မနက်ဖြန်နယ်မြို့ကလေးဆီပြန်မှာမို့ အဝတ်အစားနည်းနည်းနဲ့ဆေးစာအုပ်တွေကိုကြိုထည့်နေရတယ်။ ရှောင်းကျန့်ဆိုတာကအရင်တည်းကစာသာတော်တာ။ ဟိုဟာမေ့ဒီဟာမေ့ကအရမ်းဖြစ်တတ်တယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်းသိတာမို့ အစောကြီးတည်းကစာရင်းကြိုရေးထားပြီးတစ်ခုချင်းလိုက်ထည့်နေတယ်။ တစ်ခုခုကျန်နေခဲ့ရင်ပြန်ယူရအောင်လည်းဇာတိနဲ့ပေကျင်းကအဝေးကြီး။
~Ring~Ring~Ring~
အဝတ်အိတ်ပြင်နေတုန်း စားပွဲပေါ်ချထားတဲ့ဖုန်းကအသံမြည်လာတာမို့အပြေးသွားလိုက်ရတယ်။ ဆေးရုံအုပ်ဆက်တာနဲ့ကြုံလို့ ဖုန်းကိုင်တာနောက်ကျရင်ပွားခံရမယ်ဆိုတာရှောင်းကျန့်သိတယ်လေ။ ဒါပေမယ့်ဖုန်းscreenမှာမြင်နေရတဲ့နာမည်ကြောင့်မျက်ခုံးတွေကတွန့်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ လူကြီးမင်းလို့မှတ်ထားတဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကြီးကscreenမှာအခန့်သား။ ဒီလူဘာကိစ္စရှိပြန်ပြီလဲ။
'ပြော ဘာလဲ'
ဖုန်းကိုဆတ်ခနဲကောက်ကိုင်ပြီးရှောင်းကျန့်ခပ်စွာစွာပြောလိုက်တယ်။ အရင်တစ်ခါလာပြီးတည်းကဖုန်းနံပါတ်ကိုမှတ်ထားလိုက်တာ။ နံပါတ်တွေလွဲနေမှာစိုးလို့။
'ဆောင့်အော်နေတော့တာပဲ ရုပ်ကလေးနဲ့မှမလိုက်'
စိတ်ညစ်သွားတဲ့လေသံကြောင့် ရှောင်းကျန့်မျက်နှာမဲ့ခနဲ။ ဒါပေမယ့်မဆိုးပါဘူး။ ဒီလူကရှောင်းကျန့်ချောတာတော့သိသားပဲ။
'ဘာကိစ္စလဲ အခုဖုန်းဘာလို့ဆက်တာလဲ
လူကြီးမင်း'
'လွမ်းလို့ဗျာ လွမ်းလို့ လွမ်းလို့'
'ဘာ!!! လူကြီးမင်းစကားပြောတာကြည့်ပြောနော်'
ရွဲ့ပြီးဖြေမှန်းသိပေမယ့်ရှောင်းကျန့်မျက်နှာကရဲခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ရှောင်းကျန့်ကဒေါသနဲ့ပြန်အော်တဲ့အခါခပ်တိုးတိုးရယ်နေတဲ့အသံရှရှကိုကြားရတယ်။ ဒီလူ ရှောင်းကျန့်ကိုစနောက်စရာများထင်နေလားမသိ။
'စကားဆုံးအောင်နားမထောင်တတ်တာခင်ဗျားရဲ့မွေးရာပါအကျင့်ထင်တယ်'
'လူကြီးမင်းနော်'
ခပ်စွာစွာပြန်အော်တော့နောက်တစ်ခါခိုးရယ်ပြန်တယ်။ ဒီလူကတော့အပြင်မှာသာဆိုတစ်ပွဲတစ်လမ်းနွှဲလိုက်မိတော့မှာ။ ရှောင်ရှောင်းကျန့်ကိုဘာထင်နေလဲမသိ။ အပြင်မှာတွေ့လို့ကတော့ရှောင်းကျန့်လက်သီးတစ်ချက်မြည်းသွားရမယ်။
