Φωτιά και Άθος

Άθος

**Προειδοποίηση προς τον αναγνώστη: Παρακαλώ διαβάστε προσεκτικά:**

Η παρακάτω ιστορία απευθύνεται σε ενήλικες.

Περιέχει αναφορές σε αυτοτραυμους, χαμηλή αυτοεκτίμηση, βαθιά θλίψη (ίσως και κατάθλιψη). Συζήτηση για απώλεια τέκνου, πόλεμο, τραύματα πολέμου, σημάδια, ουλές. Αναφορές σε αίμα, κυρίευση από άλλο ον, και θάνατό.

Περιέχει σεξουαλική σκηνή στο 2ό (δεύτερο) κεφάλαιο.

Αν οποιοδήποτε από τα παραπάνω δεν σας ταιριάζει, ή σας κάνει να νιώθετε άβολα, παρακαλώ αποφύγετε την ιστορία, ή διαβάστε με προσοχή.

Ευχαριστώ.

Εξαιρετικά αφιερωμένο στην Θ. που με βοήθησε τόσο πολυ, και ακούει ακούραστα τις φλυαρίες μου. Σ' ευχαριστώ για όλα.
Αυτό είναι για σένα.
Usagi

------------------------------------------------
Κεφάλαιο Πρώτο: Άθος

"Τι κάνεις, Θεοφανώ!" Ο Αντρέι όρμησε μέσα στον οντά, παίρνοντας το χέρι της μακριά από το κερί του οποίου την φλόγα τα ακροδάχτυλά της είχαν αγκαλιάσει.

Η κοπέλα ισα που στέκονταν στα πόδια της. Έμοιαζε σα να μην τον είχε δει και ο Αντρέι δεν ήταν σίγουρος καν ότι τον είχε ακούσει.

"Δεν νιώθω τίποτα πια. Εκείνη-- η μάνα μου, θα ένιωθε την πυρά να καίει."

Η φωνή της ήχησε μακρινή, ξεγυμνωμένη από κάθε στάλα προσμονής.

Τα μάτια της ήταν κενά, οι θάλασσες στο βλέμμα της είχαν πια στερέψει μαζί με τα νιάτα της.

Τόσες εβδομάδες είχαν περάσει από τότε που την είχαν κλέψει μέσα απο τον πύργο. Τόσες εβδομάδες από τότε που τα χέρια της είχαν μείνει άδεια.

Δεν είχε πια κανέναν στον οποίο μπορούσε να στραφεί. Το παιδί που κουβαλούσε στα σπλάχνα της είχε γίνει ένα με το αίμα της εκείνη την καταραμένη νύχτα που την είχαν αρπάξει, ποτίζοντας τη γη της Μάνης ώστε κάποτε να φυτρώσουν λουλούδια που εκείνο δεν θα έβλεπε ποτέ.

Μπορεί ο Αντρέι να είχε καταφέρει να την σώσει, αλλά είχε φτάσει πολύ αργά. Είχε ίσα ίσα γίνει μάρτυρας της πιο εξουθενωτικής και ταπεινωτικής ήττας, γιατί ο Τζανής είχε καταφέρει το σκοπό του. Το νόθο παιδί του Μάρκου με μία δούλα, όπως εκείνος την αποκαλούσε, δεν θα γεννιόταν ποτέ.