გიჟი დაქალები

6

უკვე ის ფიქრები მაწუხებდა რო თავი მომეკლა და გეგმებს ვაწყობდი როდესაც ვიღაცამ ოთახის კარი შემოგლიჯა.

- აივიიიი ჩემო ლამაზო რახდება, გთხოვ შენ მაინც მითხარი... დანიელი მეტეოს ულოცავს და არ მეუნება რას ულოცავს მაგრამ მილოცვას შეუწყვეტელად განაგრძობს.
- ისეთი არაფერი, არ აქ მნიშვნელობა.

ელი მოვიდა და ჩემი საწოლის წინ ჩაიმუხლა.
- შენ რა ტირიხარ?
- ელლ.
აივი ელს მთელი ძალით ჩაეხუტა.
- ყველაფერი კარგათ გაქ?
- არა არ მაქ საშინელება მოხდა...
- ჩქარა მითხარი ნუ მაწვალებ.
- გათხოვილი ვარ.
- რა ხარ.
- ხო.
- ვერაფერი გავიგე ეგ როდის მოასწარი.
- შენთან უნდა მოვსულიყავი და რაღაც უნდა მეთქვა მაგრამ შენ რათქმაუნდა ისევ დანიელს კოცნიდი, მეთქი მორჩებიან და ვეტყვითქო როესაც მეტეომ წამათრია და იძულებით ხელი მომაწერინა, მან ის ვიღაც ქალი მოისყიდა ყველანაირი მოწმობების საბუთების და რაღაცრუღაცეების გარაშე ახლა მე მისი ცოლი გამოვდივარ.
- ღმერთო ეს...ეს .. ბოდიში ჩემი ბრალია მე ყურადღებას აღარ გაგცევდი და ამიტომ გაეხვიე შარში.
- რა შენი ბრალი გოგო შენ თუ ნორმალური ხარ ეს არავის ბრალი არა, ეს უბრალოდ მოხდა.
- არა, მე რო შენთან ვყოფილიყავი მეტეო ვერ წაგიყვანდა უფლებას არ მივცემდი.
- არაფერი ეშველება..

- გინდა გავიქცეთ?
- რა?
- გავიქცეთ.
- კი მაგრამ დანიელი? ..შენ ხო ის გიყვარს?
- ხომ მაგრამ ასე ვერ ვიცხოვრებ შენ თუ უბედური იქნები.
- არა არ შემიძლია.
- რატომ მიდი უბრალოდ გავაკეთოთ ეს.
- შენ შეყვარებული ყავს მას ვერ უღალატებ.
- მაგრამ შენ არ ხარ ბედნიერი და ვერც მე ვარ ბედნიერი.
- მისმინე მე ბედნიერი ვიქნები.
- როგორ იქნები?
- მეტეოს ვუყვარვარ ის არ მიმატოვებს უბრალოდ ამ აზრს უნდა შევეგუო და მომხდარის დადებითზე ვიფიქრო.
- ჩემი ჭკვიანი გოგო, მოდი ჩემთან.

გოგონებმა ბევრი ილაპარაკეს ბოლოს კი ერთმანეთს დაემშვიდობნენ და ელი წავიდა.