Belirsizlik

Bölüm-6

Toplantı bitikten sonra yemek salonuna geçtik. Yemeklerimizi yedikten sonra; az önceki toplantı odasındaki hemşire, adeta hapishanelerdeki gardiyan edasıyla salonda yemeklerimizi bitirmemizi bekliyordu. Sonunda yemeklerimizi bitirmiş, çıkışa doğru giderken, hemşire hap kutusunu bize doğru uzattı. Hepimize, sırayla atmamızı söyledikten sonra ağızlarımızı tek tek kontrol etti.
Ancak bu kadar tedbirli olmaları garibime gitmişti. Eğer bu haplar bizi daha uzun süre tok tutacaksa, neden bu hapları atmak istemeyelim ki? Bunun için kontrolün saçma olduğunu düşünüyorum.

Hapımızı atınca sonunda gardiyan salondan çıkışımıza izin vermişti. Hemen kapsül odama döndüm ve bugünkü işlerden çok yorulmuş olacağım ki, önceki günler uykuya dalmakta güçlük çekerken bugün anında uykuya daldım. Gözlerimi açtığımda gün yeni doğuyordu. Daha önce hiç bu kadar uyuduğumu hatırlamıyorum. Ancak bu kadar uyumaya rağmen hala uykumu alamamış, kendimi sersem gibi hissediyordum. Tuhaf olan şey şu ki, kapsül odamızda herkes deliksiz uykuya dalmış ve herkes benim gibi kendisini yorgun hissediyordu. Java bile eskisi kadar sinir bozucu değildi.

       Tekrar yemek salonuna geldik, yemeklerimizi yedik ve haplarımızı atıp kontrolden geçtik. O an nasıl olduysa kendimi, sınıfta ders dinlerken buldum. Ama bu sefer dersi, bir hocadan değil yöneticimizden dinliyorduk. Tahtanın önüne geçmiş, bizlere bir şeyler anlatıyordu, ne anlatıyorsa kendisini o kadar çok kaptırmışa benziyordu. Uzun süre konuştu, nihayet cümlelerinin sonuna geldiğinde derin bir nefes aldı. Tekrar bizlere dönerek bu konuya katılıyor musunuz diye sordu. Hep bir ağızdan "evet efendim, kabul ediyoruz" dedik. Ancak bu cümleleri söylerken, hiç de isteyerek söylediğimi hatırlamıyorum, sanki birisi bize bu cümleleri zorla söyletiyordu. Ders bitmiş, koridora çıkmıştık. Ancak tren eskisinden farklı görünüyordu. Sanki daha az güneş alıyor hatta hiç almıyordu, etraf oldukça bulanık ve karanlıktı.

Ailelerimizin yanına döndük, işlerinde biraz onlara yardım ettik. Trende işler, dünyada hangi mesleği yapıyorsan ona göre paylaştırılmıştı. Benim annem ve babam dünyadayken mühendislermiş. Hatta birkaç yıl NASA'da birlikte çalıştıklarını anlatmıştı. Babamla orada tanışmışlar ve evlenmeye karar vermişler. Ne yazık ki dünyada ki işler, onların lehine işlememiş, salgın dünyayı etkisi altına almıştı. Mesleklerini çok severek yaptıklarını anlattırdı. Neyse ki, trende de sevdikleri bu işe devam ediyorlar. Trendeki elektrik sorunları olsun, bilgisayarların bakım ve onarımı, trenin onarımı gibi pek çok işten anlayıp bu konuda çalışmalar yapıyorlar. Java ve bana da onlara yardım etmek düşüyor. Zaten onlardan sonra bu işler tamamen bize kalacak, çünkü trendeki bir kural da ailenin mesleği neyse sen de onu devam ettirmek zorundasın. Aslında bu kural kötü gibi gözükse de, düşünmeleri yasak olan bir halk için ne yapabileceğine dair bir fırsat. Ancak eğer düşünme hakkım olsaydı da bu mesleği seçer miydim, bilmiyorum. Trende mühendislere ihtiyaç olmasına rağmen, bu mesleğe sahip az insan olmasından dolayı annem ve babama çok iş düşüyordu. Bu da demek oluyor ki, gün gelince benim de onlar kadar çok çalışmam gerekecek. Bu yüzden zamanımın çoğunu mesleği öğrenmek için harcıyorum.

     Derken sanki bize çip takmış gibi nerdeysek oraya gelen yöneticimiz, yine bizi bulmuştu. Tekrar bir şeyler anlatmaya başladı. Anlattıkça anlatıyor, susmak bilmiyordu. O kadar çok sıkılmıştım ki, düşüp bayılacağımı hissettim, zaten başım dönüyordu. Sonunda sözlerini bitirmiş, derslikte sorduğu soruyu tekrar sormuştu "Dediklerime katılıyor musunuz?" Bu sefer sadece derslikteki öğrenciler değil, trendeki herkes, hep bir ağızdan, istemsizce "katılıyoruz" diye haykırdı. Konuşması bitmiş olacak ki, haydin yemek yemeye dedi.

      Yemek salonuna geçtik, yemeklerimizi yedik, hapımızı attık, kontrol edildikten sonra odalarımıza çekildik. Ertesi sabah tekrar kalktık; yemek yedik, hap attık, derslikte yönetimizin konuşmasını haklı bulduğumuzu söyledik, sonra ailelerimize yardım ettik, yöneticimizin konuşmasını tekrar dinledik, akşam yemeği yedik, hap attık, kontrol edilip odamıza çekildik. Diğer sabah, tekrar aynısını yaptık, sonraki sabah tekrar aynısı, ondan sonraki birkaç ay tekrar tekrar aynı şeyleri yaptık.

      Bu sırada yöneticimiz de, yeni kararlar almaya devam etti. Bu kararların lehimize ya da aleyhimize olması kimin umrunda, yöneticiyi her daim haklı görüp onu alkışlayan şakşakcıları vardı zaten. Şimdi sadece bizde onlara katılmıştık. Trende ne olup bitiyor bilmiyordum, bir süre aylar ayları, yıllar yılları kovaladı. Zaman dediğim bu rutinde akmaya devam etti. Güneş trene bir daha eskisi gibi doğmadı, tren hep bulanık ve karanlıktı.