One shots - bankzitters

Doodsbloem - Koen

_________________________________________

Robbie - vader Koen, Raoul en Milo

Matthyas - vader Koen, Raoul en Milo

Koen - 14 jarige zoon

Raoul - 6 jarige zoon

___________________________________________

Koen lag op zijn buik terwijl hij keek hoe Raoul zijn muren kleurde. Normaal gesproken zou Koen er iets van zeggen, maar hij kon de energie niet meer vinden. Het was een half jaar geleden sinds Milo was overleden en hij had het er moeilijk mee. Hij vernietigde zichzelf van binnen terwijl hij langs Milo's kamer liep. Hij kon het zijn ouders niet vertellen, omdat zij hetzelfde doormaakte als hij.

Koen voelde zich egoïstisch, maar wist dat hij hier niet meer mee kon doorgaan. Hij wilde hier niet meer zijn. Begrijp hem niet verkeerd, hij hield van zijn ouders en zijn andere broer, maar hij miste Milo zo erg dat het enige wat hij wilde, dicht bij zijn broer zijn was. Hij had erover nagedacht en was er zeker van. Zelfmoord had zijn gedachten een paar keer doorkruist toen Milo nog leefde, maar nu was het constant in zijn gedachten. Hij wilde ermee stoppen en zijn broer weer in zijn beschermende armen sluiten.

"Koen, ik heb-," stormde Matthyas zijn kamer binnen, "Koen, wat is Raoul aan het doen?" Matthyas stopte bij hen.

Koen keek op naar zijn vader die klaar stond om naar zijn werk te gaan. "Weet ik niet," zei Koen met alle energie die hij had. Matthyas schudde gewoon zijn hoofd en pakte de potloden van Raoul af.

"Koen, er is iets aan de hand," zei Matthyas terwijl hij op het bed van zijn zoon ging zitten. Hij voelde het inzakken en de spanning. "Ik wou dat Miel hier was. Dat is alles."

Matthyas trok zijn zoon gewoon in een omhelzing. "Ik begrijp het, jongen," zuchtte Matthyas terwijl hij op de schouder van zijn zoon wreef, "maar probeer hem trots te maken, ja. Hij wilde niet dat je hier zat en niets deed. Hij wilde dat je het leven leefde dat hij niet kon."

Die woorden raakten Koen als een donderslag bij heldere hemel en maakten zijn beslissing nog moeilijker dan het al was, maar hij hield stand. Vanavond, als zijn vader nog in het ziekenhuis was en zijn vader aan het werk was bij de bakkerij, zou hij zijn leven nemen.

Raoul zou slapen en tegen de tijd dat Robbie thuis zou komen, zou Koen al leeggebloed zijn. Hij zou het snel doen en waarschijnlijk op een van de pijnlijkere en langere manieren, maar het was het meest effectief en vereiste niet veel voorbereidingstijd.

"Ik ga naar mijn werk, jongens," zei Matthyas terwijl hij opstond, "papa komt binnen twee uur thuis. Koen, wil je dat ik Raoul nu naar bed breng, of doe je dat binnen een half uur?"

Normaal gesproken wilde Koen dat Matthyas het deed, maar vandaag maakte het hem niet uit om zijn kleine broertje naar bed te brengen. "Ik breng hem wel," zuchtte Koen terwijl hij opstond om met Raoul te spelen, "zolang hij mijn muren maar niet weer inkleurt."

Een half uur later pakte Koen Raoul op en bracht hem naar bed. Raoul wilde constant naar het toilet en rondlopen. Koen had hem te vaak terug in bed gelegd naar Koens zin. Het herinnerde hem er aan waarom hij altijd zijn papa zijn jongere broertje naar bed liet brengen.

"Je moet nu echt gaan slapen," probeerde Koen opnieuw.

Raoul gedroeg zich onwijs lastig en de klok was niet langer Koens beste vriend. Hun vader zou binnen een uur thuiskomen en Koen was niet van plan om zijn weloverwogen plan te laten mislukken omdat zijn kleine broertje niet wilde gaan slapen.