დღე დაიწყო ჩემი წუწუნით, ორშაბათს ვერ ვიტან. კვირა იწყება და
ძალიან არ მიყვარს.
-ააააააააააააააააა-დავიყვირე ბალიშში და გასამზადებლად გავედი აბაზანაში. მანქანასთანნწავედი და დავადექი გზას უნივერსიტეტისკენ. როგორც კი დავაპარკინგე მანქანა ეგრევე მეცნენ კატო და ნიცა.
-გოგოო, დღეს ახალი ტიპი გადმოდის, ბიჭია, გავიგე სიმპატიურიც-მეუბნება წარბების წევით-დაკერე რაა-ხვეწნაზე გადავიდა ნიცა.
-დამანებეთ თავი, თქვენ თქვენი შეყვარებულები გეყოთ.
-შენ სულ ესეთი შინაბერა დარჩები იცოდე!-გამოექომაგა კატო ნიცას.
-მეც მიყვარხართ!
-კაი წამო შევიდეთ თორე დავაგვიანებთ ლექციაზე.-თქვა ნიცამ.
კლასში ნიცა და კატო ერთად სხედან და მე აქაც მარტო ვზივარ. ნუ ვიჯექი სანამ გვერდით ის არ მომიჯდა ვისი ნახვაც ახლა ყველაზე მეტად არ მინდოდა. გამოუცანით? ხო უტაა.
-გამარჯობა!-მესალმება ისეთი სახით თითქოს, კარგა ხნის მეგობრები ვართ.
-გაგიმარჯოს!-უხეში ხმის ტონით ვამბობ და არც ვუყირებ მას. ეს არც ნიცას თვალს არ გამოჰპარვია და დაკუჭული ქაღალდები მესროლა თავში. რა მიზანი აქვს რააა, ზუსტად იქ მომხვდა სადაც უტამ გამარტყა ქვა.
-რა ყველა თავში მიმიზნებთ რაღაცებს, რა გავხდიიიი!?-წამოვიწუეუნე ხმადაბლა, ჩემთვის მაგრამ უტამ რათქმაუნდა გაიგო და ჩაიცინა.
-ნუ დამცინი! შენ ეგ გეყოს რო გადამირჩი ეე!-გაბრაზდბული ტონი არ მტოვებს.
-ბოდიში ხო მოგიხადე!?-გაკვირვება დაეტყო.
-არმინდა შენი ბოდიში.
-აბა როგორ გამოვისყიდო დანაშაული?
-უბრალოდ, გაჩუმდი და არ შემაწუხო!
-არის მემ-იძახკს გახარებული.
-ხმა თქო!-ჩავუშხამე სიხარული.
ლექციები დამთავრდა და ნიცამ და კატომ არ მომასვენეს რატო ელაპარაკებოდი ცუდადო. უნივერსიტეტიდან ეგრევე დარბაზში წავედი. ახალი გადმოდის და მიხარია. დაიწყო ვარჯიში და გახურების დროს შემოვიდა ახალი ბიჭი, არ მეგონა ოდესმე თუ მომინდებოდა ვარჯიშიდან გაქცევა, მაგრამ ყველაფერი ხდდბა ცხოვრებაში. აქაც უტაააა, ყველგან ეს როგორაა, დამსდევს?
-აქ რაღა გინდა, დამსდევ?- ვუთხარი ხმამაღლა რის გამოც ყველას ყურადღება მივიქციე. ის კი გაკვირვებული მიყურებდა რაგრამ მალევე მოეგო გონს და დაიწყო გახურება.
-აიყვანეთ პარები და დადექით!-ვუთხარი მე.
-ქეთა ერთი პარის გარეშე რჩებაა!-მეძახის ნიკა.
-მე დავიყენებ ან სამში იყავით!-მივაძახე მე.
-აუ შენ დაიყენე რაა-მეუბნებიან ერთხმად.
-ყაყანიი! კაი ხო, რა ჩავრთო?-მუსიკის ჩასართავად მოვემზადე.
-რამე ჩართე არაქვს მნიშვნელობა.
-კაი, აბა პარა ვის უნდა?
-მე.
-მეც არ ვიკითხე?
-რატო ვერმიტან?
-შენიაზრით?
-თავი რო გაგიტეხე?
-კი, და კიდე იმიტო რო თავს არ მანებებ.
-ბოდიში ხო მოგიხადე არა?
-მე ხო გითხარი რომ ბოდიში არ მინდა მეთქი?
-კი მითხარი!
-იცი რამე ილეთი?
-კი, ადრე დავდიოდი!
-ხოდა არ შემეცოდები!-ვუყურებ და გან მეღიმება. ოღონდ ეს ღიმილი არ ვიცი რას მივაწერო. იმას, რომ მინდა გავიფონო და მაგრად ვცემო, თუ იმას რომ მასთან საუბარი მომწონს.
-დამიჯერე ვერ მოიგებ-მეუბნება და თვალს მიკრავს.
-მაგ თვალს. ანდრიასავით ამოგთხრი იცოდე!-ვაფრგხილებ.
-კაი ერთი.
-ნერვებს შლი!
-კაი ხო.
რათქმაუნდა მოვიგე თან ეგრევე.
-რაო ვერ მოიგებო?
-შევცდი.
მე უბრალოდ შევხედე და გამარჯვებულის ღიმილი ავიკარი სახეზე.
მორჩა ვარჯიში და როგორც ყოველთვის ვიკითხე ვინ მოდიოდა ჩემს გზაზე, გავიყოლებდი. ჩემი ბედისა მოგეხსენებათ და მე და უტას არ გვქონდა ერთი გზა? აბა რააა.
-რამდენი წლის ხარ?
-ხმა!
-რაიყო ასაკი გკითხე.
-20
-მე 21
-არ მიკითხავს.
-შეყვარებული გყავს?
-არა!
-ისეთი უხეში ხარ არც მიკვირს!
-შენ გყავს?
-არა, მაგრამ მალე მეყოლება.
-რაიყო, ვანგა ხარ?
-არა
-აბა რაიცი?
-უბრალოდ ვიცი.
-კაი.
და მივედით ჩვენს კორპუსთან. ერთ სართულზე ავედით, მიკვირს აქამდ რომ არ შევხვედრილვართ.
-თურმე კარის მეზობლები ვყოფილვართ!-ამბობს გახარებული.
-ვაუ რა მაგარია!-სარკაზმი ჩავრთე.
-ირონიით ამბობ არა?
-როგორ მიხვდი!?-კითცვას არ ჰგავდა.
-არ გაგიხარდებოდა.
ლიფტი გაიღო და გავედით. სანამ შევიდოდი მივაძახე:
-ეჭვიც არ შეგეპაროს.
