უხმო ქუჩა

surprise.

ალექსანდრემ სასტუმროსთან მიმიყვანა მანქანა ჩააქრო და მე მომიბრუნდა.

-სალაპარაკო გვაქვს

მასზე ისევ გაბრაზებული ვიყავი ამიტომ ხმაც არ გამიცია ისე გადავედი მანქანიდან და სასტუმროსკენ წავედი

-ნენე!

ვგრძნობდი როგორ მომყვებოდა უკან  მაგრამ არც გამიხედავს და არც შევბრუნებულვარ.

ბოლოს ოთხამდე მზდიააა ნაბიჯებს აუჩქარა მაგრამ შესვლა მაინც მოვასწარი და კარები გადავკეტე.

-ნენე გააღეე!-კარებზე დამიკაკუნაა

-არა

-ნენე მაინც ხომ მოგვიწევს არა საუბარი?

-ხოდა ახლა არა ალექსანდრე წადი!

-პატარა ბავშვივით იქცევი ნენე ნუ მაბრაზებ!-ოჰჰ გაბრაზება სცოდნია ვაჟბატონსს.

-ვაიმე ალექსადრნე დამღალე წადი!-ვთქვი თუ არა ჩემს ოთახში შუქი წავიდა  ოთახში კი არა მგონი მთლიანად სასტუმროში.    მე ხო ბედი არ მაქვსსს რა

-ნენე ვიცი რომ გეშინია გააღე!-კიდევ რომ არ ეშვება ბრძანებლურ ტონს საიდან იცის?

-მერე რა არაუშავს-ვთქვი და ხელი გულზე კანკალით მივიდეე ბავშვობიდან ფობია მაქვს სიბნელის. ჯანდაბა ისე მეშინია მგონი საბოლოოდ ყველაზე პრინციპულ ადამიანს მე მომიწევს კარების გაღებას. 

-და რას იზამ? გეშინია ვიცი-მაინც არ ნებდებოდა.
მეც ცოტა მისი გაბრაზება გადავწყვიტე და თავში რაც მომივიდა ის გავძაღე.

-რავი მაგალითად გიგას დავრეკავს ეგ კარგად მამშვიდე...

დასრულებულიცც არ მქონდა  კარები შემოინგრა და დიდი ალბათობით ალექსანდრეც შემოვიდა.  შემდეგ  ვიგრძენი ხელები ერთი შევკივლე და მერე კედელზე აკრული აღმოვჩნდი.

-გაიმეორე?-კბილებში გამოსცრა ალექსანდრემ და ჩემს ტუჩებთან ამოიჩურჩულა

ამასობაში დენიც მოვიდა და ახლა კარგად შევამჩნიე ალექსანდრე რო ყოველთვის ყბა დაჭიმული ჰქონდა კისერზე ძარღვები ემჩნეოდა და ხელს წელზე ოდნავ მაგრად მიჭერდა.