Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Tussen oud roze muren en versleten dromenvangers, vertellen mijn ouders dat niemand meer van mij zal houden dan zij van mij. Er bestaat geen enkel persoon die mij de liefde wilt geven die zij aan mij geven. En zo was ik zes. Hopend dat zij fout zaten.
Wachtend in hun toren. Zittend aan een schoon aanrecht. Mijn ouders hebben me nooit geleerd waar ik anders liefde kon vinden. En zo raakte ik verdwaald: viel in verkeerde armen, huilde geruisloos tegen de koelkast met halve maantjes in de palm van mijn hand.
Meer dan vaak, voelen mijn herinneringen als een open wond. Er werd met stoelen gegooid en met achternamen geschreeuwd. Als een vloek. Als een waarschuwing. Getrouwde stellen met nietszeggende ringen.
En zo werd hun toespraak mijn wens. Dromend over andere dingen, zoals opgesnorde cocaïne en liefdes in de club. Overgevend, toegevend, maar nooit vergevend. Alleen levend — voor woorden.
Tragisch. Ik was zeventien en had mezelf al afgeschreven. Sipjes, snakkend, attend, at ik spacecake en deed dingen, gewoon, om "iets te voelen".
Maar ongemak, verdriet of hoe je het ook wilt noemen. Ongemak kan tot liefde veranderen. Er bestaat hoop, in "houden van".
Met jou wil ik het leven die ik als kind nooit heb gekregen. Ik wil een huiselijk leven waar we samen wakker worden. Door de zon of de wekker. Een leven waar we samen ontbijten en in de avond bij elkaar thuiskomen. Een huis waar je niet van wilt wegrennen.
Ik weet dat je afwassen haat dus laat mij de kop thee voor je zetten. Het afwassen en terugzetten, zodat je in de ochtend wakker kan worden met een schone mok. Ik wil je begrijpen. Ik wil voor je kiezen. Ik wil dat het wederzijds is.
Laat me geloven dat liefde echt is. Laat me geloven dat ik ervoor ben gemaakt, ondanks alles. Ondanks, je weet wel, de eenzame maaltijden en lege huizen. Laat me weer honger hebben.
Maar nu zit ik hier, huilend in zonnige zomer. Denkend, voelend dat je me zat bent. Radeloos van een afstand. Ik weet niet wat je aan het denken bent. Niks voelt echt genoeg om op te schrijven. Ik wil me deze dagen niet herinneren. Geef me iets om over te schrijven zonder mijn hart te breken.
Ik had gewoon nooit gedacht dat iets zoals een huisje, boompje, beestje voor mij was. Liefste, mijn liefste laten we een jongen krijgen met jouw grote, suiker bruine ogen en kleine glimlach. Ik wil je terugzien in meer dan onze liefde. De wereld verdient meer van jou. Mijn liefste, allerliefste. Ik wil meer van jou. Ik ben nog lang niet klaar om je te laten gaan.
Dus zeg me dat je me onderweg naar huis ontmoet. Dus zeg me dat het goed zal blijven. Laat ons samen het tegendeel bewijzen. Laat mijn ouders geen gelijk krijgen.
Liefde kan eindigen. Ondanks alles. Maar wat als het door blijft gaan? Ondanks alles. Wat als we elkaar nooit laten gaan? Ondanks. Ondanks. Alles.
