Yoruldum.. Hem ruhen hem de bedenen.
Bir şeyleri yoluna koymaya çalışıp her şeyin daha da beter hâle gelmesinden , kırılmaktan , kendimden , insanlardan...
Sahte insanlardan, yalancı sevgilerden , kimsenin göründüğü gibi olmamasından , insanların iki yüzlü çıkmasından , herkesin çıkarcı olmasından , bencil ve düşüncesiz olmalarından çok yoruldum...
Kalbimin ağrımasından , nefes alamamaktan , karnıma giren kramplardan , baş ağrılarından ve.. ve kafamdaki o sesten..susmak bilmeyen o sesten ve düşüncelerimden..sinir krizi geçirirken bile kendimi sakinleştirmeye çalışmaktan etrafımdaki insanları düşünmekten... Yoruldum.
Sırf insanlar kırılmasın , incinmesin diye susup her şeyi sineye çekmekten yoruldum.
Herşeyi içime atıp dışarıya mutlu görünmeye çalışmaktan ama bunu da becerememekten yoruldum.
Beni aslında en çok yoran yine benim.
Bana en çok zararı dokunan yine benim.
Bu düşünceli hallerim...
Ben , kalbim ve beynim...
Yine bir savaş halindeyiz.
Ve ben o savaşta yine yenilmekteyim...
YOU ARE READING
İçimdeki Ben
Short StoryDüşünceler de insanı öldürebilir miydi..? Bu bir hikaye değildir. Kendimi, hislerimi ve duygularımı anlattığım bir günlük gibi düşünebilirsiniz. Sizde hislerinizi paylaşabilirsiniz. İyi okumalar
