ဒေါက်တာကျန်း

Chapter 29

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကျန်းရွှိ ပိုကျိုင်ကိတ်အိတ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို အပြောင်ရှင်းလိုက်ပြီးနောက် ထပ်ရှိသေးလားဟု မေးလာချိန်တွင် ကျန်းရွှိလောက်မည် မလောက်မည်ကို မသိခဲ့သည့်အတွက် ခံစားသွားရသည်။

" ဒရိုင်ဘာကြီးကို အများကြီးပေးမိသွားတာထက် စာရင်တော့ သိထားတာ ပိုကောင်းမှာပဲ…"

ရှန့်ဖန်းယွိ တိတ်ဆိတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ကျန်းရွှိသည်လည်း ဤသည်မှာ အကုန်ဖြစ်ကြောင်းကို သိရှိသွားခဲ့သည်။ သူ၏လက်များကို ဆေးလိုက်ကာ အနည်းငယ်ဗိုက်ပြည့်နေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသဖြင့် အစာကျေစေရန်အတွက် တံခါးကိုမှီ၍ ရပ်နေလိုက်ရသည်။

" မင်းဘာလို့ ပဲနီလေးပါတာတွေပဲဝယ်လာတာလဲ…"

" မင်းကပဲနီလေးအရသာကြိုက်တယ်မဟုတ်ဘူးလား…"

ကျန်းရွှိ တခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် အောင့်မထားနိုင်တော့ဘဲ မေးလိုက်မိသည် " မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ.."

" အရင်အဲဒီဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်သွားတိုင်း မင်းပဲနီလေးပါတဲ့ဟာကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေတတ်တာလေ.. ငါမကန်းသေးပါဘူးနော်…" ရှန့်ဖန်းယွိ သာမန်ကာလျှံကာပြောလိုက်သည် " ငါ့မှာသာအဲဒီလောက်ကောင်းတဲ့ စူးစမ်းနိုင်စွမ်းမရှိရင် ဆရာဝန်လို့ခေါ်မနေတော့ဘူး…"

ကျန်းရွှိ၏ခံစားချက်မှာ မသိမသာဖြင့် အနည်းငယ်သိမ်မွေ့လာသည်။

" ညနက်နေပြီ ငါတော့ပင်ပန်းနေပြီ..မင်းကငါ့ကိုအရမ်းမောင်းထားတာကိုး…" ရှန့်ဖန်းယွိ အပျင်းဆန့်လိုက်သည်။ သူဆေးရုံမှ ပိုကျိုင်ကိတ်ဆိုင်အထိ တက်ဆီစီးခဲ့ရကာ အိမ်သို့ပြန်ကာ အထုတ်အနည်းငယ်ယူ၍ ဤနေရာသို့ ကားမောင်းလာခဲ့ရသည်။ သူသည်အလွန်အလျင်စလို ပြေးလွှားနေခဲ့ရသည်ဖြစ်ကာ အရိုးများပင် မောပန်းမှုကြောင့် ပြုတ်ကျမလိုဖြစ်နေရလေသည်။

ကံကောင်းစွာဖြင့် သူ၏ကားကို အိမ်တွင်ရပ်ခဲ့မိလေသည်။ မဟုတ်ပါက ဤမျှနောက်ကျသည့်အချိန်၌ တက်ဆီရှာရမည်မှာ အလွန်ခက်ခဲပေမည်။

ရှန့်ဖန်းယွိ ထရပ်ကာ လက်ဆွဲအိတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး " မင်းအိပ်ခန်းကဘယ်မှာလဲ ငါအဲဒီမှာ လက်‌ဆွဲအိတ်ထားမလို့.."