Bisiklet - Kod: 7892

Bisiklet - Kod: 11

BİSİKLET - KOD: 11

⏳️

Silahı kavrayan elimin parmaklarını sıkıp boynumu esnettim. Ateşlenmeyi bekleyen Beretta 92fs'in ağırlığı kolumu uyuşturmaya başlamıştı. Tetiğe basmak için işaret parmağımı yavaşça kaldırıp indirdim ama bir türlü benden yaklaşık otuz adım uzakta duran hedef tahtasına odaklanamıyordum.

" Biraz rahatla. " dedi, " Kürşat silah olan elime dokunup. Parmaklarımı açmaya çalıştı.

Bakışlarımı tahtadan ayırmadan cevap verdim. " İlk kez elime silah alıyorum. "

" Topla dikkatini biraz. "

Kafamda onlarca soru etrafa dağılmışken toplamak kolay değildi. Her şey, o kadar çok baskı yapmıştı ki hedefi şakağım yapmak hiç de zor görünmüyordu.

" İstersen ara verelim. " dedi, umutsuzca. Hayal kırıklığına uğramış gibi görünüyordu. Ama kaçırdığı bir şey vardı; ben onun yetiştirdiği ajan değil, sıradan bir öğrenciydi. Daha askerliğimi bile yapmamıştım.

Havada asılı duran kolumu indirip Kürşat'a döndüm. " Silah gerçekten gerekli mi?"

" İşler ters giderse kullanmak zorunda kalabilirsin. "

" Kullanacağımı sanmıyorum."

Omzunu silkti. " Sen bilirsin ama ölmek istemiyorsan öldürmen gereken anlar olabilir. "

Söylediği cümleyle afallayıp bir adım geri gittim. O da mı biliyordu laneti? Günlükte yazılana gönderme mi yapmıştı yoksa sadece tesadüf müydü?

" Sen. " dedim, biraz durdum. " Günlüğü okudun mu? "

Kaşlarını çattı. Konunun değişmiş olmasını anlamamıştı muhtemelen. " Hayır okumak istemedim ama varlığından haberim vardı. "

" Profesör bir şey söyledi mi peki? "

" Ne gibi? "

" Fürüzan'a ait bir söz. "

" Çok fazla. " dedi, ellerini rahat bir tavırla kumaş pantolonunun cebine atıp. " Anılarından, Fürüzan'la olan ama benim hatırlayamadığım anılarımızdan. " 

" Fürüzan'la sen mi? " dedim, şaşırarak.

Olumlu anlamda başını salladı. " Fürüzan benim ablam. "

" Ne? " dedim, biraz bağırıp.

" Cidden mi? "

" Evet, ben beş yaşındaydım ablam öldüğünde. " dedi.

Şaşkınlıktan bir süre konuşamadım. " Ne diyeceğimi bilmiyorum. Neden daha önce bahsetmedin? "