Yesteryear

CHAPTER 2

Lampas isang linggo na ang nakalipas simula nang gabing iyon. Until now, I couldn't help but think who he is.

Fortunately, he didn't think to stabbed me at the back that night.

Jacob had seen it too. Katulad ko ay nagulat din siya nun. Walang paalam na umalis ang lalaki. We were both shock that we didn't react immediately. Ni hindi ko man lang natanong ang pangalan niya para pasalamatan.

"Nakakatampo ka naman, Iday. " Nagtatanong saad ni Jacob, huwebes ng hapon.

Naghahanda kami para sa PE class namin.

He pouted.

"May kamukha ka, cob!" Saad ni Janice.

He look at her. "Hindi na nakakataka yan."

Janice flick her fingers. "Oo, naalala ko na. Yung baboy namin, si bibo!"

"Patay na yun, eh."

"Yun nga yung point ko." Tuwang-tuwa ang babae at saka iniwan kami ng lalaki sa rest house.

Pigil ko ang pagtawa habang tinatali ng maayos yung sapatos. Janice and her words nga talaga.

I sighed. Hindi ko pa naaayos yung pinamili ko simula noon. Dumiretso kasi ako sa kama pagkatapos kung ilapag sa sahig at hindi na pinagbigyan ng tingin.

Pagkatapos ng usapan naming tatlo nun ay balik na ulit sa normal ang lahat. Pinag-buti ko ulit ang mga quizzes ko para kay papa. To see him smile at me, gaya nung quiz bee sa national kung saan nakikita ng buong bansa ang talino na meron ka.

"Hindi ka pa uuwi?" Tanong ni Gerald, isang kaklase.

Sinarado ko ang libro at tinignan ang langit. Mukhang uulan ngayon dahil madilim na kahit maaga pa lang.

Tinignan ko ang relo at napansin na alas tres pa lang ng hapon. Isang guro lang din ang pumasok sa klase namin ngayong hapon kaya masaya ang lahat.

Tumango ako sa kaniya at nagsimula nang ayusin ang nagkalat na libro.

"Wala pa ba si Jacob?" Tanong ko sa kaniya dahil hindi pa siya umaalis kahit na dala na niya ang gamit niya.

Kaibigan siya ni Jacob at kasama din sa basketball team.

"Pamilya tayo sa classroom ah." Sagot niya saakin nang nakangisi.

Agad ko namang hinanap ang marker at binato sa kaniya. Mabuti naman at hindi siya umilag.

"Amin na!" Tukoy ko sa marker na pinulot niya. Tumatawa siya habang papalapit sakin upang ibalik ang marker na binato ko.

"Pero meron nga?" Usisa niya kaya pasimple ko siyang binangga at lumabas na ng room.

Naramdaman ko naman na nakasunod siya sa likuran ko pero hindi na ako nag-aksaya nang oras para tignan siya.

Mga tao nga naman. They giving as the knowing look but Jacob and I were just bestfriend, particularly since elementary. Even Cali knows us very well.

May mga tao na nagsasabing hindi namin dine-deny. Then, what's the point of denying when nobody believes you anyway? Palagi lang kaming magkasama pero para ko na siyang pangalawang kuya.

Speaking of Kuya, darating daw iyon next week galing states. Panigurado ay maghahanda sila mama ng engrande.

"Jacob!" I called him when I see him standing at his usual spot. He was with his friends and two girls. Probably, his team mates girlfriends.

Katulad nang palagi niyang ginagawa ay nakalagay ang kamay sa loob ng pantalon niya. Naka-suot ng varsity jacket tapos naka-white cap.

Now, how can I not mistook him as someone?! He was literally like that guy leaning towards the post one week ago! Ang hilig niya kasi sumandal sa poste, ayan tuloy ay nasanay ako.