Will You Be My Girl, Freen?

Chapter One

Chapter 1. Beauty and 'The Freen'

|Freen|

I looked at my expensive Cartier wrist watch.

It's almost ten.

My meeting starts at 10:30.

I left the house early but because of the freakin' traffic, there's a high chance that I will be late and the worst part is ... I might lose a multi-million peso deal with an investor.

Darn traffic!

Frustrated, I looked around outside my car.

My eyes went wide when I saw the MRT line across the street.

An idea came in.

Mabilis akong nagkalkula sa isip.

If I am going to ride a train, I can still make it.

Yeah, I guess. Otherwise, I'm doomed.

Oh my God, Freen you're so smart!

A proud smile appeared on my lips while gently tapping my right shoulder.

Nagpalinga-linga ako para maghanap ng mapagpaparadahan ng sasakyan. I saw an open spot, sa tapat ng isang kilalang fastfood chain.

Nang makakuha ng pagkakataon ay mabilis akong nagmaniobra patungo sa parking lot.

This day is not bad afterall. Mahinang bulong ko sa sarili.

Pagkatapos masiguro na nakalocked ang mga pinto ay agad ko ng kinuha ang Chanel bag ko habang hawak ko naman sa isang kamay ang cellphone.

As soon as I went out of the car, ay agad akong sinalubong ng mainit na singaw ng lansangan. At dahil kagagaling ko lang sa loob ng sasakyan, na super lakas ng aircon ay agad akong nakaramdam ng alinsangan at panlalagkit sa katawan.

Masakit na din sa balat ang sikat ng araw kahit na sabihin pang ten o'clock pa lang naman ng umaga.

Kung sa ibang pagkakataon ay bumalik na ako sa loob ng sasakyan at naghintay na lang hanggang sa humupa ang traffic.

But I have no choice!

I took a deep breath. Pagkatapos ay nagsimula ng maglakad patungo sa kinaroroonan ng train.

Walang lugar para mag-inarte, Freen. It's just a weather, you are freakin' 'Freen Sarchoca Chankimha'. You're hotter than the sun. Bulong ng isip ko habang binabaybay ang kahabaan ng kalsada.

Thankfully, I didn't wear my stilletos or else my feet is going to get hurt like hell. May kaunting heels din naman ang suot kong sapatos pero komportable pa din naman sa mahabang lakaran tulad nito.

Pero bakit ba hindi ko naisip magdala ng payong?

As if naman may payong ako sa condo. And how the hell should I know that umbrella is a necessity nowadays? Cellphone is a necessity. Laptop is a necessity. But a freakin' umbrella?! My eyes rolled, exasperated.

Well, who would've thought that I will ride a train at this weather and here in the Philippines? Isang beses pa lang akong nakasakay ng train sa buong buhay ko and that is only because my bestfriend dares me to ride a bullet train in Japan. I was never a fan of trains or anything basta alam kong public transpo, its a big NO for me. I hate crowded places kaya nga as much as possible lahat ng byahe ko sa ibang bansa, business or pleasure, I used private planes para ako, ang piloto at ilang cabin crews lang ang sakay. I value my personal space more than ever.

Ilang metro na lang ang layo ko sa hagdan paakyat sa kinaroroonan ng bilihan ng ticket. Tanaw ko na ang mga taong nagmamadaling paakyat sa may katarikang hagdan.