(R)evolution [powojenne Dramione]

Three Wise Men

– Ale że Granger...? Nazwać cię desperatem, to jak nic nie powiedzieć.

Zabini spojrzał na mnie z niesmakiem, doprawionym jednakże nutką zaciekawienia. Znałem go od początku szkoły, dwanaście lat z okładem, wiedziałem więc, skąd się brało to drugie. Taki już był — miał pewne upodobanie do dramatu. Chaosu. Z jednej strony, szczerze mi współczuł, ale jednocześnie aż chichotał wewnętrznie w oczekiwaniu na pojebane akcje, które z tego wszystkiego wynikną. Może dlatego prowadził tak nieustabilizowane życie, wiecznie spragniony nowych bodźców. Nawet nie miał prawdziwej pracy — głównie udawał, że pomaga w firmie kolejnego męża swojej matki. Bredził coś o ,,reprezentacyjnej roli w organizacji", a tak naprawdę jego obowiązki sprowadzały się do odwiedzania restauracji i bywania na targach modowych, gdzie aktywnie zaliczał kolejne kontrahentki. Miał powodzenie, to fakt. Nawet teraz, w naszym ulubionym pubie, przyciągał spojrzenia współbiesiadników obojga płci.

Theo Nott był inny. Załamał nade mną ręce i wzdychał, wzywając cyklicznie Salazara i pociągając raz po raz espresso martini z wysokiego kieliszka. Miał chyba kawę zamiast krwi w żyłach, co trochę wyjaśniało szybką karierę, jaką zrobił mimo etykietki syna śmierciożercy. Zaraz po skończeniu szkoły postanowił wyjechać w poszukiwaniu anonimowości. Wybrał Szwajcarię, gdzie zarówno czarodzieje jak mugole mieli swoje najlepsze banki i tam rozwijał umiejętności doradcy inwestycyjnego. Gdy po dwóch latach wrócił, nikt go o ojca nie pytał — Theo zwyczajnie pokazał CV, a rekruter Gringotta mało się nie zesrał z radości. Obecnie pracował w tym samym miejscu, ale już dwa szczeble wyżej. Zgarniał grubą kasę, jednak ceną było bardzo mało życia dla siebie. Bank, siłownia, kilka godzin snu, od czasu do czasu wyjście z nami — ot, tyle.

Tylko ci dwaj mi zostali. Crabbe i Goyle stanowili tak nierozłączny duet, że po śmierci tego pierwszego nic już nie było takie samo. Nie potrafiliśmy funkcjonować w duecie, zamiast jak dawniej, w układzie ja plus oni. Naprawdę byli najlepszymi przyjaciółmi — zrozumiałem to dopiero widując Goyle'a po Bitwie o Hogwart. Nie potrafiłem porządnie współdzielić jego żałoby. W ogóle nie wiedziałem, jak mam z nim rozmawiać, bo, tak naprawdę, nigdy tego nie robiłem. Poza tym, w moim życiu pojawił się sierociniec, a z nim zupełnie nowe obowiązki. Na początku nie ogarniałem ich tak bardzo, że w ogóle nie widywałem znajomych, padając ze zmęczenia zaraz po powrocie z pracy. Potrzebowałem czasu, by oswoić rytm, który dla wielu ludzi był całkowicie naturalny.

Ale i Goyle znalazł sobie zajęcie. Po tym, jak jego ojciec zginął podczas obławy na niedobitki śmierciożerców, postanowił olać dalszą karierę magiczną. I tak go nie do niej stworzono, umówmy się. Przez te wszystkie lata w Hogwarcie najskuteczniejszym kijem w jego ręce pozostawała nie różdżka, a pałka, co prawdopodobnie stanowiło finalną inspirację. Słowem, uznał, że nie ma to jak przemoc fizyczna i został ochroniarzem różnych mugolskich bogaczy. Dobrze wybrał. Zyskał przyjemność w pakiecie z pieniędzmi, a przynajmniej na to by wskazywał samochód, w którym mi jakiś czas temu mignął na mieście.

Synowie śmierciożerców. Dziedzice zła. Oto jak skończyliśmy.

– Nie zapominaj o Potterze – odpowiedziałem Zabiniemu, biorąc łyk ze swojej szklanki – Stale się mądrzy i popisuje tak, że najchętniej spuściłbym mu ten potargany łeb w kiblu.

– Ciekawe czemu ci tak pomaga – rzekł Nott, wieczny sceptyk, w nagłym zamyśleniu – Nie kupuję tych bajeczek o Narcyzie.

– A ja trochę tak – wzruszyłem ramionami – Przecież to sierota. Ma pewnie jakieś dysfunkcje i manię na tle mamusiek.

– No może. Ale Granger? Co z tego będzie miała?

Niektórzy mogliby nazwać nas, Ślizgonów, interesownymi. Gówno prawda. Byliśmy zwyczajnie praktyczni. Zawsze we wszystkim szukaliśmy przyczyn, ale też potencjalnych skutków, przez co bardzo ciężko było nas oszukać.