"Yakalandın, mavi. " Dedi karanlık bir sesle. Hemen ardından boynumdaki baskı arttı, gözlerim karanlığa düştü ve ben karanlığın önüne yığılırken yine o sesi duydum.
" Artık olman gereken yerdesin."
Ve sonra her şey sessizliğe büründü. Zihnim karanlı...
Bölüme yorum yapmayı ve yıldıza dokunmayı unutmayın lütfen.
Keyifli okumalar :)
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
XXXV.BÖLÜM:NEFES
İLAHİ BAKIŞ AÇISI
Korku öyle bir yerden vurur ki, canınızın yandığını her şey bittiğinde fark edersiniz. Korkular dindiğinde, canınızı yakan bir rahatlama oluşur.
Çünkü gittiğini sandığınız korkunun hasarı kalbinizde kalır.
Hastanenin içinde, koridorda dizilen gençlerin hissettiği tam olarak buydu. Özgür'ün kurtulacağını umuyorlardı ama her an doktorun çıkıp, ' üzgünüm.' lafı ile başlayan o acı cümleyi duymaktan korkuyorlardı. Tek korkuları bu da değildi.
Lema ortalarda yoktu ve ona ulaşamamanın verdiği tedirginlikle baş etmeye çalışıyorlardı. Barın, sakin görünse de, eli sürekli telefonundaydı ve Lema'yı arayıp duruyordu. İhtiyar'a da Daniel2e ulaşması gerektiğini söylemişti ama ikisine de ulaşılamamıştı.
Hava tamamen kararmıştı ve dört saattir ne Lema ne de Daniel'e ulaşabiliyorlardı.
" Hala ulaşamadın mı?" Behnan'ın sorusuyla Barın yorgun bir edayla telefonunu sandalyeye bırakıp dirseklerini bacaklarına yaslayarak öne eğildi. Saçlarını karıştırarak " Böyle olmaması gerekiyordu." diye mırıldandı güçsüz bir sesle. " Bu şekilde olmamalıydı. Pamir'den önce hareket etmeliydim."
" Her zaman kazanamazsın."
" Kaybedecek lüksüm yok." dedi yorgun bir sesle. Yutkundu. " Bir kere kaybettiğinde kaybetmeye alışırsın. Ben kaybettim ve şimdi.." Lema'nın gözlerinde gördüğü o donukluğu, onda hiç görmediği gülümsemesindeki samimiyetsizliği hatırladığında yeniden yutkundu. " Ve kaybetmeye devam ediyorum."
" Hiç bir şey için geç değil Barın." dedi Behnan sıcak bir sesle. Her şeye rağmen dimdik ayakta ve ümitliydi. Elini Barın'ın omzuna koyup babacan bir edayla omzunu sıkarken ekledi. " Özgür iyi olacak. Lema yeniden kendine gelecek ve biz.. iyi olacağız."
Özgür'ün iyileşeceğine inanıyordu. Ama Lema'nın yeniden kendisi olacağına... inanmak güç geliyordu.
Yıllarca zihnindeki karanlığı hapsetmesi, gücüne karşı bu kadar direnmesi boşuna değildi. Lema, ne olacağını başından beri bildiği için sürekli kendini uzakta tutuyordu.
Ve şimdi korktuğu şey başına gelmişti işte. Ufak bir ön görememe yüzünden, bir çok şey mahvolmuştu.
Aralarında kısa bir sessizlik oluştu. Barın'ın bakışları yerde çaresizce oturan Nevra'ya ve ona sarılan Devin'e kaydı. Tüm bu çaresizliğin mimarı kendisiydi.
Ve bu durumu nasıl düzelteceğini bilmiyordu.
" Lema'nın nereye gittiği hakkında bir fikrin var mı?" Aralarında oluşan kısa sessizliği bozan Behnan hafifçe yutkundu. " Nereye gidebilir? Üstelik Daniel ile?"
