Anak ng Kalikasan Vol. 2

Chapter 4

Ayon pa sa hari, ang mga Marindaga ay mga engkantong tubig na maihahalintulad mo sa mga sirena. Ang kaibahan lamang nito sa mga sirena ay ang kalahati ng katawan nila. Kung ang sirena ay kalahating isda, ang mga Marindaga naman ay may buntot na maihahalintulad mo sa mga ahas. Magaganda din ang wangis ng mga ito ngunit kapag nagagalit ang mga ito ay nagiging  halimaw ang mga mukha nito.

"Meron akong nakasagupa kanina habang papunta rito. Pero isang dambuhalang ahas iyon at hindi isang Marindaga." salaysay ni Mina habang malalim na nag-iisip. Aminado siyang ngayon lamang siya nakatagpo ng ganoong nilalang kung kaya't kulang na kulang ang kanyang kaalaman sa mga ito.

Sa kaniyang patuloy na nakikipag-usap sa hari ng mga kataw ay doon niya napag-alaman ang dahilan kung bakit bigla na lamang umatake ang mga Marindaga sa kanila. Ayon sa napag-alaman nito ay umahon ang isang nakakatakot na nilalang sa lupa na siyang nagtulak sa mga ito na maghanap ng panibago nilang matitirahan. Dahil hindi na ligtas ang mga lawa at ilog sa kanila at sa kanilang mga supling ay napilitan ang mga ito na tunguin ang karagatan. Subalit dahil ang karagatan ay sakop ng kapangyarihan ng mga kataw at sirena, nagkaroon ng hindi pagkakaunawaan sa pagitan ng dalawang lahi dahilan upang maging mitsa ito ng nagbabadyang digmaan sa pagitan nila.

"Itinakda hindi naman namin nais ng digmaan. Tahimik nang namumuhay ang aking mga uri dito sa kailaliman ng dagat. Napakalawak nito at ayos lang naman sa amin na tumira sila kahit saan dako nila gusto subalit hindi ko alam ang dahilan kung bakit tila ang nais ng mga ito ay lipulin ang uri namin. " nalulungkot na wika ng haring kataw.

Matapos niyang makipag-usap sa hari ay pansamatala muna siyang nanatili roon upang makapagmasid sa buong paligid.

Tunay ngang napakaganda ng kaharian ng mga ito. Kahit saang dako ka lumingon y nagkikislapang bato at ginto ang makikita mo. Kahit ang pinakapundasyon ng kanilang palasyo ay gawa sa ginto. Mula sa kaniyang kinaroroonan ay kitang-kita niya ang mga sirenang tahimik at masayang nagpapahinga sa mga bato habang nakikipaglaro sa mga kauri nito. May mga batang sirena at kataw din siyang nakikita na animo'y naghahabulan o di kaya naman ay naglalaro ng malabolang bagay na kakulay ng bahaghari.

Napakapayapa ng mga sandaling iyon na animo'y walang sigalot ang nangyayari sa buong karagatan. Marahil dahil iyon sa nararamdaman niyang proteksyon sa buong paligid na nasasakop ng kahariang iyon.

Ilang sandali pa, habang nakatanaw siya sa paligid ay nasipat niya ang isang buntot na tila pag-aari ng isang ahas na marahang gumagapang sa isang malaking bato. Malapit iyon sa mga batang masayang naglalaro ng bolang bahaghari. Napasigaw na lamang siya nang makita niya ang nilalang na mabilis na sinunggaban ang batang kataw. Duguan ang batang iyon nang ihambalos nag nilalang. Nagulantang naman ang lahat ng sirena at kataw na nagpapahinga at nakarinig sila ng pagtatawanan sa paligid.

Ang kaawa-awang bata ay tuluyan namang binawian ng buhay dahil sa lakas ng pagkahambalos ng nilalang dito. Puno mg galit na binuksan ni Mina ang lagusan at lumitaw siya sa harapan ng nilalang na lubha naman nitong ikinagulat.

"Walang kapatawaran ang pagkitil mo sa buhay ng isang walang muwang na bata. Hayaan mong sa kamay ko ikaw mamatay." wika ni Mina sabay saksak ng kampilan ni Mapulon sa dibdib nito. Dahil sa bilis ng mga pangyayari ay wala itong nagawa para ilagan ang pag-atakeng iyon. Mabilis namang umatake ang mga kasamahan nito mang makita nilang napaslang ang kanilang kasama. Hindi naman nagpatinag si Mina at sabay - sabay na sinalag ang bawat pag-atake ng mga ito. Napakabilis kumilos ng mga ito na halos hindi siya makasabay sa mga ito. Nasa apat noon ang nagtutulong-tulong para atakihin siya. Wala namang nagawa ang mga sirenang naroroon dahil mga normal na sirena at kataw lang ang mga ito.

Nang umabot na sa puntong nawawalan na ng lakas ang dalaga ay nakita niyang papalapit sa kanya ang isang sibat na hindi niya mawari kung saan nanggaling.