|Hayat Üçgeni|

2.Bölüm

Yaşananları daha da düşünmek istemediğim için birkaç saat daha uyumak istedim. Boynumdaki o kolye de olduğu hâlâ yerde duruyordu.

Bir sesle uyandım. Gözlerimi açtığımda önceki aldığım mesaj gibi birşey belirdi kolyenin üstünde.

'Zaman durdu. Bekliyorum. Hızlı ol, az vakit var.'

Mesajı okudum fakat yaşananlar hâlâ normal gelmiyordu. Ama kolyenin üstünde hayal olmasını dilediğim görünen bu şey gerçekti. Ve bu beni biraz tırstırıyordu.

Yatağımdan kalktım ve hızla yüzümü yıkadım banyoya geçip. Aşağı indiğimde gördüğüm manzarayla şoka uğradım.

Annem elindeki kızarmış ekmeğin üzerine reçel sürüyorken babam da kumandayı televizyona uzatmış kanalları geziyordu. Fakat burada bir saçmalık vardı.

Hareket etmiyorlardı.

Donmuşlardı.

Merdivenleri bacaklarım titrerken indiğimde yanlarına vardım. Elimi etrafa sallayıp gerçekten böyle bir anın yaşanıp yaşanmadığına bakmak istedim. Daha doğrusu yaşanmadığına inanmak istedim. Ya hep böyle kalırsa...

"Anne, nereye daldın? Baba baksana."gibi saçma sapan şeyler söylüyordum ama nafile. Herşey aynıydı.

Kolyenin üzerinde yazanlar aklıma geldikçe çok daha geriliyordum. Ve bu korkunç bir hâl almıştı artık.

Etrafıma bakıyordum çünkü elimden birşey gelmiyordu. Bana gel anlamında denilen yer neresiydi hiçbir fikrim yoktu.

Yapacak birşey olmadığından odama geri çıktım. Odamın kapısını açtım ve ikinci bir şoka daha uğradım.

Benim odamın kapısı başka bir yere mi açılmıştı?? Yoksa ben mi yanlış görüyordum??

Gözlerimi ovdum. Hayır, burası gerçekti.

Odaya doğru bir adım attım, sonra birkaç adım daha. Ve ben istemeden arkamdaki kapı sertçe kapandı.

Karanlık bir yere ışınlanmış gibiydim. Burası başka bir dünya gibiydi. Hatta başka bir evren gibiydi. Cebimdeki telefonu çıkardım ve feneri açtım. Etraf aydınlık olduğunda önümde yazan yazı hiç te normal değildi.

-Hayalet Evreni-

İçeriye girmem gerektiği belliydi ve başka seçeneğim de yoktu sanırım. Kapıya uzandım ve kolu açtım. Açılmadı. Kapı kırmızı bir şekilde yanmaya başladı ve kolyemin üzerinde bir mesaj daha belirdi.

'Kapıyı açmak için kolyeyi kullan.'

Kapının etrafına baktığımda yan tarafında bir bölme olduğunu farkettim. Bu bölme tam da kolyemin şeklindeydi ve boşluk vardı. Sanırım buraya koyup açabilirdim. Sanırım değil, kesin hatta.

Boynumdaki kolyeyi başımla beraber uzatıp bölmenin üzerine koydum. Kapı açıldı. Kolyemi geri çektim ve içeriye girdim.

Kolyemde yeni bir yazı daha vardı.

'8.kata bas.'

Kendimi izleniyor gibi hissetsem de pek bunu düşünecek vaktim yoktu. Dünden beri yaşadıklarım bundan daha anormal olduğu için yadırgamak saçma olurdu herhalde.

İçeri girdiğimde bir asansörde olduğumu farkettim. Normal bir kapıdan asansöre girmek? Değişik şeyler dönüyor ama sakiniz. Sakin.

Yazıdaki gibi 8.kata bastım.

"Ananı seveyim. Ne oluyor lan?!"diye bir çığlık koptu ağzımdan.

Bir anda hızlanarak yukarı çıkan asansör ağzıma sıçtı diyebilirim. Bu normal bir hız değildi. Ölüm makinesi mi be bu?? Tutunmasaydım uçardım büyük ihtimal. Ucuz yırttık emi.