ცვლილებებს.
მაგრამ თავს იმით იმშვიდებდა რომ გუგა სწავლობდა იმ სკოლაში.

ნენე ტელეფონს ბალიშის ქვემოდან იღებს კონტაქტებში შედის და სასურველი ნომერის პოვნის შემდეგ რეკავსს.

-ვაა ნენე?-ისმის, ოდნავ ხმამაღალი ხმა ტელეფონის მეორე მხრიდან.

-აუ რა გაყვირებს შეჩემა- კრუსუნებს   ჩახლეჩილი, სიგარეტისგან სულ ოდნავ დაბოხებული ხმით გოგო, და თავს ბალიშში რგავს.

-აუ შენ გაქანებულ პახმელიაზე იქნები-იცინის ტელეფონში გუგა.

-გუდაურში ჩემი მანქანით ვერ წამოვალ ხო???-იკითხა იმ იმედით რომ მაინც შეძლებდა მისი მანქანით წასვლას.

-არა გოგო  ხო არ გაგიჟდი ნარგიზა მასწი გადაირევააა-უპასუხა და გაიცინია

-აუ მაგ ქალმა ხო შემცა რააა-შეიკურთხა და ამოიწუწუნაა

-კაროჩე-გაწელა სიტყვა ბიჭმა  და თან ფეხსაცმელს დაუწყო თვალიერება-5-ისკენ გამოგივლი და მზად დამხვდი.

-კაი. აუ კიდე კაი დილას რომ არ მივდივართ თორე რა გაიღვიძებდა  -უთხრა გოგომ და მის ოთახში ჩამოკიდებული საათს გახედა რომელიც  3-ის 20 წუთს აჩვენებდა-და ისეე ჩემი მანქანა რო  სოსოს წამოვაყვანინო არა? მანდატურს, მიჯიგრებს ეგ ისედაც არ უყვარს ამდენ ხალხში მგზავრობა ყოველ წელს მაგაზე ჯუჯხუნებს-იკითხა დაიმედებული ხმით და საწოლიდან წამოიწია