Chapter 19

42 1 0
                                    

*Dione's pov*

I am happy to finally back here. Being here is a paradise lalo na kapag may isang gwapong nilalang ang nakikinig sayo at kita ang paghanga sa mata nya.

Since the day the butterflies flew around us he always have those twinkling eyes only for me.

The way he talk, the way he stare, the way he smile, everything is fine with me as long as its for me ofcourse.

Subukan lang nyang gumanyan sa iba. >evil smirk<.

Anyway, its been few weeks since I started teaching and I kinda liking it. Lalo na sa klase ng mga kaklase ko dati.

Kita ko ang hiya ng iba at kawalang hiyaan ng mga kaibigan ko.

Sa totoo lang mahirap mag-ikot sa campus lalo na at madaming naka-assign sakin na grade level at iba't iba pang subject but its okay.

ginusto ko to eh.

Everyday is a tiring day but also fun for me.

Madami akong natututunan.

Like yesterday, I have a disabled student sa 1st year na handle ko and we were discussing about the family planning.

I ask the how many kids they want.

And when I called her.

And her answer really touched me.

She answered.

'sa ngayon hindi ko po nakikita ang sarili ko na magkaka-anak o magkakaroon ng sariling pamilya ma'am.'

I asked her why ofcourse. Then sabi nya.

'andoon po kasi yung fear na baka..magaya sakin yong baby. Ayaw ko po na maranasan nya yong naranasan ko from other people. Sinabi ko na din po sa mama ko na wag na po silang mag-expect ng apo from me. If ever naman na yumaman po ako mag-aampon nalang po ako. I prefer that.'

Kanya-kanyang opinyon ang mga kaklase nya pero tumatak ang sinabi nya sa akin. I just feel sad for those people.

I just can't imagine the pain they carry all this time. Those traumatizing and unexpecting event they experienced.

Wala lang naawa lang ako.

I feel sad for their parents too. If I am her parents I'll be afraid too.

Hindi naman ganon kahaba ang buhay ng tao para makasama ang mahal sa buhay habang-buhay.

Kung ako ang nasa kalagayan ng magulang nya matatakot akong iwan ang anak ko ng ganon ang kalagayan.

They protected and took care of them. What if one day mawala na sila? Who will take care and love their child as much or more than they can?..

That's why we all should be lucky with the life he gave us.

But, anyway today is another day.

I-memeet ko ang first class ko at yun ay walang iba kundi ang mga kaklase ko din before

Personality Development ang subject ko sa kanila

Pumasok ako at laking pasalamat ko dahil andoon na sila lahat. Dumapo ang tingin ko sa lalaking sobrang lawak ng ngiti sa harap ngunit tinaasan ko lang sya ng kilay at umiwas na.

Nakatingin kasi yong mga barkada nya. >_<.

"yesterday we discussed about Neuroticism. Today we'll be discussing about openness to experience." saad ko habang seryosong inililibot ang paningin sa klase.

"Before we start the discussion, I want to ask you about your unforgettable experience in life. Anyone from the class?" agad namang nagtaasan ng kamay ang mga studyante.

Let's Be Lowkey Mr. MayorWhere stories live. Discover now