"ပေါက်စမပြေးနဲ့လေ ချော်လဲမယ်"
"မောင်ကလည်း မီအောင်သာလိုက်စမ်းပါ"
"မီရင်အလွတ်မပေးဘူးနော် ပြေးသာပြေး"
"အီးးးးး ကြောက်လိုက်တာ ပြေးပြီ"
"ဒီကောင်လေးနဲ့တော့"
"အ့"
"ကဲ မိပီ အချစ်ကလေးရေ"
"သိဘူး လူညစ်ကြီး"
"ဟော ဘယ်မှာညစ်လို့လဲဗျာ"
"သိဘူး သိဘူး"
"မိပီဆိုတော့ အာဘွားပေးမယ် မွချ်"
ထိုစဥ်ဘုန်းကနဲအသံအကျယ်ကြီးကြားလိုက်ရသည်
အကြောင်းမှာ အက္ခရာမောင်ကုတင်ပေါ်မှပြုတ်ကျခြင်းဖြစ်သည်
"တောက်စ် အိမ်မက်မက်နေတာကိုကွာ ဟမ် ဟိုကောင်လေး"
မောင်အိမ်မက်ကိုပြန်တွေးရင်းပြုံးမိသွားသည်
(မောင်လို့ပဲသုံးလိုက်မယ်နော် ဟဲဟဲ)
"သားရေ ဘာဖြစ်လို့လဲ အမေဝင်ခဲ့ရမလား"
"အာ ရတယ် အမေ ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"ဘာမှမဖြစ်ရင် ခနနေအောက်ဆင်းခဲ့နော် မနက်စာလုပ်ထားပြီးပြီ"
"Yes Mom"
မောင်မကျေနပ်စွာပဲ ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်
(မျက်နှာသစ်ရေချိုးတာပါနော် အဟဲ)
လှေကားထစ်ပေါ်ကနေစတိုင်မိမိုက်စွာပဲဆင်းလာတဲ့သားကိုကြည့်ရင်း
"သား ဘယ်သွားမလို့လဲ"
"မသွားပါဘူး အမေရဲ့ ဗိုက်ဆာပြီ"
"စားလေ သား အမေကတော့မနက်ကတည်းကစားပြီးပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ လကျ်ာရော"
"ကားထဲမှာလေ သားကိုစောင့်နေမယ်လို့ပြောသွားတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
'ပေါက်စတို့ဆိုင်သွားရင်ကောင်းမလား'
"အမေ"
"ရှင့်"
"ကိတ်မုန့်လား ကော်ဖီလား"
"ဟော အမေစားပြီးပါပြီဆိုကွယ်"
"လမ်းကြုံတာနဲ့ဝယ်ခဲ့မလို့ပါ"
"သားပဲခုနဘယ်မှမသွားဘူးဆို"
BẠN ĐANG ĐỌC
မောင့်ကမ်းခြေဝယ်
Lãng mạnအရမ်းချမ်းသာတဲ့ ဘီလျံနာကြီးရဲ့သား သူဋ္ဌေးလေး မောင်အက္ခရာမောင်နဲ့ မိသားစုစီးပွားရေးအခြေအနေကြောင့်အချိန်ပိုင်းအလုပ်လုပ်ရတဲ့ကောင်လေး ဘုန်းသစ်နွယ် ဘယ်ကနေဘယ်လိုတွေ့ဆုံတယ် ဘယ်လိုကြိုက်ကြတယ်ဆိုတာ ဖတ်ပေးပါနော် ချက်ချင်းစိတ်ကူးထဲပေါ်လာတာမို့ အရေးအသားခွင့်လွ...
