Bir lise öğrencisi olan falcı Destin'in ölümü, hayaletinin okulu lanetlemesine sebep olur. Kendini aniden paranormal olayların içinde bulan Réve, içsel çatışmalarıyla da savaşmaktadır.
Destin'in kuzeni Armin ile bu gizemli davayı çözmeye çalışırken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Réve Noire
"Merhaba," diye karşılık verdim gülümseyerek. "Rahatsız mı ettim? Kusura bakma, bir şey sormak için gelmiştim aslında."
Konuya direkt girmek istiyordum, çünkü bu konuşmalar beni geriyordu. "Sorun yok," Armin, boş koltuğa işaret edince karşısına geçip oturdum. "Sorun ne?"
"Destin'in ölmeden önce gittiği bara gidip, bir şeyler öğrenmek istiyorum. Benimle gelmek ister misin diye sormak istedim."
Armin, omuz silkerek kabul etti. Fazla sessiz ve durgundu, bir sorun mu var diye sormak istesem de içimden bir his sormamam gerektiğini diyordu.
Armin, anneannesine çıkacağımızı dedikten sonra Falcılar Kapısı'nın içinde yürümeye başladık. Her zaman ki gibi kalabalıktı. Gözlerimi, yanımda yürüyüp yeri izleyen Armin'e döndü.
Gözleri kızarmıştı, ağlamıştı. Ten rengi soluktu, burnun ucu ve yanaklarının kenarı soğuk yüzünden kırmızılaşmıştı. Göz altları morarmıştı, uykusuz olmalıydı. Bir şeyler düşünüyordu ve meraklanmadan edemiyordum.
Falcılar Kapısı'ndan çıktığımızda havanın kararmaya başladığını fark ettim. Bir taksi çağırdıktan sonra, sessizliğini bozmayan Armin'e döndüm. "İyi misin?"
Sesim endişeli çıkmıştı. Armin, bakışlarını çevirerek dudaklarına sahte bir gülümse kondurdu. "İyiyim, sorun yok. Sen nasılsın?"
"İyiyim." Taksi gelene kadar sessizlik içinde devam ettik. Taksi gelince, adresi vererek arka koltuklara kurulduk. Yol boyu havadan sudan sohbetler ettik.
Bara vardığımızda, ücreti ödeyip taksiden indik. Armin, birkaç saniyeliğine dalgın bakışlarla sahili izledi. Destin'i hatırlamış olup, üzülebileceğini düşünerek ona bu durgunluğunu sormak istemedim.
Sessizce dükkandan içeri girdiğimizde, bar henüz erken saatler olduğu için boştu. Barmenin yanına yürüdüğümüzde, Armin bana döndü. "Ne içmek istersin?"
"Bira."
Armin ikimize birer bira söylerken, bende barmenin karşındaki taburelerden birine oturdum. Barmen ikimize birer bira verdi. Birkaç dakikamız biralarımızı yudumlamakla geçti.
Önümüzde, bardak silen barmene döndüm. "Birkaç ay önce, burada bir çocuk intihar etmiş. Uçurumdan atmış kendini." Barmen, kafasını kaldırıp, kaşlarını çatarak bana baktı. Gerilerek devam ettim. "Siz hatırlıyor musunuz o olayı?"
