Küçük

Bal dudak 🍯

Merhaba herkese,

buralarda yeniyim, belli oluyordur.

Şimdiye kadar hikaye nasıl gidiyor, beklentiniz nelerdir paylaşırsanız sevinirim...

İyi okumalar

9. Bölüm

Öyle güzel bir duyguydu ki bu, bitmesin istedim. Hani bir yere gelirsin ve kendini oraya o kişiye ait hissedersin ya, tam öyleydi onunla olmak. Evimde, evet evet, evimde olma hissi vermişti bana.

O akşam ben utanıp onun yüzüne bakmadan parktan koşarak eve geldim. Kendimi yatağa attım ve içimde öyle bir heyecan öyle bir kelebek hissi vardı ki tarifi imkansız.

Benim ya benim, herkesin deli Hale dediği kızın sevgilisi vardı.

Bir saniye!? Var mıydı? Var mı?

Çocuktan kaçarsan böyle sorarsın kendine var mı diye.

Telefonuma uzanıp saate baktım, ekranda bir bildirim yoktu. İşe gitmek için hazırlanmam gerekiyordu ama ondan bir mesaj bir arama olmaması ne biliyim üzdü be.

Elimi yüzümü yıkayıp hazırlandıktan sonra kahvaltı için aşağıya indim.

"Günaaaayyydıııı..." diyemeden dilim boğazıma kaçaktı nerdeyse. O burdaydı, sofra da oturuyordu. Babam, annem ve abilerimle birlikte.

Bana kal gelince annemin "Hale kızım?" diye seslenmesi ile kendime geldim. Ben şok olmuş şekilde masada oturanları izlerken o bir şey olmamış gibi bana gülümsüyordu.

Yavaşça sofraya yaklaşıp yerime oturdum. O karşımda bir şey olmamış gibi yemeğini yemeye devam ederken ben hala donuk beir şekilde ne yapmam gerektiğini  düşünüyordum.

En son Yunusun "Hale!?" diye seslenmesiyle kendime geldim.

Resmen burada, bizim soframızda, bizimle kahvaltı yapıyordu.

Ne sıfatla? Aşağılamak olarak değil ha, ciddi ciddi ne sıfatla. Sevgilim? Abilerimin arkadaşı? Komşunun oğlu?
Neydi sıfatı?

Sıfatını yediğim, anouuu. Nasıl da yakışıklı yakışıklı bakıyor, zalım.

Burada olduğunu kabullendikten sonra ben de kahvaltımı yapmaya başladım. Biraz daha dalgınlık edersem işe geç kalacaktım.

Aradan geçen 15 dakikanın sonunda kahvaltımı bitirmiş ve ev halkıyla veda seremonisi yaparken, Yunus ayağa fırladı ve "Hale seni de ben bırakırım, hastaneye uğramam lazım zaten pansuman için."

What my boy?

Annem "çok iyi olur evladım, bu uyuşuklukla geç kalır zaten bu kız" dedi.

Beni işe bırakacak olmasına bir ben mi şaşırdım. Abimler, babam ve annem sanki her gün beni işe götüren Yunusmuş gibi normal karşıladı bunu.

Acaba dün gecenin etkisi ile ben mi panik oluyordum.

Hani olur ya aşk şapşallığı, heh tam ondan oldum galiba. Evde çıktıktan sonra arabaya doğru yaklaştık ve ben arka kapıyı açmaya yeltendim. Yunus dibime kadar girip "dün geceden sonra asla olmaz küçük" diye fısıldadı.

Bana kal gelmişti, o an ne yapmam gerektiğini bilemedim. Ön kapıyı açıp ben oturana kadar bekledi ve ben ön koltuğa kuruldum.

Höh be kızım, yıllardır bu anı beklemiş bizim Mahallenin muhtarı Hasan amca gibi de kurulmazsın koltuğa.

O da şoför koltuğuna oturduktan sonra yola koyulduk. Sessiz başlayan yolculukta onun sorusu ile ne yapmam gerektiğini şaşırdım.

"Nasılmış benim SEVGİLİM?"

Öyle bir bastırmıştı ki sevgilim kelimesini, kendi tükrüğümde boğulmak ne canlı canlı yaşadım.

"Helal, helal." dedi. Sesinde resmen bir alay vardı.

"Sevgilin kim?" deyiverdim, ne diyeceğimi bilemediğim için.

"Haleeee, başladın yine Hale..." dedi ve sinirlendiğini belli etti.

Bu da, şeker hastası babaannem gibi, olur olmaz sinirleniyor be.

"Sen de hemen kız, babaannem kılıklı." dedim.

Hay ağzımın ayarına ben. Heyecanlanınca yokuş aşağı koşan eşek gibi oluyorum.

"Babaannen?" diye sordu.

"Off, yok bir şey. Şey, şimdi senin sevgilin ben miyim?" diye sordum heyecanla.

Araba aniden durunca, ıssız bir yerde olduğumuzu anca fark ettim.

"Tanıştırayım sevgilim, seni sevgilimle..." diyerek dudaklarıma doğru yaklaştı ve beni öpmeye başladı.

Bu his, bu koku, bu tad. Dünyanın en güzel en huzurlu hissi.

Galiba sonsuza dek beni öpsün, sadece beni öpsün istiyorum.

"Memnun oldun mu bal dudak..."