MAVİNİN BORDO TONU

Son Kurşun, Son Doğum Günü

"Yıldız gibi parlayacak çocukları neler uğruna harcayıp, söndürecek aileler tanıyorum ben..."
-İ.M.

İzel 11 yaşına giriyor!

İzel 11 yaşında kaldı...

1. Kurşun ateşlendi, yerleri cam kapladı.
2. Kurşun ateşlendi, yerleri kan kapladı.

İlk çığlık kadına ait, çığlık çığlığa bağırdı, vuruldu, öldü sandı.

İkinci çığlık 11 yaşındaki kıza ait, doğum gününde annesi öldü.

İki kurşun bir kızdan çok şey aldı.

İlk kurşun kadının yaslandığı tezgahın üstündeki cam sürahiye denk gelmişti, kadın kendini kontrol etti o anda, yaşıyordu.

Kızına baktı, 11'ine yeni girmiş kızı yüzünden bu haldeydi, one nefret ile bakıyordu, bakmadığı bir an yakalayamamıştı kız.

Kızından sonra odağı hâlâ silahı tutan kocasına kaydı. Çok severek evlendiği adamı tanıyamıyordu kadın.

O küçük "sürtük" diye adlandırdığı kızını çok seviyordu kocası, ama kadın için aynısı geçerli değildi. Kızına asla ısınamamıştı, onu sevme çabasına hiç girmemişti. Kızına karşı büyük bir önyargısı vardı.

Kocası ona nefretle bakarken silahı 2. kez ateşledi.

Bu sefer sadece kızın çığlığı duyuldu.

Kadın göğsünden yediği kurşunla orada can vermişti. 27 ocak saat 22:12'de kadın öldü.

Kız mutfaktaki saate bakarak bu çıkarımı yapmıştı, saatin camı da annesiyle babasının bir kavgasından dolayı kırılmış, öylece duruyordu. Evdeki kargaşa her zaman vardı ama bu sefer kargaşa nasıl çıktı, ebeveynleri nasıl birbirlerine girdiler de olay mutfağa taşındı ve en sonunda kadının ölümüyle dünyası yıkıldı anlayamadı. Bu sorulara o aklıyla cevap bulamamıştı.

Anladıkça gecelerini zifiri karanlık zindanlara çeviren bu anı hiç bir zaman sevemediği annesine aitti.

Küçük kız annesiyle hiç iyi anlaşamamış olsada bu onun ölmesini gerektirmezdi. Babası, biricik kahramanı, şimdi annesini öldürmüştü. Bu onu kahraman yapar mıydı?

Bir süre geçti. Artık saat 22.12 değildi. Küçük kız hâlâ kendini o anda hissetse de, dakikalar akıp gidiyordu. Zaman ilerlemişti ama kız beklemiş, olduğu yerde zamanın tam zıttında beklemişti.

Babasının, kurumuş kanlı eli kafasında gezince zaman onun için ancak bir anlam kazanmıştı. Annesini yakından vurduğu için eline sıçrayan kanlar saçına değmişti. Şuan bilmiyordu ama ilerde bu olay onda büyük bir travma olarak kalacaktı. Çünkü bazı şeyler zamanla geçmiyordu.

Kızın şoktan bilinci kapanırken son hatırladığı onu kucağına alan babasıydı.

Uyandığında tüm hayatı altüst olmuş, zaman algısı ortadan yok olmuştu. Başka bir ev, başka bir şehir belki ülke ve artık onu aşağılayacak bir bir annesinin olmadığı hayat.

⋇⋆✦⋆⋇　

Günümüz (Soğuk bir Aralık gecesi)

İzel'den

Yine dağlar, yine ben.

Gözüm uzun namlulu silahımın merceğindeydi.