High class? This way!

Hoofdstuk 12- HTY

-een week later-

Ik schop mijn hakken uit en laat me op mijn bed vallen. Ik wrijf over mijn pijnlijke voeten. Hakken zijn echt heel leuk hoor, totdat je ze moet dragen. Dan, ja dan zal ik je aanraden om voor het comfortabele te gaan als je toevallig gaat shoppen. Ik kijk in mijn verschillende tasjes met nieuwe aanwinsten. Twee jurkjes, een jeans, twee topjes en een paar sneakers, Adidas.

Opeens hoor ik een harde knal vanaf beneden. Ik gris het dichtstbijzijnde object waarmee ik iemand kan slaan, wat in dit geval, een kussen is. Mijn blik valt op mijn langwerpige nachtlampje. Ik trek de stekker uit het stopcontact en sluip naar de gang. Ik hoor gedempte stemmen vanuit de gang komen, ik hoor niet wat ze zeggen, maar ik hoor wel dat het niet zo'n gesprek is. Langzaam sluip ik naar de trap. De gedempte stemmen worden steeds duidelijker. Het zijn Kristin en Shane. "We hadden het WEL moeten vertellen Shane!" hoor ik Kristin gillen. Kristin is echt niet snel boos, maar nu... "Ja, had dat dan gedaan." snauwt Shane nors. "Dat heet overleggen, ze heeft recht op die informatie!" krijst Kristin. Ik denk dat ze niet weten dat ik thuis ben. "Ja, we konden natuurlijk doodleuk zeggen dat we het adoptiebureau hebben omgekocht om haar documenten kwijt te raken, om te voorkomen dat ze weet wie haar ouders zijn." antwoord Shane sarcastisch. "Daar had ze recht op Shane!" "Ja, dan hadden we daar eerder na over moeten denken! We kunnen niet meer terug oké!" zucht Shane. "Ja maar nu is ze al twee keer naar het adoptiebureau geweest en die mensen van het adoptiebureau bellen nu pas!" zucht Kristin hysterisch.

Woede borrelt in me op. Leugenaars! Vuile leugenaars! Waarom zou ik terug willen naar mijn ouders? Waarom verzwijgen ze zo iets belangrijks? Ik weet geluk mijn woede te beheersen en neem mijn lampje mee naar mijn kamer en ga op het bed zitten. Ik staar doelloos voor me uit.

Mijn oortje wordt ruw uit mijn oor getrokken. "Hey!" roep ik boos. Dave kijkt me geïrriteerd aan. "Kunnen we nog vrolijker kijken." zucht ik terwijl ik driftig mijn telefoon uitzet en hem weggooi op mijn bed. "Iemand is ongesteld." grinnikt Dave alsof zijn grap geniaal is. Ik sta op en tik met mijn vinger op zijn borst. "Ten eerste, nee, ten tweede ik ben gewoon super chagrijnig door jouw ouders die het adoptiebureau hebben omgekocht om mijn biologische ouders te verzwijgen. Ten derde, waag het niet dat je hier iets mee te maken hebt!" roep ik kwaad terwijl ik voor de laatste keer hard met mijn vinger in zijn borstkas prik. "Hoho, slow down, wat hebben ze gedaan?" vraagt hij ongelovig.

Nadat ik hem het hele verhaal uitgelegd heb en ik helemaal opgefokt, verdrietig en zenuwachtig ben loopt mijn emotie emmer over. Mijn verdriet neemt overmacht en er druppen enkele tranen over mijn wangen. Dave slaat zijn armen om me heen en sust me tot rust. "Het komt goed, het komt allemaal goed." stelt hij me gerust. Ik kijk hem hopeloos aan.

Na een tijdje laat ik los. "Dave, het spijt me." zucht ik. "Waarvoor?" vraagt jij. "Voor alles, de afgelopen weken, de ruzie's, ik HAAT ruzie's, en sorry dat zo'n ongelooflijke, arrogante bitch was en...." Hij onderbreek me. "Kiki, stop, alsjeblieft. Ik zat ook fout, ik heb er ook spijt van en ik was net zo'n erge eikel. We zaten alle twee niet zo lekker in ons vel, ik ben trouwens super trots op je dat je mee mag doen aan de selectietrainingen." ratelt hij. Ik grijns en knuffel hem.

Ik probeer Gina te bereiken maar ze neemt niet op. Ik zucht en gooi mijn telefoon op mijn bed. Dave had gezegd dat ik sliep dat ik daarom niet kwam eten en dat ik me niet lekker voelde. Ik loop naar mijn inloopkast en trek een zwarte Nike sportlegging aan. Met daarop een roze Nike sportshirt. Ik trek mijn zwart hardloop Nikes aan en doe een haarbandje in mijn haar. Ik pak mijn band en bind hem om mijn bovenarm, ik laat mijn telefoon erin vallen en stop mijn oordopjes erin. Ik loop zachtjes naar beneden. Ik sluip naar de deur en pak snel de huissleutel van het kastje en stop hem in mijn zak. Ik sluit zachtjes de deur en ren de oprijlaan af. Ik ren de hoek om richting het bos.

You caused the rain, I brought you pain
But you're the only one that could save me. Oh save me, please save me.

Ik focus me op mijn ademhaling. Lang in, lang uit. Door mijn neus in, via mijn mond uit.

Na ongeveer 5 minuten kom ik aan bij het bos. Ik jog het verlaten padje op, overal groeien struiken, brandnetels en onkruid. Ik ontwijk een bramenstruik en spring over een steen heen. Eindelijk wordt de bebossing minder en uiteindelijk kom ik aan bij het kleine meertje. Ik ga op een steen zitten, net naast het water. Ik staar naar mezelf in het spiegelbeeld van het water.

Waarom zouden ze zo iets verbergen? Waarom zou ik terug naar mijn ouders willen? De enige manier dat ik mijn ouders wilde opzoeken is omdat ik boos op ze wil worden, boos omdat ze me al die jaren in pleeggezinnen en het weeshuis hebben laten zitten.

Ik pak een steentje en gooi hem boos het water in. Een eend die dichtbij zwom zwemt verschrikt weg. Ik sla een zwerm muggen weg en sta op. Ik loop rustig het padje af naar beneden tot ik op een stuk zand sta. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik gil verschrikt en spring naar voren. Er staat iemand achter me die ik liever niet hier zou zien. Ian.

-----------

Sorry dat het zo lang duurde! Maar ik had jullie gewaarschuwd, oké dat lamp stukje deed me denken aan die scene van PLL hierbij dus een foto van de scene.

Ik heb volgende week toetsweek, met dat geweldige weer........ Wie heeft er al vakantie, ik dus niet :|

Loveyou all XO QueenBD