Karya | Hyunchan

7 "o çocuk benim kaderim."

~•~•~

"Sonunda buldum sizi."

Hyunjinin kaşları çatılmıştı. "Senin burada ne işin var?" Dedi nefeslenen Chana sert olduğunu düşündüğü ses tonuyla.

"Hyunjin özür dilerim. Haddimi aştığımın farkındayım. Lütfen beni yarı yolda bırakma."

Hyunjin gözlerini kaçırdı. "Evet haddini aştın."

Chan kulübenim kapısını kapatarak Hyunjin ve karyaya yaklaştı. "Hyunjin." Dedi Hyunjinin kendisine bakmasını isteyerek. Bakmıştı Hyunjin de Chanın gözlerine. "Beni yarı yolda bırakmayacaksın değil mi?"

Hyunjin sessiz kalarak sadece Chanın gözlerine baktı. İç çekti. "Chan çok saçmaydı zaten böyle bir şeye kalkışmamız. En iyisi yol yakınken bırakalım şu işi."

Chan hızla kafasını sağa sola salladı. "Hyunjin hayır. Bu yola birlikte çıktık zaten. Çoktan önemli adımları da attık. Geri dönemeyecek kadar uzaklaştık başlangıçtan. Hyunjin bak ailem seni ve karyayı ailem biliyor, senin ailen de öyle. Şimdi nasıl deriz bu bir yalandı diye? Yapma Hyunjin. Bırakma beni."

Ofladı Hyunjin. Saçlarını karıştırdı. "Chan neden bu kadar uzatıyorsun?"

"Çünkü ben sana..." Sustu Chan. Chanın susması Hyunjinin kaşlarının çatılmasına sebep verdiğinden Chan yutkundu ve devam etti. "Çünkü ben sana değer veriyorum."

Hyunjin gözlerini kapatıp derin bir nefes verdi. "Chan."

"Hyunjin lütfen."

"Baba." Dedi Karya da sessizce dinlediği büyüklerinin arasına girip babasının montunu tutarak.

Hyunjin oğluna baktığında Karya dudaklarını büzdü. "Chan abiyi affedelim mi? O iyi biri."

Hyunjin oğlundan çektiği gözlerini Chana çevirdiğinde Chanın karyaya hayran bir şekilde baktığını görünce iç çekti. "Pekala."

Chan anında gülümseyerek karyayı kucağına alıp öptü. "Teşekkür ederim Karya."

"Pardon da ben affettim seni?" Dedi Hyunjin.

Chan gamzelerini çıkararak güldü. "Seni de mi öpeyim? Pekala." Dedi ve dudaklarını büzerek Hyunjine yaklaştığında Hyunjin hızla kendini geri çekti. "Saçmalama."

Gülmeye devam etti Chan. Hyunjin de soğuktan donmaya başlayınca huzursuzca mırıldandı. "Hadi gidelim artık donacağım burada."