Bölümü oylamayı ve bolca yorum yapmayı unutmayın...
Yorumlarınız beni mutlu ediyor.
(Bölüme geçmeden önce yıldıza basarmısın lütfen ✨)
Hazırsanız bölüme geçelim.
❄️
Yakamdan yakalanmış ve yukarı çekiliyordum. Kurtlar beni yakalamıştı. Korkuyordum. Bu şekilde bir ölümü haketmiyordum. Gözlerimi sıkı sıkı yummuş içimdeki büyük korkuyla kaderime razı geliyordum. Kaçış yoktu. Çukurdan çıkarılmıştım. Gözlerimi hala açmamıştım. Beni nasıl vahşice yediklerini görmek istemiyordum. Bir dakika ya ben hala yenmemiştim. Kurtlar değilse kimdi beni yakalayan. Gözümün birini tırsa tırsa açtım. Karşımda hiçbir şey, hiç kimse yoktu. Kormuyordum. Ve ağlamak istiyordum. Ellerimin üzerinde birşey hissetim. Korkuyla geri çektim. Ve geri iteledim kendimi. Gözlerim dolu doluydu. Şu Saniye korkudan ağlayabilirdim. Gözlerim kapalı duvara yaslanmış bacaklarımı kendime çekmiş bir şekilde kendime sığınmıştım. Kimsem yoktu burada. Ağlıyordum. Birşeyin üzerime kapandığını hissettim. Hatta ben bulunduğum konumdan ileri çekilmiştim. Bir anda karanlık oda aydınlandı. Gözlerimi açıp baktığımda. Etrafı aydınlatanın onun etrefında oluşan ışık çemberi olduğuydu. Ruh gelmişti. Beni o kurtarmıştı. Şuan üzerime kapandığını hissettiğim ruhun ta kendisiydi.
Sırtımda hissediyordum. Hatta kafamın tam üzerinde ve vücudumun ön tarafında. Bir dakika bu bir sarılma pozisyonuydu. Ruh bana sarılıyormuydu. Kafamı hafif ileri çekip baktığımda bana sarıldığını gördüm. Görmekle kalmamış hissetmiştim, hissediyordum. Ağlayışım hıçkırıklara dönmüştü. Hıçkırıklarımın ve ağlayışımın arasından sordum. "Sen bana mı sarılıyorsun?" Bir sis bulutu olduğu için hemen karşıdaki duvarda bir yazı belirdi. "Sence?" Doğru, görüyor olmama rahmen sormam çok saçmaydı. Hıçkırıklarım hala devam ediyordu. Ağlıyordum, o kadar çok korkmuştum ki konuşmak istemiyor, yalnızca ağlamak istiyordum. Belki de buraya geldiğimden beridir içimde tutuğum göz yaşlarımdı şuan akan. "Çok korktum, gelmeyeceksin diye" dedim hıçkırıklarımın arasından, duydumu bilmiyorum. "Sen çağıracaksın ve ben gelmeyeceğim öylemi, bak gece güzeli, sen beni ne zaman çağırırsan ben geleceğim, bunu anla artık" buğulu gözlerimden ne yazdığını anlayamıyordum. Elimle gözümdeki yaşları sildikten sonra baktım yazanlara. Ve "Neden?" Diye sordum ona. Neden ben her çağırdığımda gelecektiki. Cevap beklerken ağlamam hala sürüyordu, durduramıyordum bir türlü. "Çünkü sen benim bedenimi bulmak için çabalıyorsun, sen bedenimi bulana kadar bende senden sorumluyum" yani altan altan bana acıktığını söyle diyordu. Sustum, daha birşey demek gelmedi içimden. Yalnızca ona sığınarak ağladım. Ona karşı içimde olan bu tuhaf güven duygusuydu beni ona çeken, olmaması gereken bir güven. Bir süre sonra geri çekildim. Ağlamam durmuş biraz da olsun korkum geçmiş, kendime gelmiştim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
