-გაიღვიძე?-თვალი როგორც კი გავახოლე ღიმილმა დაიმკვიდრა ჩემს სახეზე. რადგან დავინახე ადამიანი რომელზიც ადრე მძულდა. მაგრამ ეხლა ის ფაქტი მძულს რომ მძულდა.
-კი, აბა სად მივდივართ?-ვუთხარი, გავიზმორე და საწოლზე წამოვჯექი.
-ჩემს საყვარელ ადგილას. იქ სადაც ძალიან დიდ დროს ვატარებდი. ადრე, ახლაც ხანდახან დავდივარ.
-ჩემს გულში მივდივართ?
-არა, იქ ახლაც ვარ. ახლაც ძალიან დიდ დროს ვატარებ იქ.
-კარგი. იმედია მალე მივალთ.
-20 წუთის სავალზეა აქედან.
-ხოდა 25 წუთში იქ ვიქნებით.
-მიდი მიდი ჩაიცვი.
ნახევარ საათში იქ ვიყავით.
-RAGE ROOM TBILISI?
-ხო...
-აქ დიდ დროს ატარებდი....
-არც მე მქონდა კარგი წლები სკოლაში.
-რატომ არ მიყვები?!
-რადგან ზედმეტად ბევრი ტანჯვა გაქვს შენით გამოვლილი ჩემი რომ არ დაგიმატო.
-მე ყველაფერი ბევრი მიყვარს. ამიტომ,აქედან რომ გავალთ ყველაფერს მომიყვები.-პასუხის გაცემა არ ვაცადე.
-აი ეს ჩაიცვით!-გვეუბნებოდა გოგონა.
-მადლობა.
-არასწორად იცვამთ. ნება მომეცით დაგეხმაროთ.-უტას უნიფორმა ცუდად ეცვა ამიტომ ეს გოგო მის დახმარებას აპირებდა.
-არც შეეხო! გაგატყავებ!-ვუთხარი ძალიან ირონიული სახით და იმაზე უფრო ვღიზიანდებოდი უტას რომ ეცინებოდა ჩემს ეჭვიანობაზე.
-ბოდიში მე უბრალოდ....-ეტყობოდა რომ შეეშინდა.
-დამეხმარე, არაა პრობლემა.-უთხრა ისე რომ თან თვალებში მაშტერდებოდა.
-კბილებს დაგაცლი...
-იყოს თქვენ ჩაიცვით.
-არა, არა დამეხმარე!-ხელით მოაბრუნა უკვე წასასვლელად მომხადრბული ხელი.
-უკაცრავად, ეს ჯოხი გამძლეა? იმას აღარ გეკითხებით, რამდენ წელს მომისჯიან იმის გამო რომ ეჭვიანობის ნიადაგზე ადამიანი მოვკალი. ეს თქვენზე კარგად ვიცი.-ვთქვი და ხელკეტი ავიღე.
-ასე ძალიან ნუ ეჭვიანობ!
-ხელი გაუშვი! - კბილებში გამოვცერი.
-ბოდიში, მე წავალ კარგი?
-წადი.-მისი თავიდან მოშორება მინდოდა.
-რა დაგემართა?-ოდნავ გაბრაზებული ტონით მითხრა.
-ახლა გაიგე რომ მესაკუთრე ვარ? უკვე 7 თვეა ერთად ვართ.
- ხო, მაგრამ აქამდე ასე არ გამოგიჩენია ეს თვისება.
-როგორ არა...
-როდის?
-გახსოვს, რომ მოგიტაცეთ შენ და გოგოები?
-კი მერე?
-მერე ის რომ იმ კაცს ხელი არ დავაკარებინე არცერთ თქვენგანზე.-სიცილი აუტყდა.-ნუ დამცინი.
-კარგი რა, შენც გაიცინებდი მე რომ მეთქვა სანამ თავში ქვას მოგარტყამდი გიცნობდი-მეთქი.
-რა?
-ხო...
-საიდან?
-შენს ძმას ხო ვიცნობდი...
-და დაუსტალკე მეგობრები...
-ხო.
-მერე ჩემზე კითხე?
-ხო... კარგად რომ მიცნობდა მაგიტომ შენზე ყველაფერი მითხრა....
-და ნასვამზე რატომ მომაკითხე?
-იმიტომ რომ ვერ ვბედავდი...
-და დალიე და მასე მოხვედი.
-ხო...-თავი ჩახარა.
-აწიე თავი! კიდევ კარგი დალიე. და კიდევ კარგი ჩემი ძმა ჯიგარია.
-და კიდევ კარგი ქვა გამოგიქანე და სწორად მოგარტყი.
-ხო!-დავიწყეთ სიცილი და თან ოთახში შევედით. იმ ოთახში სადაც ყველაფერი ჩვენი დასალეწი იყო.
-უფრო გაუუმჯობესებიათ!
-თუ როლებში ძალიან შევედი არც გაბედო მოკარება.
-ბოლომდე დაიცალე!-კმაყოფილებისგან ჩამეღიმა.
-არც კი შეიტანო ეჭვი ამაში!-ვუთხარი მტკიცედ და თვალი ჩავუკარი.
