Minecraft Ferajna: Pieśń Pustyni

2. Imię

Po spotkaniu z człeko-kaktusem, MWK był tak roztargniony, że wracając na Ferajnę trzy razy wybrał zły kierunek, raz wpadł do jakiegoś stawu, a gdy zrobiło się ciemno, cztery razy musiał wyciągnąć siekierę, żeby rozprawić się z nacierającymi na niego potworami. Te przygody sprawiły, że gdy dotarł do domu, był już późny wieczór.

Na Ferajnie panowała cisza i we wszystkich domach było już ciemno, co dało do zrozumienia MWce, że jego przyjaciele już śpią. On nawet nie zamierzał się kłaść, bo wiedział, że i tak nie zaśnie. Zamiast tego wyszedł na balkon, oparł się o barierkę i zapatrzył się przed siebie. Niebo było zachmurzone, ale gdzieniegdzie przebijały się gwiazdy oraz księżyc. Jedynymi słyszalnymi odgłosami były dźwięki wydawane przez potwory, które wyszły na łów.

MWK próbował poukładać sobie w głowie to, co się dzisiaj wydarzyło, a było tego naprawdę dużo. W końcu nie codziennie spotyka się człeko-kaktusa, który twierdzi, że jesteś jedyną nadzieją na ocalenie świata.

MWK miał dobre serce i chciał mu pomóc, ale to wszystko spadło na niego zbyt szybko. Zawsze to dealer stał u steru i podejmował wszelkie decyzje. MWce zaś nigdy nie przeszkadzało, że nie dostała mu się rola przywódcy, a nawet się z tego cieszył. Za bardzo bał się tej odpowiedzialności.

Poszedł do magazynu i zaczął przeszukiwać skrzynię z mapami. Po kilku minutach znalazł to, czego szukał. Rozłożył mapę okolicy i przyglądał się jej, aż znalazł na niej trakt, który prowadził w kierunku Złotej Pustyni. Niestety, w pewnym momencie mapa się urywała, a MWK nie miał jej dalszej części. W ten sposób wiedział do pewnego momentu którędy człeko-kaktus będzie szedł, ale potem go nie znajdzie. Jeśli zamierzał do niego dołączyć, musiał ruszyć natychmiast.

Przez następne kilkanaście minut krążył po magazynie intensywnie myśląc. Nie wiedział, co robić. Z jednej strony chciał pomóc człeko-kaktusowi, z drugiej powstrzymywały go zbyt liczne wątpliwości. Przypomniał sobie, jak się go spytał, czy zgodziłby się na tę wyprawę będąc w jego sytuacji. Pomyślał, że gdyby to on szukał kogoś, kto pomoże mu ocalić przyjaciół, postąpiłby pewnie tak, jak on.

Podjął decyzję.

Zaczął w pośpiechu szykować rzeczy potrzebne na podróż w nieznane. Co chwila jednak coś upuszczał albo brał jakiś niepotrzebny przedmiot, bo jednocześnie bił się z myślami w jeszcze jednej kwestii.

Chciał, żeby Ferajna z nim wyruszyła, ale zanim wszyscy się zbiorą, a on im wyjaśni o co chodzi, mogą już zgubić ślad człeko-kaktusa. Jeśli zamierzał go dogonić, musiał wyruszyć natychmiast i najlepiej w pojedynkę, żeby poruszać się szybciej. Jednak na myśl o samotnej misji czuł narastającą w nim panikę.

"Nie jestem typem przywódcy" pomyślał pakując zapas jedzenia. Ale jednocześnie miał świadomość, że nie ma teraz czasu na żadne narady. Znał swoich przyjaciół i wiedział, że są gotowi pójść w nieznane, żeby pomóc sobie nawzajem, bo już nieraz to zrobili. Im dłużej jednak o tym myślał, tym większe nachodziły go wątpliwości.

"Moja sprawa jest inna. Tak to mniej więcej wiedzieliśmy w co się pakujemy. Teraz nie mamy żadnych danych" uświadomił sobie.

Spakował wszystkie potrzebne rzeczy i wtedy zdecydował. Nie miał czasu budzić teraz wszystkich, ale liczył na to, że jak zostawi im list, to pójdą za nim. Zwłaszcza, że następnego dnia miał pójść z Szendim na ryby. Liczył na to, że stawi się tu z samego rana i znajdzie wiadomość, którą zaniesie pozostałym. Przyjdą do niego, a wtedy on wszystko im wyjaśni. Może do tego czasu będzie wiedział mniej więcej na czym stoi.

Znalazł kartkę, pióro oraz atrament i szybko nabazgrał wiadomość.

,,Kochani, przepraszam, że opuszczam was bez słowa pożegnania, ale muszę się spieszyć. Dołączcie do mnie najszybciej jak tylko będziecie mogli. Szukajcie mnie na Złotej Pustyni. MWK"