უტას pov:
ნინი ახლახანს ჩამოვიდა იტალიიდან, ის გაცვლით პროგრამებში ძალიან ხშირად მონაწილეობს, ახლა კი ჩვენი საერთო მეგობრის ქორწილისთვის ჩამოვიდა.
-როგორ ხარ პატარავ?-გამიხარდა მონატრებული დის ნახვა.
-კარგად შენ?
-კარგად ვიყავი სანამ შენ დაგინახავდი, ახლა ძალიან კარგად ვარ!
-შენთვის უკეთესია ასე იყოს!-მითხრა და იმ კაბების გასწორება დაიწყო, რომლებიც ქეთასგან გამოიტანა.
-მოიცა ორი კაბა რად გინდა?-ვკითცე და ჩავიცინე.
-რადგან შეიძლება გამოცვლა დამჭირდეს, თავს ვიზღვევ.-თვალი ჩამიკრა დამ.
-ლამაზი კაბებია!-გავიღიმე.-მოგიხდება.
-შენ უნდა ნახო ქეთას როგორ უხდება!-მითხრა და გაიკრიჭა.
-ეს შავი ვიცი, აი ეს კი არა!-ვთქვი და მწვანე კაბა შევათვალიერე. მოკლე იყო და გამიკვირდა ეს ქეთამ რომ ჩაიცვა.
-ეს ქეთას ეცვა?-ვკითხე ძალიან გაკვირვებულმა.
-ხო, და ისე უხდება თვალს ვერ მოსწყვეტ! რატომ არ ჰყავს შეყვარებული არ მესმის!-ჩამეცინა მის ამ ნათქვამზე.
-ეყოლება დაიკო ეყოლება! ვა, ვა, წარმოვიდგინე ქეთაზე ეს კაბა...
-მასეთი კარგი წარმოსახვის უნარი არ გაქვს რომ ქეთა ამ კაბაში ისე წარმოიდგინო როგორიც სინამდვილეშია.
-ხო, ვიცი სინამდვილეში უფრო მოუხდება. მე რომ ვუთხრა და ვთხოვო არ ჩაიცმევს, არადა როგორ მაინტერესებს!- ვუთხარი მას ეს წყენით.
-ქეთას ძმას იცნობ? ან მაგის ცოლს?
-ვიცნობ ორივეს. მერე?-ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა.
-მგონი ტასო ქვია და 30 დეკემბერს დაბადებუს დღე აქვს, იცი?
-მერე, მერე?
-მერე ის რომ თუ დაგპატიჟებენ ნახავ ქეთას მაგ კაბაში. ტასომ ისე გააფრთხილა ქეთა მაგ კაბას ჩაიცმევ ჩემს დაბადებჯს დღეზეო რომ უეჭველი ჩაიცმევს.
-ნინი მიყვარხარ!
-მე არა!-მითხრა და თვალი ამარიდა.
-მოიხედე აქეთ!-ვუთხარი თხოვნით რომელიც უფრო ბრძანებას ჰგავდა ვიდემრე თხოვნას.
-არა!
-ნინი, მოიხედე!
-....-მე თავი ხელის დახმარებით მოვატრიალებინე.
-ტირი?
-....
-რა გატირებს პატარავ?
-შენ არ გაინტერესებ!-თქვა სლუკუნით და ხელი გამაშვებინა.
-როგორ არა, მაინტერესებ!
-არა! შენ ისიც კი არ იცი რა ვიქნები პროფესიით!
-ვიცი. სამხატვროზე სწავლობ?!-დავიძაბე.
-არაა!-თქვა და ტირილს უფრო და უფრო უმატა.
-აბა?-მან ცრემლები მოიწმინდა და თქვა-სამსახიობოზე!-უეცრად ისეთი საყვარელი ხარხარი აუტყდა მეც ჩავიცინე.-ხომ დაგაჯერე! აღიარე რომ დაგაჯერე!-მეუბნებოდა გახარებული.
-ხო, ხო დამაჯერე.-ვუთხარი და გავიცინე.
-დამაგვიანდება სალონში, წამიყვანეე!-მითხრა საყვარლად და ხელზე მომეწება. ის ხომ ჩემზე ბევრად პატარა იყო.
-წავიდეთ!-დავიძარით სალონისკენ და დანარჩენი არაფერი მომხდარა ისეთი რაც საინტერესო იქნება. სალონის მერე ეგრევე ქორწილში წავედით, იქ ჩვეულებრივი სიტუაცია იყო. ამიტომ მოსაყოლი მეტი არაფერი არაა.
