Lina Kara, babasıyla ettiği kavga sonucu babasını kendi kafasına sıktığı bir kurşunla kaybeder. Bu kayıp kendisinden de birçok şey götürür. Borçlar ve vicdan azabı arasında sıkışırken zaman pek iyi davranmaz ona. On ay kadar sonra eski halinden eser...
Geçen hafta söz verdiğim gibi bu hafta yazdığım kadarını sizinle paylaşıyorum. Böyle daha sağlıklı ilerleyeceğimize inancım tam. Yorum yaparsanız çok mutlu olurum. Teşekkür ederim desteğiniz için <3
Bazı İnsanlar Böyle Yaşar kitap oluyor diye duyurmuştum birkaç ay önce. Birinci kitabımız baskıda ve biz dördüncü kitabın ortalarındayız şu an. Yakında sizinle kapağını paylaşacağım ve bir de sürprizim var sizin için. Sabırsızlanıyorum sizinle bunları paylaşmak için. Gerçekten çok az kaldı. Yakında Bazı İnsanlar Böyle Yaşar için yaptığım şeyleri sizlerle paylaşmış olacağım ve çok yakında satırlarının altını çizebiliyor olacağız.
Bir kitabı da raflarda görme motivasyonu ve desteği verdiğiniz için minnettarım, hep de olacağım. Sizleri seviyorum. Ben hep buradaydım. Hep de burada olacağım. Geçerken bir uğrayın, hep evde olacağım.
- Sizi seven Filiz hep buradaydı <3
Cehennemde açan cennet çiçeklerine...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 34 | TİLKİ KAPANI VE ATEŞTEN YELKOVANI
♪ Ro - Arstioir
♪ Oppenheimer - Ludwing Göransson
♪ On The Nature Of Daylights - Max Richter
Tanrının emriyle geldim dünyaya. Şeytanın elinde büyüdüm daha bir bebekken kundakta. Kaderim yazılı bir ferman ama şeytanın sesiyle okunurdu bana. Arındım sevgiden ve iyi olan her şeyden. İnsanlığımı sıyırdılar üzerimden. Açtım ellerimi İsa'ya, dua ettim ellerimdeki kan yüzünden. Ölünce rahat edebilir miyim arka bıraktığım kanlı ayak izlerimden? Cennetle müjdeledi beni şeytan, korktuğumdan kabirimden. Öldürmemi istedi, yaşatmak için. Yaşadım, öldürmek için her hedefi. Ne bu dünyada yaşayabildim ne de diğer dünyada yaşayabileceğime umudum var cenneti.
Tanrının bir çocuğuydum saf ve temiz. Ellerim kirli, kalbim temiz. Tanrı beni hangisiyle yargılar bilinmez şüphesiz. Ellerimi kaldırıyorum çaresiz ve artık dua değil isyan ediyorum: "Tanrım ben doğru yolu arayan bir çocuğundum. Neden bıraktın beni kimsesiz?"
İSTANBUL – 2019 ARALIK
KADİR KARA
Hayat bana birçok şey öğretti. Sessiz adımlar atmayı, bir ölüm kadar yakınında dururken hedefimin asla gözüne batmamayı ve birçok kişi olmayı. Birçok kişiyim fakat tek istediğim baba olmak, o güzel kızın, izlediğim.
