რამდენიმე კვირა გავიდა და ქეთას კიდევ არ გაუღვიძია. მთელი ამ დროის განმავლობაში კი უტა მასთან იყო.
-წამოდი ცოტა დაისვენე, დარწმუნებული ვარ ქეთას არ უნდა აქ რომ დგახარ და ცხვირი გაქვს ჩამოშვებული.-უთხრა მეგობარს ანდრიამ და მის გვერდით მდგომმა ალექსმაც თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად.
-ვერ წამიყვანთ აწედან!-მკაცრად და გადაჭრით თქვა უტამ.
-შენი ნებით ან ძალით! ორნი ვართ!
-სამნი!-თქვა დაჩიმ და ოთახში შემოვიდა-არ გინდა დაისვენო? ხომ იცი ქეთა ამას უფრო რომ არ გაპატიებს? გირჩევნია მძინარეს უყურო და ფხიზელს ვეღარ?
-მაშინ არცერთს სიტყვა არ დაგცდებათ ამდენი ხანი აქ რომ ვიყავი!-თითი ცხვირწინ აუფრიალა ბიჭებს და იმის ნიშნად რომ დანებდა და თავისი ნებით მიჰყვება მათ ხელები ასწია.
-ქეთამ რომ ჩემს დაბადების დღეს არ გაიღვიძოს ვეღარ გაიღვიძებს საერთოდ!-თქვა ტასომ გაბრაზებულმა მაგრამ ძალიან ნერვიული ხმით.
-გაიღვიძებს!-უთხრა ეკამ და გოგოს თამზე ხელი გადაუსვა, შემდეგ კი შუბლზე აკოცა.
-უკვე 25-ია!
-მერწმუნე გაიღვიძებს! ის ძალიან, ძალიან ძლიერია!
ქეთას პოვ:(ცოტა ხნით შევირბინოთ ქეთას გონებაში)(ფიქრებს ვღწერ;)
-აქ დროს ვერ ვიგებ, ერთადერთი რისი კეთებაც კომაში არის შესაძლებელი ეს სმენაა. მე მესმის და ყველა სიტყვას ვიმახსოვრებ. მოიცა რაა? ვახელ თვალებს! ძალა მომეცა რომ თვალები გავახილო! ანუ კარგად ვარ!
-გამარჯობა! გილოცავ დაბრუნებას!-მეუბნება ექთანი რომელიც გადასხმის აპარატს მისწორებს.
-გამარჯობა! მადლობა! შეგიძლია თარიღი მითხრა?
-26 დეკემბერია.-მითხრა მან ღიმილით.
-უნდა გამწეროთ! ვერ მოვასწრებ!
-რამოდენინე კვირა კომაში იყავით! თქვენ ჯერ გაწერისთვის მზად არ ხართ!-მითხრა გოგომ
-შეიძლება არ ვარ მაგრამ უარესად ვიქნები რომ არ გამიშვათ!
-შევამოწმებ შემიძლია თუ არა და გეტყვით!-ის გავიდა და რამოდენიმე წუთში საბუთებით ხელში დაბრუნდა.
-მიშვებთ?
-გიშვებთ!
-ვინმე ჩემიანი ხომ არაა გარეთ?
-არა, მთელი ამ დროის განმავლობაში იყო ერთი ბიჭი აქ, ძლივს წაიყვანეს.
-მეგიძლია რაღაც შემისრულო?
-დიახ?!
-არა ინ არ გაიგოს ჩემი კომიდან გამოსვლის ამბახვი და თუ მომაკითხავებ ასე უთხარით ძალიან ცუდადაა და ვერ შეგიშვებთო. კარგი?
-კარგი! აქ მოაწერეთ ხელი და შეგეძლებათ წასვლა.- მე მალევე წამოვედი და ნინის დავურეკე. ის ერთადერთი იქნება ვისაც ეცოდინება რომ კარგად ვარ.
