Belirsizlik

Bölüm-5

O günden sonra trende hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Trendeki özgür hava yerini baskıcı ve katı kurallara bırakmıştı. Yöneticimiz treni, eskisi kadar demokratik değil, kendisi nasıl isterse öyle yönetmeye başlamıştı. Çoğu zamanda işine nasıl geliyorsa öyle. Çünkü trende onun üstüne söz söyleyebilecek başka kimse yoktu. Hal böyle olunca bize düşen tek şey itaat etmekti, trenin duvarlarına yeni asılmış tabloda yazan yazı gibi:
" Trende huzurun devamlılığı ve gelecek nesillere bu trende yaşam alanı bırakmak için itaat et. Çünkü iyi insanlar itaat eder, sorgulamaz."

Evet, bu tablo yeni asılmıştı, hani şu yöneticimizin bana kızdığı günün ertesi sabahı. Başta bu söz hepimizin garibine gitmişti ama eğer itaat etmezsek şu an bulunduğumuz trenin gelecekte olmayacağı düşüncesi hepimizi daha çok korkutmuştu. Bu yüzden hepimiz sustuk ve başımıza gelecek olan her şeyi kabul ettik. Çok çalışıp, az konuştuk.
Günler böyle geçerken, yöneticimizin bugün toplantı yapacağı bütün trene duyuruldu. İşlerimizi hallettikten sonra hepimiz toplantı vagonunda toplanmıştık.

Yöneticimizin yanında duran yeni bir kadın, elinde sıkıca tuttuğu birkaç kavonozla sanki konuşma sırasının ona gelmesini bekliyordu derken yöneticimiz eline mikrofonu alarak konuşmasına başladı:
"Sevgili tren halkı, biliyorsunuz ki geçtiğimiz aylarda hepimizin canını sıkan bir olay oldu. Ancak bu durumu trende kaos çıkmadan hemen kontrol altına aldık. Tekrar aynı olaylar yaşanmaması adına trende yeni kararlar aldım. Bunlardan birini de şimdi açıklayacağım trende yediğimiz yemekler hakkında. Bir süredir dünyadan izole bir şekilde yaşamaktayız ve yiyeceklerimiz bu trenin yapıldığı ilk gün, trenin deposuna yerleştirildi. Ancak üzerinden 12 yıl geçti ve daha ne kadar bu trende yaşayacağımızı tahmin etmesi zor. Bu yüzden yediğimiz yiyeceklere dikkat etmeli ve sınırlı sayıda kullanmalıyız. Çünkü üzgünüm ki, eğer dikkat etmezsek salgından kurtulduğumuz şans, tekrar bizi açlıktan kurtaramayabilir. Ama hemen telaş etmeyelim. Ben sizi buraya korkutmak için değil sizlere yeni bir kurtarıcıyı tanıtmaya geldim.
Geçtiğimiz günlerde labortuvarda, yeni bir ilaç keşfedildi. Bu ilaç, bizleri uzun süre tok tutabiliyor. Sadece günde iki öğün, azar miktarda yiyecek tüketerek açlığımızı eskisinden daha çok bastırıyor. Üstelik bu ilacı ben bile denedim, gerçekten işe yarıyor. Özellikle kullanımı kolay olması açısından ilacımızı hap haline getirdik. Sabah ve akşam yemeklerden sonra tükettiğimiz bu ilaç belki de bizim yeni kurtuluşumuz ve yeni kuralımız.
Biliyorum ki, hepimiz bu kurallara sıcak bakmıyoruz ancak trendeki huzur, hepimizin özgürlüğünden daha değerli. Trendeki herkesin bu kuralları kabullenmesi ve kimsenin sözümün üstüne söz söylenmemesi taktire şayan. Umuyorum ki, bir gün dünyamız eskisi gibi yaşanılabilir olacak ve biz de aynı bu trende olduğu gibi dünyada'da huzur içinde yaşayacağız. "

Yöneticimiz, sözünü bitirir bitirmez toplantı vagonundan alkışlar yükseldi. Herkesin dilinde, bizi açlıktan kurtaran yöneticimiz, gün gelince bizi bu trenden de kurtaracak sözleri dökülüyordu.
Ancak benim aklım, hala gözlem dersinde dışarıdaki o kıpırtıdaydı. Herkes, bizi yöneticinin kurtaracağını umarken ben herkese umut ışığı olabileceğime inanıyorum, tıpkı trene ilk bindirildiğimiz günkü gibi.