Babasının kızı / FİNAL/

41- Lünapark

" Halaa, şimdi benim kuzenim mi oluyor?" Dedim hevesle.

Hamile olduğunu öğrenmemin üzerinden yarım saat geçmişti ve şu anda mutfakta halama aldığım eklerden yiyorduk.

" Bu soruyu altıncı kez soruşun."

Olabilir yani, ne olmuş?

" Ama halâ inanamıyorum! Babam duyunca ne yapıcak acaba? Ulaş kesin bayılır."

Dedim sona doğru gülerken.

" Aslında ben onlara söylemeyi düşünmüyorum."

Kaşlarımı çattım.

" Nasıl?"

Dudaklarını büzdü.

" Ulaş sürkli abime çocuk gibi hava atacak. Hamile hamile onların kavgalarıyla uğraşamam şimdi."

Kısa bir an dediği mantıklı gibi gelmişti.

" En azından bir kaç hafta demeyeceğim."

Tabakta kalan son ekleri de yedikten sonra konuştum.

" Yani şimdi saklasanda anlamayacaklar mı? Ne bilim yani, aşerirsin, miğden bulanır falan. Şüphelenirler."

Dudaklarını şişirdi.

" Off. Ne yapacağımı bilmiyorum."

Sırıttım.

" Sen onu bana bırak halacım. Yeğenin senin için her şeyi halledecek."

Babamın öğrettiği gibi de havalı bir şekilde göz kırptım.

" En sevdiğim yeğenim olduğunu söylemiş miydim?"

Göz devirdim.

" Başka yeğenin yok hala."

Güldü.

" Olsaydı da favori yeğenim yine sen olurdun bebeğim."

Ben de gülümsedim.

" Yani bi zahmet."

Konuşmamızı bölen zil sesinin ardındana halamdan önce ayaklanıp kapıyı açmaya gitmiştim.

" Oo cadı? Son günlerde evimizden hiç eksik olmuyorsun."

Ulaş'ın gülerek söylediği şeylere göz devirdim.

" Halamın evi değil mı? Gelip gelmeyeceğimi sana mı soracağım bayat damat?"

Bayat damat kelimesi babamdan dilime dolanmıştı.

" Babasını bak kızını al işte. Babası ne ki kızı ne olsun?"

Ulaş'a tek kaşımı kaldırmış bakarken o yanımdan geçip söylene söylene içeriye geçmişti.

" Karıcımm! Neredesin hayatım?" Ulaş'ın anında hanımcı kişiliğine bürünmesini artık normal karşılıyordum.

" Allah'ım ağzı burnu çikolata olmuş! Yerim kızım seni."

Acaba bunlar ikinci bir mercimeği daha fırına koymadan önce kaçsam mı?

Tam yanlarına gidecekken yeniden kapının çalması ile oflayarak kapıyı açtım.

Yine kim gelmişti?

" Sare'm."

Babamın sesini duymamla anında yüzüme yerleşen gülümsemeyle boynuna atladım.

" Babam." Dedim yanağına bir öpücük kondurup geri çekilirken.

" Hadi gidiyoruz."

" Nasıl? Nereye?" Dedim şaşkınlıkla.

" Süpriz." Süpriz dedin merakımı çeldin.