SUÇLULUK DUYGUSU

18.Bölüm:"DÖNÜM NOKTASI"

(Yazarın Anlatımıyla)

Kapı açıldı ve hemşire geldi, ama gördükleri karşısında şok oldu. Selim yerde yatıyordu ve kusmuştu. Hemşire hemen doktorun yanına hızlı adımlarla ilerledi. "doktor bey!" diye bağırdı. Doktor acele ile hemşireye döndü ne olduğunu anlamaya çalışarak. Hemşire nefes nefese yanına geldi. "hastanız selim bayılmış ve kusmuş" dedi nefes alarak. Doktor şok içinde baktı ve selimin olduğu odaya doğru koşmaya başladı. Endişe, korku ve hızlı adımlarla odaya geldi. Selim feci durumdaydı ve hemen hemşireye "sedye getirin muayene etmemiz gerek!" dedi. Hemşire hemen sedye getirmeye gitti. Doktor ise selimi kaldırdı ve odadan çıktı. Hemen sedye getirip, selimi sedyeye yatırdılar ve muayene odasına götürdüler. "çabuk tüm her şeyi hazırlayın!" diye emretti. Ve doktor selimi muayene etmeye başladı....

(2 Saat sonra...)

"ne oldu bana?" yanı başımda dikilen hemşireye sordum ama karşılık sadece gülümsedi. Ve "doktoru çağırayım" dedi. Off ya sen cevaplayamaz mısın?. Hemşire gitti doktoru çağırmaya ve bende öyle sus pus durdum. Ya Allah şu hafızanın belasını versin ya artık gerçekten. Doktor geldi gülümseyerek ve selam verdi. "bizi korkuttun şimdi iyi misin?" dedi. "evet iyiyim teşekkürler" dedim. "eee nasıl oldu neden bayıldın bir şey hatırlıyor musun?" dedi. Odaklandım ve hatırlamaya çalıştım. Ama bir şey hatırlamıyordum. "hayır hatırlamıyorum" dedim. Evet gerçekten hiç bir şey hatırlamıyorum. Allah kahretsin ya yeter yeter!!!. Neden bu acıları çekiyorum neden neden! "hmm peki sıkma canını tamam her şeyi düzelteceğiz tamam mı?" başımı salladım. Bende bir acayipim. Bir hatırlıyorum bir hatırlamıyorum. Mesela kaza anını, özgenin ölümü, emrenin şüpheli olması falan her şeyi hatırlıyorum. Ama bunlar yok işte. Doktor bana göz kırpıp, odadan çıktı. O sırada hemşire geldi. "eee bu telefon senin mi?" dedi. Çalan telefona baktım. "evet evet bu benim" dedim. Ohh be bir arayan işte YES be YES!. Telefonu uzattım, hemşire ise çıkınca açtım telefonu kapanmadan. Bu annemdi. "alo anne!" dedim ağlamaklı gibi olup. "annem nasılsın iyi misin iki gündür emrelerdesin hiç bizi aramıyorsun" sesi çok rahattı ve emrelerde miyim? Na-nasıl olur?

"eee anne ne emreleri" dedim zar zor yutkunarak. Annem ufak bir güldü ve devam etti. "yahu proje ödevi için emrelerdesin ya emre bize öyle dedi. Çok önemli bir projeymiş" dedi annem gülerek. Ben ise şok etkisindeydim. Emre mi onlara demiş? Dur bir dakika emre bana oyun mu oynadı yani? Hayır bu gerçek olamaz değil mi? "anne şey b-ben hastanedeyim" dedim. Annem "ne?" dedi. Ve ses gelmedi. Annemde şok olmuştu. Bende burada emrenin arkamdan işler çevirmesine ağlıyordum. "ne diyorsun oğlum sen saçmalama!" dedi annem öfkeyle. "ya anne ben iki gündür hastanedeyim, bizim evin orada kaza geçirdim. Ve üstüne üstlük hafıza kayıplığım var az çok. Sen o emreye mi inandın yani?" dedim öfkeyle. Annem şok olmuş bir şekilde "hangi hastane" dedi. Ve o an durdum. Hatırlamıyordum hiçbir şekilde hafızamdan yok olmuştu. "heyy selim anneciğim sana dedim" deid annem. "hatırlamıyorum anne yok hafızamda yok silindi uçtu gitti, hiçbir fikrim yok işte yok!" dedim. Annem derin nefes aldı ve devam etti. "tamam tamam annem sakin ol orada olan hemşireye sor hadi" dedi. Bende ağlayarak hemşire çağırma tuşuna bastım. Hemşire iki dakikaya geldi. "sorun mu var" dedi. Bende direkt konuya girdim. "şey bu hastanenin ismi ne? Benim unutkanlığım varda" dedim. Hemşire gülümseyerek "Batı Hastanesi" dedi. Bende anneme "batı hastanesi" diyip ilettim. Annemde "tamam" dedi ve ekledi. "oda numarası ve katı hadi selim" hemşireye yine sordum. "oda numarası ve katı" hemşire hemen cevapladı "7.kat 41 numara" dedi. Ve bende anneme aynısını ilettim. Annem "tamam" deyip kapattı. Ve hemşireye teşekkür ettim hemşirede gülümseyip çıktı... Telefonu masaya koydum, ve annemi bekledim. Vay be ya vay vay sen şu emreye bak. Artık eminim yüzde yüz eminim artık emre tam bir hain. Hain. Hain. Özgeyi öldürmese bile gerçek yüzünü gördüm. İki yüzlü iki yüzlünün teki.