I don't have a name. I was born without it. Even my family's existence is unknown. It feels like I was a void. . . no identity, just a speck of dust in this mundane world.
But I'm not alone, good thing I only have one person with me.
"Angelus," bulong ko sa pangalan niya ng maramdaman ko ang mga yapak niya na papalapit.
"Bad news! Nakatakas siya sa pangil ng batas. Hanggang ngayon ay considered pa rin siya na hindi guilty. What would we expect? We are powerless against the power of a tyrant!" asik nito. "But I got good news, I already accessed the records. I got it. " Inilapag niya sa mesa ang isang envelope na naglalaman ng mga papeles ng isang mamamatay tao. "I'm sorry, I can't access his location right now, but maybe he'll attend the event," he added at ramdam ko ang lungkot sa malamig niyang boses.
Hinarap ko siya. Sumabay naman sa agos ng katawan ko ang hanggang baywang na straight at itim na itim na buhok ko.
"It's fine. You're doing a great job, Angelus. Thank you for your service," wika ko at saka hinaplos ang mukha niya.
Angelus was the only person I have, he's my source. Every information that I needed, he's in charge, and any thing I would ask for he'll give without any hesitation. I met him few months ago, I thought he's a killer but turns out he's just an innocent man who were built with fear. He's afraid of everything(specially dying), that's why people make fun of him when he was at school. But one thing he's unaware of. . . he's beyond peculiar in my eyes-a genius.
He heaved a deep sigh.
"Why do you want to die?" he suddenly asked.
"We will all meet the end anyway why not take it too soon?" tugon ko.
"There's so much more to life," pangumgumbinsi niya ngunit kahit ano'ng gawin niya wala na itong epekto sa akin. No one and nothing else can take a way my will to die.
"What?! Pain? Suffering? That's all I knew about the life you're talking. My hope to live was murdered. . . it was killed a long time ago, Angelus," I enunciated.
"Pero-"
"Enough for today!" I cut him off. Ayoko nang pag-usapan pa ang mga bagay na 'yan. Wala rin namang kabuluhan.
"Sabi ko nga kakain na lang ako. . . may pagkain ka ba riyan?" pag-iiba nito ng usapan dahil alam niyang nag-iiba na ang mood ko. Dumiretso siya refregerator sa kusina ng apartment.
Bumalik naman ang atensyon ko sa mga papeles na binigay niya. Binuksan ko ito at kinuha ang mga impormasyon at kinuha ang isang litrato.
A smile carved on my face when I saw who's the man in the photo.
Interesting! I think I gotta love my first murderer.
Naagaw ng atensyon ko ang nakakabinging sigaw ni Angelus sa kusina, nakita ko rin ang pagbagsak nito dahil sa takot. I told you he's afraid of every thing.
"Putangina! Ano 'tong nilagay mo?" I chuckled. "B-bakit may ari ng tao rito? Kanino 'to?!" Nanlilisik niyang tanong.
"Hindi ko alam. Sinusundan niya ako kanina at muntik akong gahasain. Inalok ko siya na patayin na lang ako, ngunit ang laman ko ang gusto niya kaya binigay ko lang ang nararapat sa kaniya bago pa siya makapangbiktima ng iba. Kung tutuusin, ang mga kagaya niya ay walang lugar sa mundong ito, nararapat sila sa nasusunog na kaharian ng diablo. He should be thankful I don't kill, I'll just let him taste his own selfish desire," wika ko. "Tignan ko lang kung mamuhay pa rin siya ng mapayapa kahit wala na sa kaniya ang pinaka-importanteng parte ng katawan niya." Napahagikhik ako habang sinasabi 'yon. Napabuntonghininga na lamang si Angelus.
"Wala ka bang puwedeng makakain man lang dito-" Before he could finish his words I cut him off.
"Ayan! Kung malakas ang sikmura mo puwede mo 'yang kainin," pang-aasar ko. Binigyan niya lamang ako ng ekspresyon na parang naduduwal.
Ibinalik ko ang tuon sa ginagawa ko. I pinned the papers on the wall which has a big carved letters of The Alphabet of Murderers. As I labeled the photo with the name of the first murderer, at that momentum I knew the hunt has just begun.
The lucky A was Andres Boromeo.
I pinned the photo on the wall. Lumapit si Angelus at nanlaki naman ang mga mata nito sa nakita.
"This one's noble, it must be an honor to kill. . . by the President," I said and gave Angelus my brightest smile.
"No way! You really love giving your self a death sentence. . ." I gave him a child like laugh. He continued, "I guess I'll prepare your funeral." Nilapitan ko siya. I saw my reflection on his eyeglasses. I vision a soul less human being inside his eyes. Can we still call our selves human if our soul was already long dead?
"Buy me a casket," I excitedly uttered. Inayos ko ang salamin niya and I kissed him in the cheeks. Lumabas ako habang nagtatatalon sa tuwa na parang bata na binilhan ng isang candy. "I'm excited to die, Angelus!" sigaw ko pa sa kalayuan.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
ANG MGA TAO ay nagsisiksikan habang tinutunghayan nila ang pahayag ng pinakamamahal nilang Presidente.
What a blind idolatry! The holy saint they worshipped is the real Pontius Pilate. Naghuhugas kamay sa kaniyang mga kasalanan.
It took him almost an hour to give his unreliable, sugarcoated and white lies speech. It just burns my ears.
Narito ako sa gitna, nakasuot ng puting bestida at parang bata na nawawala. Nakatitig lang ako sa kaniya na parang hino-hypnotized siya at ilang sandali pa ay gumana ang aking mga titig. Napahinto ito sa pagsasalita at malalim na dinayo ang tingin sa akin.
Umalis ako sa puwesto ko dala-dala ang isang sobre sa kamay ko at naglakad na parang estatwa malapit sa kinaroroonan niya.
The crowd went silent and all their attention are on me.
Wala akong kahirap-hirap na nakapunta sa gitna ng stage dahil ang mga bantay ay malalaki ang tiyan kaya nahirapan akong abutan para pigilan.
Now the spotlight was on me. I love it!
Nilapitan ko pa siya at nang makaharap, I kneeled in front of him and raised my arms to gave him the small envelope. Matagal na nanatili ito sa ere ngunit ilang saglit pa ay kinuha niya rin ito kaya kasabay n'on ay hinalikan ko ang paa niya.
Dahan-dahang dumayo ang mga mata ko sa kaniya at binigyan ko siya ng matamis na ngiti. Binuksan niya ito at sinabayan ko ang labi niya sa pagbabasa.
I know what you did. All your atrocities. I'm not your blind supporter. As of this moment I have a gut feeling that you wanted to kill me, don't worry I gave you the authority, Mr. President. But this is not the right place, right? Alam kong hindi mo gusto na mabahiran ang pangalan mo sa harap ng maraming tao. Kaya inaalok kita na magkita tayong dalawa sa loob ng Palasyo mo. I guess that's the right place for you to murder me. Please, I beg you, murder me with all your desire.
Pagkatapos basahin ito ay bigla na lamang nanlaki ang mga mata nito at nangungusap sabay na tumagaktak ang pawis.
Ngumisi ako sa kaniya.
"It's my pleasure to meet you, our President. See you soon!" My last word to him before the guards drag me out of the scene.
He must be sure he can kill me or else the tyrant will face his impending doom.
