One shots - bankzitters

Helen - Matthyas en Raoul

Milo parkeert Raoul zijn auto net voor het schoolterrein. Man wat wilde Raoul graag naar zijn dochtertje toe. Milo en Koen waren beide op kantoor toen Raoul het telefoontje kreeg dat Bo haar bovenbeen had gebroken en er een ambulance gebeld moest worden. 

Ze mochten dan beide geen vader zijn, maar ze voelde wel beide aan dat het onverantwoord was om de man in zijn auto naar Ameide te laten rijden. Daarom waren beide ingestapt en had zelfs Milo het stuur overgenomen. 

De man rent richting de achterkant, waar hij weet dat de speelplaats is. Hoe dichter hij bij de speelplaats komt, hoe harder hij iemand hoort huilen. Het breekt zijn eigen hart want hij herkende het huiltje maar al te goed. Bo had vaker zo gehuild als ze iets had gebroken. Het meisje begon er echt last aan te ondervinden. 

Er doemen twee ambulances op en ook een politiewagen heeft het terrein betreed. Raoul weet niet hoe zijn dochter zichzelf hierin had gewerkt maar ze was nog geen twee maanden op school en kreeg het allemaal voor elkaar. 

"Miel kan jij kijken bij Bo? Ik moet echt naar Julie." De man ziet zijn oudste dochtertje naast het pannaveld zitten en veegt herhaaldelijk haar tranen weg. De man sprint op zijn oudste kind af. Zijn jongste had aandacht nodig maar die had al een menigte om haar heen. Julie zat een beetje achteraf met alleen de stagiaire van haar naast zich. 

"Hey meisje," zucht Roel als hij voor haar neerhurkt. Meteen valt de vijfjarige snikkend in de armen van haar vader. "Bo haar been papa," huilt ze hartstochtelijk, "ze wilde fietsen met mij maar ik wilde niet want ik wilde voetballen. Toen is ze weggerend en tegen de balk gebotst." Het meisje blijft snikken en de man heeft haar al op zijn heup gezet.

"Het is al goed lieverd. Zullen we even bij Bo kijken? Ome Koen en ome Milo zijn er ook schat." 

"Koen?" Het meisje trok veel naar Koen en Robbie terwijl Bo het liefste bij Milo was. Milo zat inderdaad al bij zijn nichtje en streelde zacht over haar arm. Juf Janna zat ook nog altijd naast haar leerling en Raoul ziet hoe meerdere infusen omhoog worden gehouden.

Als Raoul eindelijk bij zijn dochter aankomt, komt Julie los uit haar vaders knuffel en stevent meteen op Koen af. Ze wilde zo onwijs graag naar de jongen toe die zijn armen al openhield voor het meisje. "Het is goed Juul," fluistert hij zacht, "het komt allemaal goed." 

Raoul hurkt zich naast zijn andere dochtertje en kijkt naar haar leerkracht die nog altijd over Bo heen zit gebogen. "Goedemorgen," zucht de man als hij met een zachte blik naar Bo kijkt, "het is al goed Bootje."

Janna kijkt nu ook naar de man die voor haar zit. Ze voelde zich schuldig. Zo onwijs schuldig.

"Goedemorgen," zucht de vrouw ook, "ze is gevallen en tegen de balk aangekomen. We moeten nog verder kijken hoe het heeft kunnen gebeuren." Raoul glimlacht zacht als zijn dochter naar haar vader grijpt. "Ik neem het niemand kwalijk hoor," lacht hij zacht, "ze is gewoon onwijs onhandig en ze breekt gewoon wat sneller haar botjes."

Er lijkt een druk van Janna haar schouders te vallen, maar voordat Raoul haar nog verder gerust kan stellen, voelt hij zijn dochter harder snikken. "Hey meisje toch," lacht Raoul zacht, "het is oké meid. Papa is hier en ome Koen en ome Milo zijn er ook."

"Pijn papa," huilt ze weer uit. "Papa weet het meid. Je doet het echt super goed, maar je moet nog heel even doorbijten kleintje."

"U bent haar vader?"

Een vreemde stem laat Raoul opkijken en knikt wanneer hij oog in oog staat met een ambulancier. "Ja ik ben haar vader inderdaad." De man kijkt wat vervreemd naar Raoul, die overduidelijk niet in paniek lijkt te zijn momenteel. 

"Het lijkt erop dat ze haar bovenbeen heeft gebroken. We willen haar vervoeren maar ze reageert niet goed op de pijnmedicatie die ze krijgt van ons. Er is al een arts opgeroepen die haar waarschijnlijk onder narcose zal gaan vervoeren. Ze heeft momenteel al een kleine dosering ketamine gehad, maar het lijkt haar niet veel te helpen. Ze zal onder politiebegeleiding naar het Sophia kinderziekenhuis worden gereden."

Raoul slikt. Ja zijn dochter had pijn en had weer iets gebroken, maar dat het zo slecht was gesteld met zijn dochter had de man ook niet verwacht. "Oww oké. Mag ik even mijn man bellen? Mag er iemand met haar mee dadelijk?" De ambulancier kijkt twijfelend. "In de ambulance waarschijnlijk niet, maar in de politiewagen is er nog plek." 

Raoul knikt en onttrekt zich uit de situatie. Milo neemt zijn plek in en gaat naast Bo zitten. Ook hij wrijft over haar arm en Raoul moet echt zijn tranen wegvegen.

De man weet dat productie is ingelicht en dat Raoul zijn man kon bellen als het nodig was. Nu was het nodig. Hun dochter had hun beide nodig. 

"Ah Roel," klinkt de stem van Han door de telefoon, "het gaat niet goed daar of wel?" De jongen wist dat de vader van het meisje alleen zou bellen als het niet anders kon. Raoul kon veel dingen zelf oplossen maar als het om zijn kind ging, ging hij altijd in beraad met zijn man.

"Uhm nee," snikt de man zacht, "ze wordt naar het Sophia gebracht en haar hele bovenbeen is aan gort. Ze hebben haar al ketamine gegeven maar ze reageert er gewoon niet op. Ze wordt zo onder narcose gebracht door een arts en dan met politiebegeleiding naar het ziekenhuis."

Aan de andere kant is Han ook hoorbaar ontdaan. "Oww wat erg Roel! Ik geef Matthyas, wacht even."

Het gehuil van zijn dochter gaat nog door merg en been bij de man. De man die zo graag zijn dochter wilde helpen maar gewoon niet wist hoe. "Met Matthyas het Lam?" Zijn man wist natuurlijk niet dat hij Raoul aan de lijn zou krijgen. Hij vond het ook vreemd dat hij ineens weg werd geroepen terwijl Rob nog druk bezig was met de opdrachten.  

"Hey Matt met mij." Raoul kijkt naar de kleinere auto die nu ook het schoolterrein betreed. "Oww hey Roel. Is er iets aan de hand?" 

"Ja Matt. Bo is gestruikeld en tegen een balk gevallen. Ze heeft een gebroken bovenbeen en ze hebben een ambulance voor haar gebeld. Ik ben nu op school en er komt nog een arts om haar onder narcose naar het Sophia kinderziekenhuis te vervoeren. Zou jij daar naartoe kunnen?"

Aan de andere kant hoort Raoul hoe Matthyas breekt. "God Roel! Ja ik kom er meteen aan. ze heeft veel pijn of niet? Godsamme! Ik neem Robbie mee. Je ziet me verschijnen."

"Matt ik hou van jou," fluistert Raoul voordat hij ophangt. Hij moest die houvast hebben om de jongen de zekerheid te bieden. Dat er nog iets is dat niet zomaar kan breken. 

*

Bo zat in de hoek van de klas, haar grote bruine ogen gevuld met nieuwsgierigheid en een vleugje verlegenheid. Ze wiebelde een beetje op haar stoel terwijl ze haar kleine handen op haar schoot hield. Het was haar eerste dag terug in de kleuterklas van juf Janna na de amputatie van haar bovenbeen.

Juf Janna glimlachte liefdevol naar Bo terwijl ze de andere kinderen bezig hield. Bo voelde zich veilig bij juf Janna. Ze wist dat ze haar altijd zou begrijpen, zelfs nu ze een prothese droeg.

Toen de bel ging voor de pauze, renden de kinderen naar buiten om te spelen. Bo bleef achter in de klas, een beetje onzeker over hoe ze haar nieuwe prothese moest gebruiken. Ze keek naar haar linkerbeen, dat nu werd ondersteund door een glanzende, blauwe prothese.

"Kom op, Bo! Ga je mee naar buiten?" vroeg een stem achter haar.Bo draaide zich om en zag Soof, een van haar beste vriendinnen, bij de deur staan. Ze glimlachte en knikte, en samen gingen ze naar buiten.

In de speeltuin merkte Bo al snel dat ze niet zo snel kon rennen als voorheen. Maar ze gaf niet op. Met de steun van haar zus Julie en juf Janna, klom ze op de glijbaan en schommelde ze zo hoog als ze kon. Haar lach weerklonk door de lucht terwijl ze genoot van het plezier van het spel.

Terug in de klas zaten de kinderen in een kring voor het middageten. Bo keek naar haar lunchbox en aarzelde even. Ze was bang dat ze haar eten zou morsen door haar nieuwe prothese.

"Maak je geen zorgen, Bo," zei juf Janna, die haar bezorgde blik opmerkte. "Je doet het geweldig. Als er iets is wat je niet kunt, zullen we je helpen."

Bo glimlachte dankbaar en opende haar lunchbox. Met een beetje hulp van haar vrienden lukte het haar om te eten zonder te morsen.

Na schooltijd liepen Bo en juf Janna samen naar de parkeerplaats, waar Bo's vader op haar wachtte. Haar vader omhelsde haar stevig en veegde een paar tranen weg.

"Ik ben zo trots op je, Bo," fluisterde Matt.

Bo glimlachte breed. Het was een lange dag geweest, maar ze voelde zich gelukkig. Ze wist dat ze, met de steun van haar familie, vrienden en juf Janna, alles kon bereiken wat ze maar wilde, zelfs met haar nieuwe prothese.