Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
In mijn hoofd maak ik alles mooier dan dat het is. Ik weet niet of dat het lot is van een dromer, van een hopeloze schrijver of van slechts een jongvolwassene die het leven mooier voor zichzelf probeert te maken. Het verhaal begon niet romantisch, maar we wisten het romantisch te maken. Ergens was het eerder een komedie, want dat is hoe het kan gaan. Soms heeft het leven toch humor, achteraf gezien dan. Wanneer je je niet langer in de orkaan bevindt, maar in het oog. De kalmte na de storm. Ik bevond me in een storm toen ik jou voor het eerst ontmoette. Het was de zomer van 2021 en we hadden allebei geen idee. Jij zat tegenover me aan de eiken eettafel met jouw nu-ex naast je. De tafel was gevuld met eten en het was feest, maar jouw ogenblikken vielen me die zomeravond al op. Wie had gedacht dat je een jaar later naast me zou zitten? Wie had gedacht dat ik het meisje zou zijn voor wie je je slaap zou opgeven? Alleen het universum en achteraf gezien de hints die ik nu pas begrijp.
Voordat ik jou ontmoette was er een man van wie ik had gedacht dat mijn "altijd" met hem zou zijn. Ik was te jong om keuzes te maken die ik nooit had moeten maken, maar ik weet dat alles gebeurt met een reden, omdat dat is hoe het leven werkt. Omdat er dingen zijn die je moet leren en dingen die je moet ont-leren. Hij en ik waren inderdaad gemaakt voor elkaar, maar niet op de manier waarop ik in eerste instantie dacht. Misschien ook wel. Voor een korte tijd dan. Het leven is te kort en veel te onvoorspelbaar, maar soms plant het leven zaadjes voor je, onopgemerkt, terwijl jij al in de voetafdrukken loopt die voor je zijn bewandeld. Alles is met elkaar verbonden! Het leven draait om connecties, die je met mensen maakt, en het leven onbewust voor jou maakt.
Begin 2021, diep in de pandemie, had ik het met een van mijn goede vriendinnen over dat als er geen pandemie was, zij haar vriend nooit zou hebben ontmoet. In die periode waren er allemaal keuzes door hen beide gemaakt, waardoor ze uiteindelijk op dezelfde tijd en plek terecht kwamen en in slechts drie dagen verliefd werden. Het gesprek met haar zette me aan het denken waardoor ik de rode draad in mijn eigen verhaal begon te zien.
Een maand na dat gesprek liep ik met de man door de buurt waar ik mijn tienerjaren had gespendeerd. Het was een namiddag vol nostalgie. De zon scheen toen we uit het metrostation liepen, maar vlak daarna begon het te hagelen en te waaien. We negeerden de waarschuwingen van het weerbericht en van mijn moeder en bleven rondlopen. Zo kwamen we erachter dat we al die tijd zowat naast elkaar hadden geleefd, maar elkaar nooit hadden ontmoet. Hij woonde tegenover mijn middelbare school, speelde voor de deur van mijn oude gymzaal en ik fietste elke ochtend langs zijn sportschool. Het enge is zelfs dat hij in het gebouw woonde waar mijn vader als kind had gewoond. Al die tijd waren we zo dichtbij elkaar — binnen handbereik.
Misschien doe ik er nu onverschillig over, maar eigenlijk vind ik het idee zo bijzonder dat twee personen voor zo lang naast elkaar kunnen leven (niet wetende wat ze voor elkaar zullen betekenen), tot het universum besluit dat het tijd is om elkaar te ontmoeten. En ook al had het een slecht einde, en had ik gewild dat dingen anders waren gelopen dan wat er werkelijk was gebeurd, wil ik de gebeurtenissen ook niet te kort doen. Het is makkelijker om na de geleefde momenten de herinneringen slecht af te schrijven. Er zijn van dat soort situaties waarbij je ouder wordt en dan achterkomt dat je beter verdiende dan dat en dat je eerder weg had moeten lopen, maar dat weet je later pas en dat is ook goed. Het is beter om er later achter te komen dan nooit.
