ÜVEY ABİLERİM (TAMAMLANDI)

35.bölüm

"Nasıl yani" bazı şeyler yerine yavaş yavaş oturuyordu ve oturdukça şaşırıyordum. 

Kızı çok yakından tanıyordum, kızla aralarındaki engel aileyle ilgili bir şeydi ve hatırladığıma göre kızın sevdiği biri vardı. 

Bizim aramızdaki en büyük engel ailelerimizdi, biz bu konuyu konuşurken o benim hayatımda Deniz'in olduğunu düşünüyordu ve bende zor bir dönemden geçiyordum. 

O kız ben olabilir miydim? 

"Boş ver şimdi beni, sen nasılsın? Nasıl oldun o günden sonra?" dedi konuyu hızla değiştirmeye çalışarak. 

Adım atmam için bir şeylerden emin olmam gerekiyordu ama madem konuyu kapatmaya çalışıyordu, kapatacaktım. 

Şimdilik.

"Senin sayende iyiyim. Tekrardan teşekkür ederim, bir hafta boyunca bana katlandığın için" abiler bugünler için var demesi yok mu.. 

"Burada olduğum sürece senin deyişinle katlanırım sana Mayıs. Lafı bile olmaz yani" böyle deme işte böyle deme.

Ona gülümsedim ve sözlerine güvenerek yavaşça başımı omzuna yaslandım. Başta irkilse de sonrasında o da başını benim başımın üzerine yaslanmıştı. 

"Beni abin olarak mı görüyorsun Mayıs?" dakikalar süren sessizliğin ardından sormuştu Demir. Beni geçiştirdikten sonra böyle bir şey sormasını beklemiyordum. 

İçimden geleni mi söylemeliydim yoksa olması gerekeni mi? 

Bunun yerine ona sormaya karar verdim. 

"Abim olarak mı görmeli miyim Demir?" 

"Makul sebeplerden dolayı bu şekilde gerekiyor ama sen öyle görüyor musun?" 

"Görmüyorum desem bana daha açık olacak mısın?" artık doğrulmuştum ve gözlerine bakıyordum. 

Başını salladı. 

"Hayır, seni abim olarak görmüyorum Demir" dedim ve devam ettim. "Peki sen beni kardeşin olarak mı görüyorsun?" 

Başını olumsuz manada salladı. 

"O kız kim?" diye sordum, bir şeyleri netleştirmemiz gerekiyordu. 

"Hangi kız?" 

"Neyden bahsettiğimi çok iyi biliyorsun, açık olacağını söyledin" 

Uzunca bir süre durdu, düşündü. Cevabı bir çok şeyi değiştirecekti. 

"Sensin" dedi sadece. Olduğum yerde kaldım, hoşlandığı kız gerçekten de bendim. 

Bakışlarımı yüzünden çektim ve arkama yaslandım. 

"Neden sustun" 

"Şaşırdım" 

"Vardır öyle özelliklerim" dediğinde gülmeden edememiştim. Ne yapmam, ne söylemem gerektiğini bilmiyordum. 

"Önümüzde büyük bir engel var biliyorsun değil mi?" dedim çünkü eğer bir yola çıkacaksak bunu göze alarak çıkmamız gerekiyordu. Demir'in buna cesareti var mıydı?

"Birlikte olduğumuz sürece aşılmayacak bir şey değil, kan bağımız yok sonuçta" vardı sanırım.

Derin bir nefes aldım ve ayağa kalktım. "İçeriye geçelim mi? Uykum geldi benim." 

Başını salladı ve o da benim gibi ayağa kalktı. Yan yana eve doğru yürümeye başladık. 

Beraber odalarımıza yürürken Demir, beni şaşırtacak bir hareket yaptı.