İçimdeki Ben

Otuz İki

Artık hislerimi, duygularımı açıklayamıyorum.

Kimseye kolay kolay anlatamıyorum derdimi. Buraya yazıyorum çünkü hiç birinizle gerçekte tanışmıyoruz.
Hani derler ya derdini bir yabancıya anlatmak her zaman daha kolaydır diye gerçekten öyle. Ayrıca biliyorum ki siz de benimle aynı duyguları yaşıyorsunuz ve beni hiç bir zaman yargılamazsınız.

Ama artık duygularımı açıklayabilecek ne kelime ne de cümle bulabiliyorum.
Ne desem bir şeyler hep yarım kalıyor.
Hiçbir şekilde duygularımın tamamını aktaramıyorum.
Ben bile bilmiyorum ki nasıl hissettiğimi. İyi değilim ama kötü de değilim.

Herkese, her şeye kırgınım, kızgınım.
O kadar öfkeliyim ki herkese ama en çokta kendime. Ortalığı yakıp yıkmak istiyorum.

Ve bu öfke beni bir gün bitiricek bunu da biliyorum.

Ben artık gökyüzü olmak istiyorum.
Ben artık toprağa karışmak istiyorum.
Ben artık huzur istiyorum.

Bu zamana kadar en çok ihtiyaç duyup istediğim şey sevilmekti.
Anne sevgisi.

Belki bazılarınız babanız tarafından sevilmiyorsunuz bazılarınız da anne.
Bazılarınız da her ikisi tarafından da sevilmiyorsunuz, bilmiyorum.

Ama anlayabiliyorum. Çünkü ben de annem tarafından sevilmiyorum.
Cidden artık kendimi nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Sadece tek bir şey diyebilirim canım yanıyor...