A/N Pov
"අප්පච්චි....."
"ඕ...ලොක්කි...."
"මොකක්ද අප්පච්චි ඔය කරන්න යන්නේ...මං හිතුවෙ අපේ නෑදෑකම් ඔක්කොම අප්පච්චි ඉවර කරලා කියලා..."
ජෙනායා ඇහුවේ අත් දෙක පපුවේ බැඳගෙන...ඇහි බැමක් උස්සන ගමන්...
"ඒක එහෙම තමා...."
"එහෙනම්..."???
"මම නෑදෑකම් ඉවර කරාට ජෙනායා...යාළුකම් ඉවර කරලා නෑ.."
ඔහු කිව්වේ කට කොනකින් ද හිනාවෙන ගමන්...
"මට තේරෙන් නෑ...අප්පච්චි....මේවා.. ඒත් ඇයි අපි මල්ලි එහෙම නවත්තන්නේ...අපිට වෙන තැනක නතර කරන්න පුළුවන් නේද...පොඩි කැමති වෙයිද අනික එහෙ යන්න..."
"ජෙනායා....එයාගෙ කැමැත්ත අකමැත්ත මට වැඩක් නෑ...මොකද මම එයාගෙ අප්පච්චි...මම කවදාවත් එයාට වැරද්දක් කරන්නෙ නෑ කියල එයා දන්නවා...අනික පොඩි දන්නේ නෑ...ඒ අපෙ නෑදෑයෝ කියලා...එහෙමනේ ...???මොකද ඔය ප්‍රශ්න වෙද්දී එයා ගොඩක් පොඩි..."
"ඒත් අප්පච්චි පුං....චි...."!!!
"ජෙනායාආආ....!!!!!!"
බෙල්ලේ නහර සේරම උලුප්පන් හයියෙන් කෑ ගැහුව අශ්වින් ...අත මිට මොළවලා වේගෙන් හාන්සි පුටුවේ ඇන්දට ගැහුවේ ජෙනායා ගැස්සිලා අඩියක් පස්සට විසික් වෙද්දී...
"අපිට එහෙම නෑයෝ නෑ...එච්චරයි....ඒ නම කියන්න ඕනි නෑ..."
"ඒත්....අප්පච්චි...මල්ලි එයාව දැක්කොත්..."
කම්මුල් දිගෙ ගලාගෙන යන කඳුළු අතින් පිහිදාන ගමන් වේව්ලන අත් දෙක එකට වේගෙන් පටලවන ගමන් ජෙනායා ලොකු හුස්මක් පහලට දැම්මා...මොනා වුණත් ඇයට යන්තම් තිබුණු මතකය එක්ක ඇය තමන්ගේ පුංචිට නොසෑහෙන්න ආදරෙ කරපු දවස් අතීත මතක අස්සේ තිබුණා...
"දකින්නේ නැහැ...මොකද තේවි නවතින්නේ ඒ ගෙදර නෙවෙයි..."
"එහෙනම්...???"
"ඒක සදුදා බලන්න පුළුවන්...මල්ලි අද හවස ගිහින් එක්ක එන්න..ලොක්කි..ආයේ තව මොකුත් අහන්න එපා...එච්චරයි..."
එහෙම්මම නැගිට්ට අශ්වින් මූණ රතු කරගෙන කිසිම හැගීමක් නැති මුහුණින් එතනින් ගියේ..ජෙනායව ප්‍රශ්න ගොඩක අතරමං කරලා..යටි තොල තදින් හපා ගෙන එතනම පුටුවක වාඩි වුණ ඇය දහ අතේ කල්පනා කළා....අවුරුදු ගානකට කලින් නතර කරපු නෑදෑකම් එක්ක ආයේ අප්පච්චි මොකක්ද මේ කරන්නෙ කියල ජෙනායට ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුණා...
