Abimin Arkadaşı | Texting

24

Tamer amca geldiğinde babamla konuştuğunu ama olumlu yada olumsuz bir cevap vermediğini söylemişti eve gitmem için abimi beklememi önerdi. Bende zaten tek başıma gitmeye korkuyordum biraz. Abim beni aldığında beraber eve geçtik.

Korktuğum manzara ile karşı karşıyaydım içiyordu.

"Sen odana geç kapıyıda kilitle." Dedi abim.

Bir kaç dakikanın ardından içeriden bağırış sesler gelmeye başladı.

"Baba yeter artık. 3 senedir kıza çektirdiklerin yeter!"

Abimin babama yükselttiği sesi titremeye başlamama yetmişti bile.

"Kes sesini Duhan. Okuyacakta ne olacak sanki ? Bi bok olmaz ondan gitsin çalışsın para kazansın işte!"

Babamın öfkeli sesi titremelerimin yanında ürperdiğimide fark etmemi sağladı.

"Ya baba paraya mı ihtiyacımız var ? Dükkan tıkırında işliyor işte kızı okutmak için paramızda var şansımızda var niye böyle yapıyorsun ? İleride bu kız bir adamla evlenecek, adam hor mu görsün ezsin mi ? Ne istiyorsun anlamıyorum ben amacın ne anlamıyorum!"

İçeriden cam kırılma sesi geldiğinde babamın bardağı attığını anlamıştım ama arkadan abimin acı dolu bağırmasıda gelince ona bir şey oldu korkusuyla koşarak kilidimi açtım ve salona gittim.

Abimin kaşını sıyırmıştı bardak ordanda duvara çarparak yere düşmüştü. Kanayan kaşını görmem ile çığlık attım "Abi!"

Elini kaşına koymuş bana bağırmaya başladı "Didem hemen odana!"

Bende bağırdım "Gitmiyorum!"

Abim babamın üstüne yürüdü. "Manyak mısın sen baba ? Bir nedenin yokken bize niye bunu yaşatıyorsun ? Annemin bize emanetine niye böyle bir öfke duyuyorsun."

Babamın gözleri bana kitlendi. Biliyordum bu bakışı. Maalesef biliyordum. Abimi aşıp bir kaç adımda bana ulaştığında saçlarımdan tuttu. "Okumayacakta ! Evlenmeyecekte ! Hatta artık çalışmayacak bile ! Siz kaşındınız ! Millete beni rezil ettiniz siz !

Saçımı kökünden tutup acıyı dağıtmaya çalıştıkça babam daha sert asılıyordu saçıma.
Abim babamın koluna yapışıp bağırdı.
"Bırak lan kardeşimi bırak !"

Abim babamı çekiştirdikçe babamda benim saçlarımı çekiştiriyordu. "Baba nolur bırak." Diye çığlık çığlığa ağlamaya başladım. "Canım çok acıyor babacım ne olur bırak."

Babamın gözlerinde en ufak bir acıma bekledim ama yoktu.

"Ne yaptım sana baba söyle ne yaptım telafi edeyim, affettireyim kendimi babacım."

Ben babama yalvarırken abimin gözünden bir kaç yaşın aktığını fark ettim. Babamın bileğini çok sert şekilde sıkarak saçlarımı bırakmasını sağladı.

"Bu kız sana hala babacım diyor ya! Bu kız senden hala medet umuyor. Sen ne ara böyle bir insan oldun baba!"

Alnında ki damarlar patlamıştı bağırmaktan. Herkesin sesimizi duyduğundan emindim.

"Annene benziyor lan annene benziyor !" Diye bağırdı babam. "Her gün onu gördükçe acımı hatırlıyorum ben ! Nefret ediyorum kardeşinden nefret ediyorum bana annenin acısını hatırlattığı için."

Yere çökmüş bacaklarımı kendime çekmiş hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. "Bumuydu suçum ? Bumuydu bu eziyetlerin nedeni ? İnsan kızına bunu yapar mı?"

"Zırlama lan !" Diye bağırdı babam. Abimden kolunu kurtarıp üstüme yürüdü yandan belime doğru sert bir tekme geçirdi. O kadar hızlı davranmıştı ki abim engel olamamıştı.

İç organlarımın yer değiştiğini hissettim, yaşadığım acıyla yere yatıp kıvranmaya başladım bir tekme daha geçirecekti ki abim babamı hızlı bir hareketle ittirdi. Babamda yere biraz gerime düştü.

"Ulan annem sana ne yapmışta ona benziyor diye nefret ediyorsun Didem'den. Seni aldattı mı sana saygıda kusur mu etti. Kadın kanserken bile tedavi görüyorken bile senin gönlünü hoş etmeye çalışmak dışında ne yaptı !"

Babam hırsla bağırdı "Ona çok aşıktım. Öldü gitti bıraktı beni. Beni bıraktı !"

Ben kafamı yere gömmüş acıyla ağlarken abiminde sinirli iç çekişlerini dinliyordum. Ayak bileğimin çok sert bir şekilde tutulduğunu hissettiğimde korkuyla kendime çekmeye çalıştım ama çok geç kalmıştım tüm gücüyle sıkıyor ve beni kendine doğru sürüklüyordu.

"Abi!" Diye çığlık attığımda abim babamın eline yapışmış ayağımı kurtarmaya çalışıyordu ama babam öyle güçlüydü ki abim onun elini sıktıkça bana daha sert tutunuyordu.

"Baba giderim!" Diye çığlık attım. "Giderim görmezsin beni ne olur bırak." Ağlayarak yalvarışlarıma devam ediyordum. Belimde ki ağrı sürüklenişim yüzünden dahada artarken bileğimi sıkışı çığlık çığlığa ağlamama neden oluyordu.

"Gidemezsin! Sende beni bırakıp gidemezsin !"

"Ruh hastası bırak ! Bırak!" Diye bağırıyordu abim babamın elini bileğimden çekmeye çalışırken.

Babamın eli gevşediğinde ayağımla onu ittirerek kurtuldum tutuşundan. Belimin acısından ayağa kalkamamıştım. Abim babamı zapt etmeye çalışırken kapı yumruklanmaya başladı.

Onun sesini duydum.

"Didem." Diye bağırdı. Arkasından Tamer amca ve Sabiha teyzenin bağırışlarınıda duyuyordum.

"Duhan." Diye bağırdı bu seferde. "Açın kapıyı!"

Tüm mahallede seslerimiz yankılanırken ben belimin acısından dolayı sürüne sürüne kapıya ulaşmaya çalışıyordum. Babam tekrar abimin elinde kurtulmuş saçıma yapışmıştı. Abimide bu sırada iterek yere atmıştı. Yüzüme yediğim tokatla acı bir çığlık attım. Başım tokatın hiddetiyle  sert bir şekilde dibimdeki duvara çarptı. Gözlerimde yıldızlar patlıyordu canımın hiç bu kadar yandığını hatırlamıyordum.

Abim kendini toparlamış olacak ki "Senden utanıyorum şerefsiz!" Diye bağırdı.

Kendime geldiğimde tek hedefim olan kapıya sürünmeye çalışıyordum. Kapıdan sürekli vurma sesleri geliyordu Ergin inanılmaz bir güçle kapıyı hem yumrukluyor hemde tekmeliyordu biraz daha zorlasa kırılacaktı belkide.

"Didem ! Açın !"

Babam bana bir tokat daha atacağı sırada abim yetişti babamı göğsünden sert şekilde ittirerek yere düşürdü ve beni hızlı bir hareketle kollarımdan çekerek kucağına aldı. Belimin ve başımın ağrısından dolayı bağırarak ağlıyordum. Kapıya ulaştığında babamın yetişmesine fırsat kalmadan açtı.

Ergin'in endişeli ve terlemiş suratını görmemle hıçkırıklarım dahada arttı abim beni Ergin'in kucağına bıraktığında bağırdı "Hastaneye götür onu hemen!"

Ergin hiç ikiletmeden arabaya koşmaya başladı arkadan Tamer amca ve Sabiha teyzede geliyordu.

"Abim." Dedim hıçkırıklarımın arasında gözlerim ara ara yıldızlı görüyordu. "Ona zarar vermesin."

Ergin babasına döndü "Baba sen Duhan'ın yanında kal."

Ergin beni arka koltuğa dikkatli şekilde koyduğunda Sabiha teyze öne oturmuştu.

Bilincim gidip gelirken beynimin zonkladığını hissediyordum Ergin ve Sabiha teyze bana bir şey diyorlardı ama algılayamıyordum, belim ise en ufak hareketimde acıdan çığlık atmama neden oluyordu ne kadar sürdü bilmiyorum ama durduğumuzda Ergin beni kucaklayıp hastanenin içine soktu.

Sonrası ise koca bir karanlıktan ibaretti.

🌿

Üzücü bölümler 🥺