HAR

Hâr 8 | Kana Karışan Korkular

selamlar, biz geldik..

oy ve yorum yapmayı unutmayalım lütfen

•

Hâr

♪ sezen aksu, tutuklu

♪ lana del rey, dark paradise

♪ rauf & faik, 5 минут

♪ rauf & faik, вечера

꧁•⊹٭ 8 ٭⊹•꧂

Kana Karışan Korkular

Korkular kana karıştığında artık ondan kurtulmak imkansızdı. Korkuyu birçok kez damarlarımdan akan kanın içerisinde, onu hızlandırırken hissetmiştim. Kan akışı hızlanmış, bu kalbimin de göğüs kafesimi parçalarına ayırmak istercesine bir hiddetle çarpmasına sebep olmuştu. Kalbi en çok hızlandıran iki şeyden biri korku, diğeri aşktı. Aşkın korkutucu bir his olduğunu böylece anlamak mümkündü.

Kaner'e aşıktım, bir zamanlar.

Onun yanında aşkı hissettiğim gibi daima korkuyu da hissetmiştim. Her şey bir masaldaymışçasına hissettirdiğinde hiç beklenmedik bir anda gri bulutların gökyüzünde belireceğini, hayatınızı tamamen mahvedeceğinizi içten içe bilirdiniz. Korku bundan ibaretti. Birini çok sevdiğinizde onu kaybetme ihtimaline daha çok yaklaşırdınız. Korku bundan ibaretti.

Kaybetme korkusu.

Her şey beni mutluluktan bulutlara yükseltecek bir derecede güzel ilerlerken bir anda güneş batmış, gri bulutların gözyaşları yağmıştı üzerimize. Hayır, benim gözyaşlarım. İlk korkuyu gerçekleştirdim. Sonra onu kaybettim. İkinci korkuyu gerçekleştirdim. Onu kaybetmek, mutlu sonlarla bittiğine inandığımız o masalların aslında mutsuz sonlara sahip olduğunu öğrenmemiz kadar hayal kırıklığıydı. Ona kızdım, ona kırıldım, belki de ondan gerçekten nefret ettim. Ama onu suçlayamadım çünkü bu hikayenin en masumu oydu.

Ona kırıldım çünkü o ihtimale inandı ve gitti.

Ona kızdım çünkü bizi öldüğüne inandırdı.

Ondan nefret ettim çünkü ömrümün sonuna kadar bir daha asla bir araya gelemeyeceğim o adamı sevip de acımı katlamak istemedim. Tek istediğim acıdan kurtulmaktı ama kendimi acılarla dolu dipsiz bir kuyuya atmış oldum. Kaner'i sevmek benim için şimdi sadece acıdan ibaretti ama bir zamanlar Kaner'i sevmemek de acıdan ibaretti. Acıyı katlıyordum.

Kaner'i kaybetme korkum iki şekilde olmuştu her zaman; birisi ayrılıktı ve biz bunu yaşamıştık, diğeriyse ona bir şey olmasıydı. Öfkesi ve nefreti çok fazlaydı ve bu hep ona kendisini kaybettiriyordu. Birçok kez bu duruma şahitlik etmiştim. Öfkeyle kalkan gerçekten de zararla otururdu, Kaner daima bunun bir örneği olmuştu. İçinde asla dinmek bilmeyen o öfkeyle senelerini geçirmişti. Hazal Kanıkor'un cansız bedenini bulduğundan beri.

Kaner'in hayatı o günden sonra mahvolmuştu ve bir daha da normal birine dönüşememişti. İçinde bir öfke biriktirmişti; babasına, annesine bunu yapana ve onun ailesine... Bu durumlar hep ya kendini kaybedip de zarar görürse düşüncesinin içerisine sokup üzerime kapıları kilitlemişti. Onu tanıdığım günün üzerinden iki sene geçmişti ama değişmeyen bir şey vardı.