De dochter van... ~ft.Bankzitters

Hoofdstuk 9 ~Naar huis

Pov Demi
Vandaag is de dag dat ik dit prachtige Spanje moet verlaten. Ik stond om 8:00 op. Ik pakte mijn koffer en deed al mijn spullen er in die ik niet meer nodig had. Ik deed ff snel wat mascara op, deed mijn haar en poetste mijn tanden. Die spullen deed ik ook in mijn koffer. Ik liep naar mijn bed toe, maar ineens schrok ik omdat ik zag dat Rob nog op mijn bed lag. Ik maakte hem voorzichtig wakker. "Goeiemorgen Robje, maak je klaar, dan gaan we zo!" Zei ik lachend. Hij lag zo schattig te slapen! Rob stond op en begon z'n spullen in te pakken en klaar te maken. Ineens belde Soof.
Ik liep naar de badkamer en zette mijn telefoon neer.
Heyy Deem! Hoe is het?
Heyy, hoed hoor we gaan zo naar het vliegveld!
Leukk! Ehh... wat is dat op je arm??
Oh ehh..
DEEM GODVERDOMME!
Ja..
NEE DEEM ZEG ME DAT HET NEP IS!
Ja sorry, het is niet nep...
*Soof begon langzaam te huilen*
Soof niet huilen! Het stelt niets voor!
Stelt niets voor?? Je doet dit niet voor niets!
Soof rustig, het gaat allemaal goed! We spreken morgen wel af! Ik moet echt gaan, anders missen we het vliegtuig.
Prima, love you!
Doegg, hou van jou!

Oeh, die is niet blij! Ik hoop maar niet dat we ruzie krijgen ofzo, dan ben ik Soof én Max kwijt! Toen kwam Rob binnen. "Wat was dat gejank??" Vroeg hij lachend. "Oh ehh, het was Soof, ze kwam erachter..." "Awhh, ze geeft om je!" Ik begon te glimlachen en gaf Rob een knuffel. "Heb je je spullen al ingepakt? Dan kunnen we naar de receptie!" Vroeg Rob. "Ja ik heb alles, zullen we anders de rest ff helpen met inpakken?" Zei ik. We liepen naar de kamer van Raoul en Koen, ik klopte op de deur en Raoul deed open. "Heyy Deem en Rob! Kom verder." Zei Raoul en we liepen naar binnen. "Moeten we jullie helpen met inpakken?" Vroeg Rob. "Nee hoor, we zijn al klaar." Zei Koen vanuit de badkamer. "Okee, dan kijken we ff bij pap en Milo!" Zei ik en gaf Raoul een knuffel. "Gaat het?" Fluisterde hij. Ik knikte en we liepen de deur uit. Rob klopte op de deur van pap en Milo. "DEMIIII" Riep Milo. Ik gaf hem snel een knuffel. Ik liep verder naar pap. "Hey pap, moeten we nog helpen?" Vroeg ik. "Nee hoor, we zijn al klaar!" Zei hij. Ik wilde hem een knuffel geven, maar hij pakte me vast bij m'n heupen om me op te tillen. "Mijn prinse-" Ik haakte hem af. "AUWW!" Riep ik. Ik was helemaal vergeten dat die wond daar bij mijn heup zat... "Wat is er??" Vroeg hij bezorgd. Ik voelde dat ik heel rood werd. "GODVERDOMME DEEM! WAAROM DOE JE DIT NOU??" Riep hij. Er liepen dikke tranen over mijn wangen heen. "IK PAK ALS WE THUIS ZIJN ALLE SCHEERMESJES VAN JE AF! JE SCHEERT JE MAAR EEN PAAR MAANDEN NIET!" Toen klopte iemand op de deur en Rob deed open. "Ik hoorde allemaal geschreeuw, is alles goed hier??" Vroeg Raoul die binnen kwam lopen. Ok draaide me om en terwijl hij me aankeek schrok hij omdat ik aan het huilen was. Hij rende naar me toe en opende zijn armen. Hij gaf me een dikke knuffel. "Het komt goed lieverd, ik regel dit wel!" Fluisterde Raoul. Ik knikte. "Mensen, laten we dit later bespreken, we moeten eerst naar het vliegveld!" Zei Koen.
*tijdskip 1 uur later
We zijn aangekomen op het vliegveld. Ik ben de hele tijd bij Raoul gebleven. Ineens kwam er een meisje van ongeveer mijn leeftijd, 14 ofzo, naar ons toe. "Omg jullie zijn toch de bankzitters?? Mag ik misschien een foto?" Zei ze. Ik keek Raoul aan met een zielige blik dat ik het echt niet wilde, vooral niet omdat ik er niet uitzag omdat ik heel veel heb gehuild. "Nee sorry, we hebben haast, we missen straks onze vlucht." Zei Raoul. "Dankje" Fluisterde ik en glimlachte. Wel liepen verder door. Na 20 minuutjes zaten we rustig in het vliegtuig en stegen we op. Ik zat nu naast Raoul. "Deem, waarom doe je dit steeds??" "Ik weet het niet, ik zie het liggen en ik doe het, het gebeurt automatisch." Zei ik met een brok in m'n keel. "Kom hier." Hij duwde me tegen hem aan. Ik leunde met mijn hoofd op zijn schouder. Ik pakte snel mijn oortjes en zette bankzitters muziek op. "Aahhh goeie muziek zeg!" Lachte Raoul. Ik zag dat hij meekeek op mijn telefoon. Ik moest lachen. Ik zette de muziek aan en legde mijn hoofd op zijn schouder en sloot mijn ogen. Ik voelde getik op mijn hoofd. "Deem, we gaan landen, word je wakker?" Fluisterde Raoul. Nadat we zijn geland, hebben we onze spullen gepakt en hebben we alles gedaan, koffers gepakt enz. In de auto zat ik naast Robbie. Hij legde zijn hand op mijn hoofd en friemelde wat met m'n haar. Na een half uurtje rijden besloot papa, die aan het rijden was, naar de Mac te gaan. We bestelden allemaal wat en aten het op. Toen we thuis waren, parkeerde pap de auto. Ik pakte mijn tasje en m'n koffer en rende meten naar mijn kamer en plofte op mijn bed. Ineens begon ik heel hard te huilen. Ik probeerde het niet zo luid te doen, want ik had geen zin in de jongens. Meteen belde ik soof.

Soof, kom nu hierheen, ik wil niet meer!
Hey Deem, het komt goed! Ik beloof het je, maar ik kan nu echt niet komen, ik ben in de stad met m'n moeder.
Sood, alsjeblieft
Deem, als het kon deed ik het...

Ik hing op. Ik probeerde Max te bellen.

Heyy schatje!
Max, Kim nu hierheen! Ik kan niet meer.
Poepie, blijf rustig, over 10 minuten ben ik er.
Dankje...
Lieffie, niets aan de hand, blijf waar je bent, ik ben er zo, love you!

Heel fijn dat Max wilt komen, maar dan moet ik het ook meteen zeggen over Noah.... Ik liep naar beneden om een glaasje water te pakken. "Deempie wat is er?" Vroeg Koen. "Koen, ik wil niet meer, ik ben er klaar mee, met alles!" Zei ik. Ik stortte neer op de grond, ik kon niet meer staan van het huilen. Koen kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. "Deem, we houden allemaal van je, onthoud dat! Wees vooral niet onzeker over jezelf, ze ben zo onwijs mooi, lief en slim!" Ik gaf hem een knuffel. Ik stond op en ging op de bank zitten. Toen ging de bel, dat zou Max vast zijn. "Ik doe wel open!" Zei Milo die van boven kwam. "DEEM, HET IS MAX!" Rip Milo. Ik zag dat Max naar me toe liep. Ik stond op en rende naar hem toe voor een knuffel. "Max, ik heb je zo gemist!" Huilde ik. "Lieffie, het is goed, kom, dan gaaan we het ff bespreken op je kamer." We liepen samen naar m'n kamer toe. We gingen op m'n bed zitten. "Vertel, wat zit je dwars?" "Nou, eerst was het allemaal heel gezellig, tot ik ging douchen en een scheermesje zag liggen, ik pakte die en zette die op mijn arm. Later zag ik een jo-" Ik begon harder te huilen. "Wat zag je??" Vroeg hij verwarrend. "Een jongen...." zei ik. "Oké vertel verder!" Zei Max. "Ten zag ik dus een jongen tijdens het zwemmen en toen vroeg hij of ik met hem wilde afspreken maar toen ging er heel veel door mijn lijf heen, dus ik zei ja. We spraken af, ik heb z'n snap, hij woont hier in de buurt en uiteindelijk probeerde hij me aan te raken en te zoenen. Ik rende huilend weg, ging douchen, deed het weer en nu is iedereen boos op me!" Zei ik jankend. "NEE DEMI WAAR!" Ik liet de plekken zien. Max begon te huilen. Ik gaf hem een knuffel. "Ben je niet boos?" Vroeg ik verwarrend. "Teleurgesteld, je moet het gewoon niet doen, het is niet goed voor je!" Zei hij huilend. We hebben 10 minuten gehuild. "Zullen we anders een serie kijken?" Vroeg ik. Hij ging ermee akkoord en we keken een film. Ineens viel ik in slaap met mijn hoofd op zijn borst.